Zweig miał rację: Europa nie widziała tak pięknego pokolenia jak romantycy od czasów renesansu. Wspaniałe obrazy świata snów, nagich uczuć i pragnienia wysublimowanej duchowości - takie kolory malowały muzyczną kulturę romantyzmu.
Wygląd romantyzmu i jego estetyki
Podczas gdy Europa przechodziła rewolucję przemysłową, nadzieje Wielkiej Rewolucji Francuskiej trzęsły się w sercach Europejczyków. Kult umysłu, ogłoszony przez epokę Oświecenia, został obalony. Na piedestale wzniósł się kult zmysłów i naturalna zasada w człowieku.
Pojawił się więc romantyzm. W kulturze muzycznej istniała przez nieco ponad wiek (1800–1910), podczas gdy w sąsiednich dziedzinach (malarstwo i literatura) jej termin upłynął pół wieku wcześniej. Być może jest to „wina” muzyki - to ona była na szczycie sztuki wśród romantyków jako najbardziej duchowa i najbardziej wyzwolona sztuka.
Jednak romantycy, w przeciwieństwie do przedstawicieli epok starożytności i klasycyzmu, nie zbudowali hierarchii sztuki z jej wyraźnym podziałem na typy i gatunki. System romantyczny był uniwersalny, rodzaje sztuki mogły swobodnie wchodzić w siebie. Idea syntezy sztuki była jednym z kluczowych elementów muzycznej kultury romantyzmu.
Ta zależność dotyczyła kategorii estetyki: była doskonale powiązana z brzydkim, wysokim z podstawą, tragicznym z komiksem. Takie przejścia łączyła romantyczna ironia, odzwierciedlała także uniwersalny obraz świata.
Wszystko, co miało związek z pięknem, zyskało nowe znaczenie wśród romantyków. Natura stała się obiektem kultu, artysta był czczony jako najwyższy ze śmiertelników, a uczucia były wzniosłe ponad rozum.
Niespokojna rzeczywistość kontrastowała ze snem, pięknym, ale nieosiągalnym. Romantyczny za pomocą wyobraźni zbudował swój nowy, w przeciwieństwie do innych rzeczywistości, świat.
Jakie tematy wybrali artyści romantyzmu?
Zainteresowania romantyków przejawiały się wyraźnie w wyborze tematów wybranych przez nich w sztuce.
- Temat samotności. Niedoceniany geniusz lub samotna osoba w społeczeństwie - to były główne tematy kompozytorów tej epoki („Miłość poety” Schumanna, „Bez słońca” Musorgskiego).
- Temat „spowiedź liryczna”. W wielu opusach kompozytorów romantycznych pojawia się dotyk autobiograficzny (Karnawał Schumanna, Fantastyczna symfonia Berlioza).
- Temat miłości. Jest to głównie temat nieodwzajemnionej lub tragicznej miłości, ale niekoniecznie („Miłość i życie kobiety” Schumanna, „Romeo i Julia” Czajkowskiego).
- Temat drogi. Nazywany jest również tematem wędrówki. Dusza romansu, rozdarta sprzecznościami, szukała własnej drogi („Harold we Włoszech” Berlioza, „Lata wędrówki” Liszta).
- Temat śmierci. Była to głównie śmierć duchowa (Szósta Symfonia Czajkowskiego, Zimowa ścieżka Schuberta).
- Temat natury. Natura jest w oczach romansu i ochronnej matki oraz empatycznego przyjaciela i karzącej skały (Mendelssohn's Hebrides, Borodina In Central Asia). Z tym tematem wiąże się także kult ojczyzny (Polonezy i ballady Chopina).
- Fikcja tematyczna. Wyimaginowany świat dla romantyków był znacznie bogatszy niż rzeczywisty (Weber „The Magic Shooter”, „Sadko” Rimskiego-Korsakova).
Gatunki muzyczne z epoki romantyzmu
Kultura muzyczna romantyzmu dała impuls do rozwoju gatunków lirycznych wokalnych kameralnych: ballada („Król leśny Schuberta”), wiersz („Jezioro Maiden” Schubert) i piosenkiczęsto połączone w cykle („Mirty” Schumann).
Opera romantyczna różnił się nie tylko fikcją fabuły, ale także silnym połączeniem słów, muzyki i akcji scenicznej. Istnieje symfonia opery. Wystarczy przypomnieć „Pierścień Nibelungów” Wagnera z rozwiniętą siecią motywów przewodnich.
Wśród instrumentalnych gatunków romansu emitują miniatura fortepianowa. Aby przekazać jeden obraz lub minutowy nastrój, potrzebują małej gry. Pomimo swojej skali, sztuka kipi ekspresją. Ona może być „piosenka bez słów” (jak Mendelssohn) mazurek, walc, nokturn lub gra z tytułami programu (Schumann's Rush).
Podobnie jak piosenki, sztuki czasami spotykają się w cyklach (Schumann's Butterflies). W tej części cyklu, jaskrawo kontrastujące, zawsze tworzyły jedną kompozycję ze względu na więzy muzyczne.
Romantycy uwielbiali muzykę programową, łącząc ją z literaturą, malarstwem lub innymi sztukami. Dlatego fabuła w ich pismach często kontrolowała formę. Jednoczęściowe sonaty (B-moll Sonaty Liszt), jednoczęściowe koncerty (Pierwszy Koncert fortepianowy Liszta) i wiersze symfoniczne („Preludia” Liszta), pięcioczęściowa symfonia (Fantastyczna symfonia Berlioza).
Język muzyczny kompozytorów romantycznych
Synteza sztuki, śpiewana przez romantyków, wpłynęła na środki ekspresji muzycznej. Melodia stała się bardziej indywidualna, reaguje na poetykę słowa, a akompaniament przestał być neutralny i typowy pod względem tekstury.
Harmonia została wzbogacona o bezprecedensowe kolory, aby opowiedzieć o przeżyciach bohatera-romantycznego, więc romantyczne intonacje tęsknoty doskonale oddały zmienione harmonie, które zwiększają napięcie. Romantycy polubili również efekt światła i cienia, kiedy major został zastąpiony przez mniejszego mniejszości o tej samej nazwie, a akordy kroków bocznych i piękne zestawienie tonalności. Nowe efekty znaleziono także w naturalnych trybach, zwłaszcza gdy konieczne było przekazanie ducha ludu lub fantastycznych obrazów w muzyce.
Ogólnie rzecz biorąc, melodia romantyków dążyła do ciągłości rozwoju, odrzucała wszelkie automatyczne powtórzenia, unikała regularności akcentów i oddychała ekspresją w każdym z jej motywów. A faktura stała się tak ważnym ogniwem, że jej rola jest porównywalna z rolą melodii.
Zamiast zawarcia
Kultura muzyczna romantyka na przełomie XIX i XX wieku doświadczyła pierwszych oznak kryzysu. „Wolna” forma muzyczna zaczęła się rozpadać, harmonia przeważała nad melodią, wzniosłe uczucia duszy romansu ustąpiły miejsca bolesnemu strachowi i namiętnościom.
Te destrukcyjne tendencje zakończyły romantyzm i otworzyły drogę do modernizmu. Ale po ukończeniu jako kierunek, romantyzm nadal żył w muzyce XX wieku iw muzyce obecnego stulecia w jego różnych komponentach. Blok miał rację mówiąc, że romantyzm „pojawia się we wszystkich epokach ludzkiego życia”.
Zostaw Swój Komentarz