Pragnienie kompozytorów, aby jak najlepiej wykorzystać wszystkie możliwości skali chromatycznej, pozwala nam wyróżnić odrębny okres w historii akademickiej muzyki zagranicznej, który podsumował osiągnięcia poprzednich stuleci i przygotował ludzką świadomość do postrzegania muzyki poza 12-tonowym systemem.
Początek XX wieku nadał światu muzycznemu 4 główne kierunki w dzisiejszym współczesnym: impresjonizm, ekspresjonizm, neoklasycyzm i neofolklorizm - wszystkie one nie tylko dążą do różnych celów, ale także wchodzą ze sobą w interakcję w tej samej epoce muzycznej.
Impresjonizm
Po starannie wykonanej pracy nad indywidualizacją osoby i wyrazem jej wewnętrznego świata, muzyka zwróciła się do jego wrażeń, tj. JAK osoba postrzega otoczenie i świat wewnętrzny. Walka realnej rzeczywistości ze snami ustąpiła miejsca kontemplacji jednego i drugiego. Jednak przejście to nastąpiło w tym samym kierunku w sztuce francuskiej.
Dzięki obrazom Claude'a Moneta, Puvisa de Chavannesa, Henri de Toulouse-Lautreca i Paula Cézanne'a muzyka zwróciła uwagę na fakt, że miasto, zamazane w oczach z powodu jesiennego deszczu, jest także artystycznym obrazem, który można przekazać za pomocą dźwięków.
Po raz pierwszy muzyczny impresjonizm pojawił się pod koniec XIX wieku, kiedy Eric Sati opublikował swoje opusy („Sylvia”, „Angels”, „Three sarabands”). On, jego przyjaciel Claude Debussy i ich zwolennik Maurice Ravel - wszyscy czerpali inspirację i środki wyrazu z impresjonizmu wizualnego.
Ekspresjonizm
Ekspresjonizm, w przeciwieństwie do impresjonizmu, nie wywołuje wewnętrznego wrażenia, ale zewnętrzną manifestację doświadczenia. Powstał w pierwszych dziesięcioleciach XX wieku w Niemczech i Austrii. Ekspresjonizm był reakcją na pierwszą wojnę światową, przywracając kompozytorów do tematu konfrontacji między człowiekiem a rzeczywistością, która była obecna w L. Beethovenie i romantykach. Teraz ta konfrontacja miała okazję wyrazić się za pomocą wszystkich 12 nut muzyki europejskiej.
Najbardziej znanym przedstawicielem ekspresjonizmu i muzyki zagranicznej początku XX wieku jest Arnold Schoenberg. Założył New Vienna School i stał się autorem dodekafonii i technologii szeregowej.
Głównym celem New Vienna School jest zastąpienie przestarzałego systemu tonalnego muzyki nowymi technikami atonalnymi związanymi z koncepcjami dodekafonii, serialności, serialności i pointylizmu.
Oprócz Schoenberga szkoła składała się z Antona Weberna, Albana Berga, Rene Leibovitza, Victora Ulmana, Theodora Adorno, Heinricha Yaloveca, Hansa Eislera i innych kompozytorów.
Neoklasycyzm
Zagraniczna muzyka początku XX wieku dała początek różnorodnym technikom i różnym ekspresyjnym środkom, które natychmiast zaczęły wchodzić w interakcje ze sobą i osiągnięciami muzycznymi minionych wieków, co utrudnia chronologiczną ocenę muzycznych trendów tego czasu.
Neoklasycyzm był w stanie harmonijnie wchłaniać nowe możliwości muzyki 12-tonowej oraz formy i zasady wczesnych klasyków. Gdy równomiernie hartowany system w pełni pokazał swoje możliwości i ograniczenia, neoklasycyzm zsyntetyzował się z najlepszych osiągnięć muzyki akademickiej w tym czasie.
Największym przedstawicielem klasycyzmu w Niemczech jest Paul Hindemith.
We Francji powstała społeczność pod nazwą „Six”, której twórcy skupili się na Ericu Sati (twórcy impresjonizmu) i Jean Cocteau. Związek obejmował Louis Durey, Arthur Onegger, Darius Millau, Francis Poulenc, Germain Tyfer i Georges Auric. Wszystko zwróciło się w stronę klasycyzmu francuskiego, kierując go do współczesnego życia wielkiego miasta, używając sztuk syntetycznych.
Neofolklorizm
Połączenie folkloru z nowoczesnością doprowadziło do pojawienia się neo-folkloru. Jego wybitnym przedstawicielem był węgierski innowacyjny kompozytor Bela Bartok. Mówił o „czystości rasowej” w muzyce każdego narodu, o myślach, które wyrażał w książce o tym samym imieniu.
Oto główne cechy i wyniki artystycznych reform, z którymi obca jest muzyka z początku XX wieku. Istnieją inne klasyfikacje tego okresu, z których jeden łączy wszystkie prace napisane w tym czasie bez tonalności, w pierwszej fali awangardy.
Autor - Michaił Solozobow
Zostaw Swój Komentarz