Opera jednego aktu

Opera składająca się z akcji scenicznej nazywana jest operą jednoaktową. To działanie można podzielić na zdjęcia, sceny, odcinki. Czas trwania takiej opery jest znacznie krótszy niż w przypadku wielu uderzeń. Pomimo miniaturowego rozmiaru opera w jednym akcie jest pełnoprawnym organizmem muzycznym o rozwiniętej dramaturgii i architekturze, różni się gatunkowo. Podobnie jak „duża” opera, zaczyna się od uwertury lub intro, zawiera numery solo i zespołowe.

Jednak opera jednoaktowa ma swoje własne cechy: niewielka liczba aktorów, brak dużych scen tłumu, bliskość przestrzeni, w której rozgrywa się akcja opery, brak odcinków wykluczających z głównej akcji. W operach małej formy wzmocniona jest rola orkiestry, w której krótka prezentacja ważnego materiału tematycznego rekompensuje „gadatliwość” głównej opery.

Przykład:

Jedna opera operowa w XVII-XVIII wieku. często wykonywane w przerwach oper na dużą skalę; w dworzanach, a także w kinach domowych. Głównym elementem muzycznej ekspresji wczesnej opery małej był recytatyw, a od połowy XVIII wieku. Aria popycha go do tła. Recytatywnemu przypisuje się rolę silnika fabuły i pakietu między zespołami i ariami.

Od Glucka do Pucciniego.

W latach 50-tych. XVIII wiek. H.V. Gluck skomponował dwie urocze, zabawne opery: „Odzyskani pijacy” i „Chiński”, a P. Mascagni sto lat później, daje światu dramatyczną operę o małej formie „Honor wiejski”. Powstanie gatunku na początku XX wieku. D. Puccini interesował się nim i tworzeniem przez kompozytora oper jednoaktowych „Płaszcz” oparty na sztuce o tym samym tytule D. Golda, „Gianni Schicchi”, „Siostra Angelica”; P. Hindemith pisze operę komiczną „Nush Nushi”. Przykłady oper o małej formie są liczne.

Opowieść o losie szlachetnej damy, która urodziła dziecko poza małżeństwem i która udała się do klasztoru na pokutę, stanowi podstawę opery Pucciniego Siostra Angelica. Dowiedziawszy się o śmierci syna, siostra Angelica pije truciznę, ale świadomość, że samobójstwo jest strasznym grzechem, który nie pozwoli jej zobaczyć dziecka w niebie skłania bohaterkę do modlitwy do Maryi o przebaczenie. Widzi w przestrzeni kościelnej Najświętszą Dziewicę, prowadzącą ręką mądrego chłopca, i umiera w pokoju.

Dramatyczna „Siostra Angelica” różni się od wszystkich innych oper Pucciniego. Biorą w nim udział tylko głosy kobiece, a tylko w końcowej scenie jest chór chłopięcy („Chór aniołów”). Kompozycja wykorzystuje stylizację pieśni kościelnych na organach, słychać ścisłe techniki polifoniczne, aw dzwonach orkiestrowych.

Interesujące jest otwarcie pierwszej sceny - modlitwy. Ave Mariatowarzyszą mu akordy organów, dzwony i ptaki. Obraz nocy - symfoniczny intermezzo będzie oparty na tym samym temacie. Głównym celem opery jest stworzenie subtelnego psychologicznego portretu głównego bohatera. W imprezie Angeliki ekstremalny dramat jest czasem wyrażany przez krzyki mowy bez określonej wysokości.

Opery jednoaktowe kompozytorów rosyjskich.

Wybitni kompozytorzy rosyjscy skomponowali wiele pięknych jednoaktowych oper różnych gatunków. Większość ich dzieł należy do kierunku liryczno-dramatycznego lub lirycznego (na przykład „Boyarene Vera Sheloga” N. A. Rimskiego-Korsakowa, „Iolanta” Czajkowskiego, „Aleko” Rachmaninowa itp.), Ale także opera komiksowa na małą skalę niezbyt często. I.F. Strawiński napisał operę w jednym akcie na podstawie wiersza Puszkina Mały dom w Kolomnie, który maluje obraz prowincjonalnej Rosji na początku XIX wieku.

Główna bohaterka opery, Parasha, ubiera swojego kochanka, śmiałego huzara, z kucharzem Mavrą, aby móc być z nim i odłożyć podejrzenia o jej surową matkę. Po ujawnieniu oszustwa „kucharz” ucieka przez okno, a Parasha ucieka za nim. Oryginalność opery „Mavra” jest nadawana przez kolorowy materiał: intonacje miejskiego sentymentalnego romansu, cygańską pieśń, operową arię-lamento, taneczne rytmy, a cały muzyczny kalejdoskop umieszczany jest w parodyczno-groteskowym kanale dzieła.

Opery dziecięce w małej formie.

Opera jednoaktowa doskonale nadaje się do percepcji dzieci. Kompozytor -klasycy napisali wiele małych oper dla dzieci. Trwają od 35 minut do półtorej godziny. M. Ravel odniósł się do opery dziecięcej w jednym akcie. Stworzył uroczą pracę „Dziecko i magia” o nieostrożnym chłopcu, który z niechęcią do przygotowania lekcji, naprawia figle pomimo swojej matki. Rzeczy, które zepsuł, ożywają i zagrażają nikczemnym.

Nagle księżniczka pojawia się na stronie książki, wyrzuca chłopcu i znika. Podręczniki natarczywie dyktują jego znienawidzone zadania. Pojawiają się kociaki, a Dziecko biegnie za nimi do ogrodu. Tutaj narzekają na rośliny, zwierzęta, a nawet kałuże deszczowe. Obrażone stworzenia chcą rozpocząć walkę, chcąc się zemścić na chłopcu, ale nagle zaczynają walczyć między sobą. Przerażone dziecko dzwoni do mamy. Kiedy ułomna wiewiórka upada u jego stóp, chłopiec bandażuje jej obolałą stopę i upada wyczerpana. Wszyscy rozumieją, że dziecko się poprawiło. Uczestnicy wydarzeń go wychowują, zabierają do domu, a jego imię to mama.

Rytmy używane przez kompozytora w XX wieku Tańce walca i fokstrota z Bostonu stanowią oryginalny kontrast do stylizowanych epizodów lirycznych i pastoralnych. Odrodzone rzeczy są reprezentowane przez tematy instrumentalne, a postacie, które sympatyzują z dziećmi, otrzymują melodyjne melodie. Ravel obficie stosował onomatopeję (kot wąchający i miauczący, rechot żab, walkę zegarową i odgłos zepsutego kubka, trzepotanie skrzydeł ptaków itp.).

W operze element dekoracyjny jest silny. Duet niezdarnego Fotela i kanapy w kolorze sługi są jaskrawo kolorowe w rytmie menueta, a Duet Kubka i Czajniczek to fokstrot w trybie pentatonicznym. Groteskowy asertywny refren i taniec liczb są ostre, z wyczuwalnym rytmem galopującym. Drugi obraz opery tkwi w obfitym Walcu - od poważnego komiksu elegijnego.