Muzyczny „Kabaret”: treść, wideo, ciekawe fakty, historia

Muzyczny „Kabaret”

„Witamy w kabarecie!” - fraza rozpoczynająca i kończąca legendarny spektakl muzyczny jest warta więcej niż uroczyste zaproszenie do zanurzenia się w historii jednej instytucji zbożowej. Za prostymi słowami kryje się propozycja zanurzenia się w świat, nie do zrównoważenia balansując na granicy moralnej apokalipsy, którą Niemcy miały w latach trzydziestych. Stając się jednym z najpopularniejszych w historii muzycznego „Kabaretu” - scenicznej metafory, która pokazuje ciemną stronę historii świata poprzez pryzmat relacji międzyludzkich.

Podsumowanie musicalu „Kabaret” i wiele ciekawych faktów na temat tej pracy, przeczytaj na naszej stronie.

Podsumowanie „Kabaretu”

Cliff przybywa do stolicy Niemiec. Zamierza zostać w mieście na chwilę, aby zdobyć inspirację i zacząć pisać powieść. Niemal natychmiast pisarz spotkał Ernsta. Niemiec pomaga mu osiedlić się w tanim pensjonacie. Gospodyni pokojów uprzywilejowuje gości, zwracając uwagę na jego złą sytuację finansową.

Pewnego wieczoru Cliff idzie do kabaretu. Tam, w atmosferze swobodnej zabawy, zauważa atrakcyjną dziewczynę, solistkę trupy i proponuje, by ją zatrzymać po występie. Jednak piękno odmawia, tłumacząc, że jej chłopak Max, właściciel instytucji, jest niezwykle zazdrosny. Jednak już następnego dnia dochodzi do progu domu Clifforda i prosi go, by pozwolił jej żyć: Max wyrzucił ją i pozbawił pracy. Bradshaw zgadza się pozwolić dziewczynie i negocjować z gospodynią.

To trwa miesiąc. Clifford zakochał się w Sally i cieszył się, że mieszkają razem. Nagle dziewczyna oznajmia, że ​​jest w ciąży, ale będzie miała aborcję. Cliff przekonuje przyjaciółkę, by uratowała dziecko. Próbując zarobić więcej pieniędzy, Amerykanin zgadza się spełnić instrukcje Ernsta dotyczące dostarczenia paczki z Paryża do Berlina.

W tym czasie Freulein Schneider zauważa, że ​​jej gość wprowadził marynarza do pokoju. Wiedząc o wątpliwej reputacji Fraulein Coast, gospodyni, pod groźbą eksmisji, surowo zabrania dziewczynie wjeżdżania mężczyzn do domu. W odwecie zaakceptowała szantażowanie właściciela informacji, które rzekomo potajemnie spotyka się z Żydem, właścicielem sklepu z owocami. Pan Schulz staje w obronie pani i otwarcie oznajmia, że ​​jest gotowy do zawarcia małżeństwa. Kurtyzana zemści się i mówi Ernstowi, który od dawna przyłączył się do partii nazistowskiej, że gospodyni pensjonatu zamierza poślubić Żyda.

Sytuacja w społeczeństwie rozgrzewa się: ruch antysemicki nabiera tempa. Fraulein Schneider zamierza zakończyć zaręczyny: boi się. Clifford martwi się także o sytuację polityczną. Przekonuje Sallie, by wyjechała do Francji, ale odmawia, nie chcąc opuszczać zwykłego życia. Po kłótni z ukochaną Cliff wychodzi i spotyka Ernsta. Kłóci się między byłymi towarzyszami o poglądy polityczne i niesprawiedliwe traktowanie pana Schulza, argument kończy się walką.

Następnego dnia Bradshaw zaczyna zbierać rzeczy. Sally wchodzi i mówi, że pozbyła się dziecka, Clifford klepie ją i wychodzi. Sally wraca do kabaretu, Clifford w pociągu zajmuje się pisaniem linii nowej powieści: „Był kabaret i była emcea, a w kraju zwanym Niemcami istniało miasto Berlin, a to był koniec świata ...”

Zdjęcie:

Ciekawe fakty

• W oryginalnej produkcji na Broadwayu główną rolę odegrała aktorka Jill Hayworth. Dziewczyna musiała walczyć o prawo do zostania gwiazdą musicalu. Twórcy wierzyli, że wizerunek blondynki, która w tym czasie była aktorką, jest bardziej odpowiedni do scen szkolnych bali. Aby przeistoczyć się w Sally, Gill zabarwiła włosy na ciemno: śmiertelna tancerka musiała być wyłącznie brunetką.
• W treści muzycznej nie ma uwertury, ale pierwotna intencja sugerowała obecność prologu składającego się z oddzielnych szkiców życia berlińskiego społeczeństwa, prezentowanych pod różnymi kątami. Jednak później nastąpiło odrzucenie takiej decyzji na rzecz bardziej precyzyjnego podążania za fabułą.
• Bohaterowie prac Isherwooda znaleźli inne czytanie. Główny bohater stał się nie tylko pisarzem, ale także nauczycielem języka angielskiego (dawał lekcje swojemu nowemu znajomemu Ernstowi). Właściciel pensjonatu stał się modelem tolerancji, nie śmiał nawet wyrażać poglądów antysemickich. Dodatkowa linia narracyjna opierała się na działaniach i motywach nowych bohaterów: ambitnego młodego nazistowskiego Ludwiga i kurtyzany.
• „Gdziekolwiek są ludzie, zawsze mogą się wydarzyć straszne rzeczy!” - tak twierdził producent. Na potwierdzenie tych słów podał zdjęcie z magazynu „Życie”, w którym schwytano młodych ludzi o aryjskim wyglądzie, podobnych do nazistów, krzyczeli i domagali się czegoś. Wcześniej reżyser otrzymał odpowiedź na pytanie, kim byli sfilmowani Amerykanie, a zdjęcie odnosi się do ilustracji publicznych protestów, które miały miejsce na ulicach Chicago w 1965 roku. Dyrektor Prince desperacko chciał stworzyć musical, który nie straciłby bliskiego związku z rzeczywistość byłaby istotna i nie ograniczałaby się do korelacji z konkretną epoką.

• Na premierze, kiedy kurtyna została podniesiona, publiczność zobaczyła ogromne lustro i całkowity brak innych dekoracji. W refleksji społeczeństwo obserwowało samych siebie. Dopiero potem nastąpiło otwarcie kabaretu (pod każdym względem).
• Najbardziej prowokacyjną piosenką był ten, który został włączony na scenę dla artystów w 2. akcie. Zawartość numeru sugeruje, co następuje: Emsie tańczy z gorylem, wykrzywia się i wykonuje piosenkę „If You Could See Her”. Zawiera wiersz „Gdybyś mógł spojrzeć na to moimi oczami, w ogóle nie wyglądałaby jak Żyd”. Twórcy filmu chcieli zaszokować opinię publiczną, pokazać ludziom, jak łatwo niemieccy aktywiści i propagandyści postrzegali i rozpowszechniali ideę antysemityzmu, a później doprowadzili ją do fatalnego, katastrofalnego absolutu. Jednak w Ameryce, po pierwszych wyobrażeniach, rozpoczął się niepokój, prowadzony przez przywódców społeczności żydowskich. Linia z utworu zniknęła, ale jest obecna w filmie.

Najlepsze liczby

"Willkommen„- kompozycja na zespół kabaretowy, wykonywana w pierwszym i drugim akcie. W finale muzyka brzmi inaczej: są nuty groźnej asertywności. Rozpoznawalny rytm marszu, włączenie wiodącej części instrumentów perkusyjnych z orkiestry, rozwinięcie melodii na stałe crescendo - wszystko to staje się zapowiedzią tragicznych wydarzeń, którzy mają zamiar przytłoczyć Europę krwawą falą.

„Willkommen” (posłuchaj)

"Jutro należy do mnie„- piosenka rozpoczynająca a capella z solowym kabaretowym kelnerem i kończąca się zespołem artystów. Zmiana nastroju następuje w tym samym numerze: patriotyczna piosenka staje się hymnem na radykalną partię, która zwiększa wpływ.

„Jutro należy do mnie” (słuchaj)

"Pieśń pieniędzy„- piosenka uczestników kabaretu, brzmiąca jako komentarz do działań Clifforda, który zgodził się na wykonanie wątpliwej jakości za pieniądze. Kompozycja jest jedną z najbardziej znanych, ale pojawiła się w produkcji dopiero w 1987 roku. Do tego czasu odcinek był ozdobiony numerem z udziałem tancerze kabaretowi „Siedząc całkiem”.

„The Money Song” (posłuchaj)

"Kabaret„- piosenka Sally, w której dziewczyna postanawia zadowolić się wyobraźnią, ale nawykiem i pożądaną wolnością dla niej, zamierza pozostać w kabarecie, zrezygnować z nowego życia ze swoim kochankiem w Paryżu.

„Kabaret” (posłuchaj)

Historia musicalu „Kabaret”

Christopher Isherwood w 1939 roku napisał powieść, która później stała się bazą literacką popularnego musicalu. Utwór został nazwany „Goodbye Berlin!”. W 1951 roku John Van Druten przedstawił sztukę opartą na tej powieści i nazwał ją „Jestem kamerą”.

Fred Ebb i Joe Masteroff pracowali nad wersją wersetową i librettem. Muzykę napisał John Kander, który później, w 1975 r., Zdołał stworzyć muzykę do następnego występu, który później stał się legendarny, mówiąc o musicalu „Chicago”.

Producent teatralny Harold Prince nabył prawa do przedstawienia sztuki Van Drutena, gdy brytyjski kompozytor Alexander Wilson już pracował nad adaptacją dzieła. W tym czasie swój sukces twórczy Anglik zawdzięczał musicalowi „The Boy Friend”, który podbił publiczność w 1954 roku.

Prins jako pierwszy zaprosił librecistę do swojego zespołu. Razem, analizując wynik Wilsona, zdecydowali, że nie oddaje on w odpowiedni sposób atmosfery fabuły i nastrojów panujących w Berlinie pod koniec lat 20. i na początku lat 30-tych. Wkrótce oferta pisania muzyki przyszła do Kandera, a on z kolei wolał pracować w tandemie z Ebb. Ten kreatywny związek zdążył już stać się produktywny, kiedy w 1965 roku zaprezentowali swoją twórczość w gatunku musicalu „Flora - Red Threat”.

Proces pracy charakteryzował się wieloma zmianami, udoskonaleniami i ... innowacyjnym podejściem. Przede wszystkim kompozytor zrezygnował z muzycznego wprowadzenia. Przedstawienie rozpoczęło się od bębnienia, które wyznacza początek pierwszego numeru. Podstawa „Kabaretu” opierała się na zupełnie nowej koncepcji: historia rozwijała się dzięki liczbom, które składały się na program klubu. W ten sposób pojawił się rodzaj fraktali, kalejdoskop, w którym przedstawienie fabularne było częścią podstawowej prezentacji.

Historia produkcji i wersja ekranu

Premiera musicalu miała miejsce na Broadwayu, 20 listopada 1966 roku. To była sensacja, natychmiastowy sukces zdeterminował dalszy los produkcji: stał się dominującym repertuarem teatrów w Londynie i Nowym Jorku. Produkcja Prince'a przetrwała 1165 hitów i została nagrodzona 8 statuetkami Tony, z których jedna została nagrodzona za nominację do nagrody Best Musical. Kolejna produkcja na Broadwayu, po raz pierwszy pokazana w 1998 roku, została odtworzona 2300 razy.

Robert Louis Voss w 1972 r. Nakręcił film Kabaret, w którym główną rolę znakomicie zagrała Liza Minnelli. Przez długi czas Sally kojarzyła się wielu z samym wyglądem tej amerykańskiej aktorki. Film stał się kultowy, w 1973 otrzymał 8 Oscarów z Akademii Kina Amerykańskiego i 3 Złote Globy. Twórcy, pracując nad obrazem, skupili się na pokazywaniu politycznych podtekstów, starając się zapewnić publiczności dramat w stylu dekadencji, kryjący się za nazwą obiecującą frywolną rozrywkę.

Nagrodzony wieloma prestiżowymi nagrodami „Kabaret” „zabezpieczony” swoją nieśmiertelnością w historii gatunku. Jak w każdym innym spektaklu muzycznym, zbudowanym na sekwencji muzyki i numerów choreograficznych, fabuła, którą artyści rozwijają przy użyciu dostępnych środków wyrazu, niezmiennie wyłania się na planie frontalnym. Historia opowiedziana w „Kabarecie” to rodzaj okna, które pozwala spojrzeć w przeszłość, by zastanowić się nad teraźniejszością.

Angielski klasyk porównywał życie do gry. Czy nie byłoby uzasadnione porównywanie go z kabaretem, w którym goście, którzy chcą zapomnieć o sobie, boją się stawić czoła rzeczywistości i wolą bawić się w dziecku wad, myląc dzień w dzień, cnotę za grzechy i współczucie ze słabością?