Bałałajka: historia, wideo, ciekawe fakty, słuchaj

Instrument muzyczny: Bałałajka

Jeśli zapytasz, jakiego rosyjskiego ludowego instrumentu muzycznego znasz? Niewątpliwie bałałajka, najstarszy i najbardziej rozpoznawalny muzyczny symbol Rosji, jest natychmiast przywoływana. Instrument można słusznie nazwać prawdziwie narodowym: w jego brzmieniu wydaje się, że słyszana jest sama dusza rosyjska - teraz odległa i nienasycona, teraz smutna i zamyślona ...

Wielcy Rosjanie lubili słuchać bałałajki, wśród nich: A. Puszkina, M. Lermontowa, L. Tołstoja i M. Gorkiego.

P.I. Czajkowski zawołali: „Jaka piękna jest ta bałałajka! Jak dobrze jest, jak artystycznie i stylowo! Cóż za wspaniały, przejrzysty dźwięk! Nie mówię nawet o występie - to artystyczne, ale sama barwa dźwięku jest niesamowicie interesująca. Jaki niesamowity efekt mogą dać w orkiestrze! barwa jest niezbędnym instrumentem. ”

Bałałajka zadziwia obcokrajowców, słuchając instrumentu, nie rozumieją, jak za pomocą tylko trzech strun można wykonać nie tylko folkowe, ale i złożone utwory klasyczne.

Oto ona jest taką rosyjską bałałajką, uosabiającą rosyjską kulturę. Tylko trzy struny, ale dla duszy trwa tak, że bez wahania chcę zacząć odważny taniec. Nawet smutne melodie brzmią na nią nie tak smutno, a zabawna nazwa instrumentu mówi o wesołym charakterze i pochodzi albo od słowa balabolit - gadanie, albo od słowa joker - żarty.

Dźwięk

Bałałajka ma bogate walory akustyczne, wykonawcze i artystyczne. Brzmi cicho, delikatnie, ale bardzo głośno. Barwa instrumentu jest kameralna, delikatna, intymna i wyróżnia się ciepłem i drżeniem.

Źródłem dźwięku na bałałajce są mocno naciągnięte elastyczne sznurki, zaciskające się, które w progach palcami lewej ręki, wykonawca dostaje pożądaną wysokość.

Główną ekstrakcją dźwięku są uderzające i szczypiące struny, które z różnymi wariacjami są przekształcane w techniki wykonania używane przez balalaika: pizzicato - pojedyncze i podwójne, szabla, frakcja, tremolo i vibrato.

Instrument ma tylko trzy struny, które są dostrojone w nietypowy sposób. Dwie dolne struny brzmią tak samo - dźwięk „mi” pierwszej oktawy, a górny - kwartał wyżej, czyli dźwięk „la”.

Zasięg Bałałajki od „mi” pierwszej oktawy do „mi” czwartej.

Zdjęcie:

Ciekawe fakty:

• Bałałajka jest bardzo modną wśród cudzoziemców pamiątką z Rosji, choć najpopularniejsze jest niewątpliwie matrioszka.
• Jedna z najstarszych zachowanych w naszych czasach bałałajka, która ma około 120 lat, jest eksponatem muzeum miasta Uljanowsk.
• Balaiker - tak nazywa się mistrz wytwarzający bałałajki.
• Narzędzie to jest często wymieniane w dziełach Lwa Tołstoja, Mikołaja Gogola, Fiodora Dostojewskiego i innych wielkich pisarzy rosyjskich.
• Cesarska rodzina odegrała bardzo ważną rolę w rozpoznawaniu bałałajki. Aleksander III zainicjował wycieczkę na paryską wystawę zespołu św. Andrzeja, w wyniku której Europa zobaczyła i wysłuchała bałałajkę po raz pierwszy. Sukces był przytłaczający. W XIX wieku wszyscy żołnierze otrzymali bałałajkę, aby podnieść morale, które zostawili sobie na koniec służby.

• W Stanach Zjednoczonych Ameryki istnieje stowarzyszenie miłośników grania bałałajki i domry, a książka D. Flynna „Jak zrobić bałałajkę” była bardzo poszukiwana i przedrukowana 9 razy.
• 23 czerwca Rosja obchodzi Dzień Bałałajki, ustanowiony w 2008 r., Po 320 latach od daty pierwszej wzmianki o tym dokumencie.
• W Japonii jest orkiestra Tokyo Balalaika. Powstaje na wzór orkiestry rosyjskich instrumentów ludowych, ale tylko Japończycy biorą w niej udział.
• Bałałajki są grane w Danii, Finlandii, Norwegii i Szwecji w orkiestrach rosyjskich instrumentów ludowych.
• W 2014 r., W związku z 20. rocznicą nawiązania przyjaznych stosunków, Rząd Ludowy chińskiego miasta Harbin przedstawił jako prezent swojemu siostrzanemu miastu, rosyjskiemu miastu Chabarowsk, olbrzymią rzeźbiarską kompozycję przedstawiającą symboliczne narzędzia kultur obu narodów - chińską pipę i rosyjską bałałajkę.

• Teraz w Rosji prawie każde miasto ma swój własny zespół lub orkiestrę rosyjskich instrumentów ludowych, w których bałałajka odgrywa ważną rolę. Na szczególną uwagę zasługują takie zespoły jak „The Bells of Russia”, „Skomorokhi”, „Art-Contrast”, „Siberia”, „Tula”. Podobnie jak orkiestry: „Velikorussky im. V. Andreev”, „National nich. N. Osipova”, „Severstal”, „Silver strings”, „Blizzard” „Chimes” i inne.
• She Kitagawa jest muzykiem z Japonii, która w 2008 roku została pierwszą zagraniczną zawodniczką bałałajki, która wygrała międzynarodowy konkurs rosyjskiej muzyki ludowej w Jekaterynburgu.

Budowa

Bałałajka jest narzędziem, które brzmi pięknie tylko wtedy, gdy jest wykonane przez doświadczonego mistrza, który dobrze zna swoją pracę.

Nowoczesne narzędzie długość który w sumie wynosi od 60 do 70 cm., jest wykonany z drewna sosnowego i składa się w sumie z 70 części.

Bałałajka ma trzy główne części - ciało, szyję i pokład:

• Ciało o trójkątnym kształcie pełni rolę rezonatora. Zwykle ma 6 lub 7 twarzy, wykonanych z segmentów, które nazywane są nitami.
• Pokład jest przednią częścią ciała, ma kolumnę głosową - rezonator w kształcie kwiatu. Nad kolumną wokalną znajduje się urządzenie ochronne zwane powłoką. Chroni pokład przed wstrząsami podczas pracy. Najszersza, dolna część pokładu ma 40 cm, najwęższa - górna ma tylko 5 cm.
• Szyja to górna część instrumentu, zazwyczaj wykonana z hebanu. Na nim są progi, których liczba waha się od 16 do 31. Szyja jest zakończona szpatułką, na której znajduje się mechanizm przebijający niezbędny do naciągania strun. Struny są zazwyczaj wykonane z nylonu lub węgla, ale czasami metaliczne.

Odmiany

Rodzina bałałajków ma pięć rodzajów narzędzi:

1. Prima - prowadzenie lub solo, czysty głos, linia: „mi”, „mi”, „la” pierwszej oktawy.
2. Druga - towarzysząca, barwa lekko stłumiona, kompilacja: „la”, „la” mała i „re” pierwszej oktawy.
3. Viola - towarzysząca, miękka i soczysta barwa, kompilacja: „mi”, „mi”, „la” małej oktawy.
4. Bas - utrzymuje linię basu, niski ton, głuchy, system: „mi”, „la” duży i „re” małą oktawę.
5. Kontrabas - tworzy harmoniczną bazę, niską barwę, głuchy, system: „mi”, „la” contraktavy i „re” dużej oktawy

Aplikacja i repertuar

Ulepszona pod koniec XIX wieku przez amatorów i znawców muzyki ludowej V. Andreev i zespół jego współpracowników, bałałajka była używana przez profesjonalnych muzyków nie tylko jako instrument solowy, ale także jako zespół, a następnie jako orkiestrowy. Powstały różne grupy, które swoimi występami koncertowymi przyczyniły się do uznania bałałajki i jej promocji dla mas.

Początkowo repertuar bałałański nie wyróżniał się oryginalnością, muzycy wykonywali głównie różne aranżacje z klasycznej literatury muzycznej. Wraz ze wzrostem popularności instrumentu sytuacja bardzo się zmieniła, kompozytorzy tacy jak M. Ippolitov-Ivanov, N. Rechmensky, Yu, Shishakov, N. Vasilenko, N. Budashkin i inni tworzą interesujący repertuar dla bałałajki, który obejmuje koncerty, sonaty, apartamenty i inne. dzieła dużej formy.

Dzieła sztuki

S.N Wasilenko - Koncert na bałałajkę z orkiestrą symfoniczną (posłuchaj)

Yu.N. Shishakov - „Lady” (posłuchaj)

N.P. Budashkin - „Troika” (słuchaj)

Znani wykonawcy

Niestety bałałajka dziś nie jest zbyt popularna i tylko wąskie grono wielbicieli, którzy interesują się muzyką ludową, wykazują zainteresowanie nią. Nie możemy jednak zapominać o ludziach, którzy wnieśli nieoceniony wkład w poprawę tego instrumentu i rozwój jego szkoły wykonawczej. Pierwszymi, którzy przynieśli bałałajkę, która nie przeszła jeszcze znaczących zmian, byli: I. Khandoshkin, N. Ławrow, I. Jabłkin, M. Chruńow, N. Ławrow, V. Radivilov na scenie koncertowej. Występ wirtuozowski na ulepszonej bałałajce zachwycił słuchaczy: V. Andreev, B. Troyanovsky, M. Rozhkov, V. Konov, M. Danilov, P. Necheporenko, A. Shalov, N. Osipov, D. Kalinin.

Obecnie najbardziej znanymi wykonawcami wirtuozów, którzy wiele robią, aby utrzymać popularność bałałajki w kraju i za granicą, są A. Gorbaczow, V. Konov, V. Boldyrev, V. Zazhigin, I. Bezotosny, M. Senchurov, E. Bykow, Yu Shutov, A. Arkhipovsky (bałałajka Paganini) i inni.

Historia

Nie wiadomo, kiedy zaczęła się historia bałałajki, chociaż istnieje wiele hipotez dotyczących pochodzenia. Niektórzy muzykolodzy sugerują, że jest to rodzimy instrument rosyjski, inni twierdzą, że jest on zapożyczony z Kirgistanu, a jego protoplastą jest dombra. Niektórzy uważają, że instrument został przyjęty przez Tatarów w czasach jarzma mongolsko-tatarskiego, ale nikt nie kwestionuje tego, że bałałajka pojawiła się dawno temu i była jednym z najbardziej ukochanych instrumentów, które rozjaśniły życie zwykłych ludzi.

Przez wieki bałałajka nie miała ani jednej formy, była okrągła, trójkątna, a nawet czworokątna i miała różną liczbę strun.

W wiekach 15-17 w Rosji bufon był bardzo popularny, bawiąc ludzi, którzy zarabiali, bawiąc ludność wiosek i miast. Byli regularnymi uczestnikami świąt narodowych i festiwali, a często w swoich wystąpieniach, przy akompaniamencie różnych instrumentów, w tym bałałajki, zabrzmiała aktualna satyra społeczna. W tym celu klauni doświadczyli represji ze strony władz i kościoła, aw XVII wieku, na mocy specjalnego dekretu księcia Aleksieja Michajłowicza Tiszajsza, wszystkie narzędzia buffo miały zostać spalone.

Minęło jednak trochę czasu, król umarł, wszyscy szybko zapomnieli o swoim dekrecie, a bałałajka po raz kolejny bawi zwykłych ludzi - chłopów i rzemieślników miejskich. Z niektórych źródeł dowiadujemy się, że dziarska barwa bałałajki przyciągała uwagę najwyższej szlachty. Piotr I, Katarzyna II, Paweł I - cesarze rosyjscy i ich otoczenie nie odmówili sobie przyjemności zabawy z dziarskim brzmieniem instrumentu.

W wiekach 18-19 bałałajka stała się specjalnie uznanym ludowym instrumentem muzycznym, ale jego projekt był niedoskonały. Znaczący wkład w transformację instrumentu dokonał rosyjski szlachcic Wasilij Wasiljewicz Andriejew - znawca rosyjskiej sztuki ludowej, wirtuoz bałałajki. Wymyślił chłopski instrument, aby dać bezprecedensowe życie, wprowadzając je na scenę koncertową.

Pierwszym, do którego zwrócił się entuzjasta, był petersburski twórca skrzypiec V. Ivanov, który na przekonywującą prośbę Wasilija Wasiljewicza wykonał instrument nowego typu. Była to bałałajka o zmniejszonych rozmiarach, z progami wpuszczanymi, ciałem wykonanym z klonu górskiego i szyjami hebanowymi - nastąpiło drugie narodziny instrumentu.

Udane występy solowe V. Andreeva nad zaktualizowanym instrumentem wywołały bezprecedensową reakcję publiczną i przyczyniły się do niewiarygodnego wzrostu popularyzacji bałałajki. Ale muzyk nie poprzestał na tym, a według jego rysunków słynni mistrzowie F. Passersky i S. Nalimov stworzyli jeszcze bardziej zaawansowany instrument. Forma stała się trójkątna, ciało zrobiono z buku, a pokład zrobiono z jodły, co uczyniło ciało bałałajki najbardziej rezonansowym. Mistrzowie skrócili szyję, włożyli proszki metali, zmienili otwór rezonatora, umieścili progi w systemie chromatycznym, dodali mechanikę żrącą i ustanowili stały system, później nazwany akademickim. Dziś jesteśmy przyzwyczajeni do widzenia bałałajki w tej formie. Ponadto mistrzowie zamówieni przez V. Andreeva skonstruowali całą rodzinę instrumentów podobnych do kwartetu skrzypcowego, w skład której wchodziły bałałajka, piccolo (później przestarzałe), alt, drugi, bas i kontrabas (bałałajka o zwiększonych wymiarach). Wszystkie były trójstronne i miały kwartę.

Instrumenty te stały się później głównymi w zespole muzycznym zorganizowanym w Sankt Petersburgu przez Wasilija Andriejewa w 1887 roku pod nazwą „Fani Balalaika Circle”. Debiut zespołu miał miejsce w 1888 roku i był wielkim sukcesem. Następnie zespół koncertował triumfalnie za granicą, w wyniku tej trasy cały świat rozpoznał bałałajkę. W 1896 r. Koło Fanów Bałałajki zostało przekształcone w Wielką Orkiestrę Rosyjską, która, przemawiając w wielu zakątkach globu, gloryfikowała Rosję i jej kulturę narodową.

W całej swojej historii bałałajka wiele przeżyła: została spalona, ​​ale wyrosła z popiołów i triumfalnie podbiła Paryż, zapomniała i zmusiła się do zapamiętania. Jeśli wcześniej grali muzykę na bałałajce siedzącej na ławce, teraz zakładają płaszcz, a potem biorą ten niezwykły instrument w swoje ręce.

Rosja i bałałajka to dwa słowa ściśle ze sobą powiązane. Personalizacja rosyjskiej kultury jest tym, czym jest bałałajka, jest nasza, prawdziwa. Zajmując mocne miejsce w sztuce ludowej, instrument ten z godnością udowodnił, że jest zdolny do znacznie więcej, a teraz cały świat oklaskuje go.