Georges Bizet: biografia, filmy, ciekawe fakty, kreatywność.

Georges Bizet

Jak inaczej można scharakteryzować kompozytora, który sam PI. Czajkowski nazwał geniusza, a jego dzieło - opera „Carmen” - prawdziwe arcydzieło, przepojone prawdziwym uczuciem i prawdziwą inspiracją. Georges Bizet - wybitny francuski kompozytor, który pracował w epoce romantyzmu. Cała jego twórcza ścieżka była drażliwa, a życie było ciągłym torem przeszkód. Jednak pomimo wszystkich trudności i dzięki jego niezwykłemu talentowi, wielki Francuz przedstawił światu unikalne dzieło, które stało się jednym z najpopularniejszych w jego gatunku i gloryfikowało kompozytora na wszystkie czasy.

Krótka biografia Georgesa Bizeta i wiele ciekawych faktów dotyczących kompozytora można znaleźć na naszej stronie.

Krótka biografia Bizeta

25 października 1838 w Paryżu na ulicy Tour d'Auvergne w rodzinie nauczyciela śpiewu Adolpha-Hamana Bizeta i jego żony Aime urodził się chłopiec, którego kochający rodzice nazwali na cześć trzech wielkich cesarzy: Aleksandra Césara Leopolda. Jednak podczas chrztu otrzymał proste francuskie imię Georges, które pozostało z nim na zawsze.

Od pierwszych dni życia dziecko słuchało dużo muzyki - były to delikatne kołysanki matki, a także lekcje wokalne dla uczniów ojca. Kiedy dziecko miało cztery lata, Aime zaczęło uczyć go notacji muzycznej, aw ciągu pięciu lat usiadła z synem przy fortepianie. Biografia Bizeta mówi, że w wieku sześciu lat Georges został zidentyfikowany w szkole, w której dociekliwe dziecko bardzo uzależniło się od czytania, a zdaniem matki rozpraszało to chłopca od grania muzyki, na którą chłopiec musiał siedzieć godzinami.

Fenomenalne umiejętności muzyczne, które posiadał Georges, i ciężka praca dały ich wyniki. Po przesłuchaniu, które wywołało zdumienie wśród profesorów Konserwatorium Paryskiego, dziewięcioletnie dziecko zapisało się jako wolontariusz do prestiżowej instytucji edukacyjnej w klasie słynnego A. Marmontela. Mając żywą postać, ciekawego i uczuciowego ucznia, który chwycił wszystko w locie, profesor bardzo go polubił. Nauczyciel mógł z nim pracować. Ale dziesięcioletni chłopiec nie tylko odniósł sukces w grze na fortepianie. W konkursie dla solfeggio, wykazując fenomenalne uszy dla muzyki i pamięci, zdobył pierwszą nagrodę i miał zaszczyt otrzymać bezpłatne dodatkowe lekcje na temat instrumentu i kompozycji od wybitnego P. Zimmermana.

Szkolenie konserwatorskie Georgesa jako wykonawcy zbliżało się ku końcowi, a ścieżka koncertowego muzyka otworzyła się przed nim, choć perspektywa ta w ogóle nie interesowała młodego człowieka. Ponieważ P. Zimmerman zaangażował się w kompozycję z nim, młody człowiek ma nowe marzenie: komponować muzykę do teatru. Dlatego, po ukończeniu kursu fortepianu w A. Mormontel, Georges natychmiast wszedł do klasy F. Halevy'ego, pod którego kierunkiem komponował i entuzjastycznie komponował, próbując się w różnych gatunkach muzycznych. Ponadto Bizet z entuzjazmem pracował w klasie organów z profesorem F. Benoitem, gdzie osiągnął znaczące wyniki, zdobywając pierwszą, a następnie pierwszą nagrodę Konserwatorium wykonaną na instrumencie.

W 1856 r., Przy przekonującym nacisku F. Golevi, Georges bierze udział w konkursie Akademii Sztuk Pięknych. Pierwsza, tak zwana nagroda rzymska, dała młodym talentom możliwość odbycia dwóch lat stażu we włoskim i roku w niemieckich stolicach. Pod koniec tej praktyki młody autor otrzymał prawo do premiery jednoaktowej kompozycji teatralnej w jednym z teatrów we Francji. Niestety ta próba nie zakończyła się pełnym sukcesem: tym razem nikt nie otrzymał pierwszej nagrody. Ale powodzenia dla młodego kompozytora w kolejnym konkursie kreatywnym, który ogłosił Jacques Offenbach. Dla swojego teatru, znajdującego się na Boulevard Montmartre, aby reklamować, ogłosił konkurs na stworzenie małego komediowego spektaklu muzycznego z ograniczoną liczbą wykonawców. Zwycięzcy otrzymali złoty medal i nagrodę w wysokości 12 000 franków. „Dr Miracle” to nazwa operetki, zaprezentowanej przez osiemnastoletniego kompozytora dworowi szanowanego jury. Decyzja Komisji: nagroda jest podzielona między dwóch uczestników, z których jednym był Georges Bizet.

To zwycięstwo nie tylko wprowadziło francuską publiczność do nazwiska młodego kompozytora, ale otworzyło mu także drogę do słynnych „piątków” w Offenbach, gdzie zaproszono tylko wybrane osobowości twórcze, i gdzie miał zaszczyt być reprezentowany przez samego J. Rossiniego. W międzyczasie zbliżała się regularna coroczna rywalizacja Akademii Sztuki o Nagrodę Rzymską, dla której Georges przygotowywał się intensywnie, pisząc kantatę „Clovis and Clotilde”. Tym razem triumf - zdobył pierwszą nagrodę w kompozycji muzycznej, a wraz z pozostałymi pięcioma zwycięzcami 21 grudnia 1857 r. Udoskonalił swoje umiejętności i udał się do Wiecznego Miasta.

Włochy

We Włoszech Georges podróżował po kraju, podziwiając piękną przyrodę i dzieła sztuki, dużo czytał, spotykał ciekawych ludzi. A Rzym tak bardzo go lubił, że starał się tu zostać, na co napisał nawet list do ministra edukacji Francji z prośbą o pozwolenie mu na spędzenie trzeciego roku nie w Niemczech, ale we Włoszech, na które otrzymał pozytywną odpowiedź. Był to okres trudnego etapu formacji ludzkiej i twórczej młodego kompozytora, który George później nazwał najszczęśliwszym i najbardziej beztroskim w swoim życiu. Dla Bizeta były to wspaniałe lata twórczej pogoni i pierwszej miłości. Jednak młody człowiek musiał opuścić Rzym dwa miesiące przed terminem, ponieważ otrzymał list z Paryża z wiadomością o chorobie jego ukochanej matki. Z tego powodu pod koniec września 1860 roku Bizet wrócił do Paryża.

Powrót do domu

Rodzinne miasto młodego człowieka nie spotkało się z różą. Beztroska młodzież Georgesa dobiegła końca i teraz musiał zastanowić się, jak zarabiać na chleb powszedni. Zaczęły się szare dni, które były wypełnione nudną rutynową pracą dla niego. Bizet zdobył prywatne lekcje, a także, na prośbę właściciela słynnego paryskiego wydawnictwa A. Shudan, pracował nad aranżacjami fortepianowymi utworów orkiestrowych znanych kompozytorów i komponował muzykę rozrywkową. Przyjaciele doradzali Georgesowi, by angażował się w działalność, ponieważ nawet podczas studiów w konserwatorium miał reputację wirtuoza. Młody człowiek zrozumiał jednak, że jego kariera pianisty może przynieść mu szybki sukces, ale jednocześnie uniemożliwi mu spełnienie marzeń na całe życie - zostanie kompozytorem operowym.

Z Bizetem było wiele problemów: konieczne było przekazanie ode-symfonii „Vaska da Gama” - drugiego raportu do Akademii Sztuk Pięknych, a poza tym, jako laureat rzymski, musiał napisać zabawną operę dla aktora Opera-Comique. Libretto zostało mu dane, ale śmieszne melodie do „Guzla Emir”, tak zwanego performance, w ogóle się nie narodziły. I jak mogą się pojawić, gdy najbardziej ukochana osoba i najlepszy przyjaciel byli w poważnym stanie. 8 września 1861 r. Zmarła matka George'a. Jedna kolejna nieodwracalna strata. Sześć miesięcy później zmarł nie tylko nauczyciel, ale mentor i wsparcie Bizeta - Fromental Halevy. Przygnębiony utratą bliskich, Georges, aby jakoś się rozpraszać, próbował jeszcze więcej, aby dostać się do pracy, ale w rezultacie dostał nerwowego przeciążenia i załamania.

W 1863 roku Bizet pracował nad nową operą Pearl Seekers, aw 1864 roku pomógł swojemu ojcu w budowie mieszkań w obszarze leśnym nabytym przez Adolfa-Hamana w Vezine. Teraz Georges ma okazję spędzić każde lato w przyrodzie. Tutaj z wielkim entuzjazmem skomponował Iwana Groźnego, aw 1866 r. Perth Beauty. W 1867 r. Bizetowi zaproponowano pracę jako felietonista muzyczny w paryskim magazynie. Opublikował artykuł pod pseudonimem Gaston de Betsy, który został naprawdę dobrze przyjęty, ale niestety był to pierwszy i ostatni.

Jednocześnie w życiu osobistym Georgesa zachodzą znaczące zmiany: z pasją zakochuje się w córce swojego zmarłego nauczyciela F. Halevy'ego. Matka i najbliżsi krewni Genevieve byli przeciwni takiemu związkowi, uważając kompozytora za niegodną partię dla dziewczyny, ale Bizet był raczej natarczywy iw rezultacie 3 czerwca 1869 roku młodzi byli małżeństwem. Georges był niezwykle szczęśliwy, w każdy możliwy sposób strzegł swojej młodej żony, która była młodsza od niego o dwanaście lat, i starała się zadowolić ją we wszystkim.

Niebezpieczne czasy

Latem przyszłego roku para Bizet pojechała do Barbizon na cztery miesiące - miejsce bardzo popularne wśród ludzi sztuki. Kompozytor zamierza tu owocnie pracować nad „Clarissą Garlow”, „Calendal”, „Griseldą”, ale z powodu wojny francusko-pruskiej, która rozpoczęła się w lipcu, plany Georgesa nie zostały zrealizowane. Rząd ogłosił powszechny apel do Gwardii Narodowej. Nie ominął tego losu, a nawet przeszedł szkolenie wojskowe, ale jako uczony rzymski został zwolniony ze służby wojskowej i wyjechał do Barbizon, aby odebrać żonę i wrócić do Paryża, gdzie republika została ponownie ogłoszona 4 września. Sytuacja w stolicy była skomplikowana przez oblężenie Prusów: głód zaczął się w mieście. Krewni zaproponowali przeniesienie Georgesa na chwilę do Bordeaux, ale został i, jak mógł najlepiej, pomagał obrońcom Paryża, patrolując miasto i wały obronne.

Bizet i Genevieve opuścili miasto dopiero po kapitulacji i zniesieniu blokady ogłoszonej w styczniu 1871 roku. Najpierw odwiedzili krewnych w Bordeaux, następnie przenieśli się do Compiegne i czekali na koniec trudnych czasów Komuny Paryskiej w Wiesen. Po powrocie do stolicy na początku czerwca Bizet natychmiast rozpoczął pracę nad swoją nową kompozycją, operą Jamila, której premiera miała miejsce 22 maja 1872 roku. A po dwóch i pół tygodniu w życiu kompozytora wydarzyło się radosne wydarzenie - Genevieve dała mu syna. Zainspirowany takim szczęściem, Georges poszedł jeszcze głębiej do pracy i z radością przyjął dobrą dramaturgię do sate A. Daude „Arlesianka” z dobrą muzyką. Premiera produkcji niestety nie powiodła się, ale niespełna miesiąc później kompozycja Bizeta do dramatu, którą przeistoczył w apartament na jednym z koncertów, była oszałamiającym sukcesem. Wkrótce Georges ponownie się rozczarował: pod koniec października 1873 roku kompozytor został poinformowany, że budynek Wielkiej Opery, gdzie wkrótce miała się odbyć premiera jego opery Sid, spłonął i wszystkie przedstawienia zostały przeniesione do hali Ventadur, która nie była przystosowana do tej produkcji. Jednak po trzech miesiącach nazwisko Bizeta znów pojawiło się na ustach wszystkich: pierwsze, a następnie kolejne występy jego dramatycznej uwertury „Ojczyzna” były wielkim triumfem.

Ostatnia praca kompozytora

Przez cały rok 1874 kompozytor pracował nad utworem poleconym mu przez przyjaciół. Od samego początku bardzo zdezorientowany Bizet: jak można wystawić operę z tragicznym zakończeniem na scenie operowo-komediowej i tak skończyła się krótka historia P. Merime „Carmen”. Niektórzy proponowali nawet zmianę finału, ponieważ autor dzieła nie żył dłużej niż trzy lata. Ale najgorsze jest to, jak opinia publiczna dostrzeże występ na scenie ludzi z niższej klasy. Mimo wszystko kompozytor z entuzjazmem przystąpił do stworzenia utworu, który później stanie się arcydziełem na zawsze. Jak tylko długo oczekiwana premiera została wyznaczona 3 marca 1875 roku, plotki o zbliżającym się skandalu teatralnym rozprzestrzeniły się po mieście. Pierwszy akt został powitany dość ciepło, ale po drugim akcie część publiczności opuściła salę. Po zakończeniu trzeciego aktu Bizet, w odpowiedzi na żałosne gratulacje publiczne, ogłosił, że to porażka. Następnego dnia paryskie gazety uznały „Carmen” za „skandaliczną” i „niemoralną”, napisali, że Bizet spadł bardzo nisko, do bardzo społecznego dna.

Drugie przedstawienie odbyło się co drugi dzień - 5 marca i zostało już powitane przez publiczność nie tylko ciepło, ale gorąco, ale gazety kontynuowały dyskusję o niepowodzeniu premiery na kolejny tydzień. W tamtym sezonie teatralnym „Carmen” w Paryżu była wystawiana trzydzieści siedem razy, aw rzeczywistości nie każde przedstawienie miało tak wiele występów. Ze względu na porażkę premiery Bizet poważnie ucierpiał, ale zwiększyło to moralne męki spowodowane kłótnią z żoną, a także cierpieniem fizycznym z powodu przewlekłej dławicy piersiowej i reumatyzmu. Pod koniec maja 1875 roku George wraz z całą rodziną opuścił Paryż i udał się do Bougival, mając nadzieję, że będzie mu łatwiej w przyrodzie. Jednak kompozytor nie poczuł się lepiej, ciągłe ataki całkowicie go wyczerpały i 3 czerwca lekarz stwierdził śmierć Georgesa Bizeta.

Ciekawe fakty dotyczące Georgesa Bizeta

• Ojciec kompozytora, Adolph Aman Bizet, przed spotkaniem z Anną Leopoldiną Aime, z domu Delsar, matką Georgesa, miał zawód fryzjera, ale przed ślubem zmienił charakter swojej działalności, stając się „człowiekiem sztuki”, jak domagała się rodzina panny młodej .
• Chłopak Georges żył według ścisłego harmonogramu: rano został zabrany do konserwatorium, a następnie po zajęciach został przywieziony do domu, nakarmiony i zamknięty w pokoju, w którym pracował, aż zasnął tuż za instrumentem z powodu zmęczenia.
• Od dzieciństwa dziecko Bizeta tak bardzo lubiło czytać, że jego rodzice musieli ukrywać przed nim książki. W wieku dziewięciu lat chłopiec marzył o zostaniu pisarzem, uznając go za o wiele bardziej interesujący niż siedzenie przy fortepianie przez całe dni.

• Z biografii Bizeta dowiadujemy się, że pomimo jego talentu, młody cudotwórca często kłócił się z rodzicami z powodu lekcji muzyki, płakał i był na nich zły, ale od dzieciństwa uświadomił sobie, że jego zdolności i wytrwałość matki dadzą rezultaty, które pomogą go później w życiu.
• Nagrodzony stypendium rzymskim Georges Bizet nie tylko dużo podróżował, ale także poznał różnych ludzi. Często uczestnicząc w przyjęciach w ambasadzie francuskiej, spotkał się tam z ciekawą osobą - rosyjskim ambasadorem Dmitrijem Nikołajewiczem Kiselyowem. Nastąpiła silna przyjaźń między dwudziestoletnim chłopcem a prawie sześćdziesięcioletnim dostojnikiem.
• Wujek Georgesa Bizeta, Francois Delsarte, był kiedyś sławnym nauczycielem śpiewu w Paryżu, ale zyskał większą sławę jako wynalazca szczególnego systemu „pozowania estetyki ludzkiego ciała”, który później zyskał jego zwolenników. Niektórzy krytycy sztuki uważają, że F. Delsarte jest człowiekiem, który pod wieloma względami z góry określił rozwój sztuki XX wieku. Nawet KS Stanisławski zalecił wykorzystanie swojego systemu do wstępnego szkolenia aktorów.
• Współcześni Bizet mówili o nim jako o towarzyskim, wesołym i miłym człowieku. Zawsze dużo i bezinteresownie pracujący, jednak uwielbiał bawić się z przyjaciółmi, będąc autorem wszelkiego rodzaju złośliwych pomysłów i zabawnych żartów.

• Podczas studiów w Konserwatorium Georges Bizet miał reputację wykwalifikowanego pianisty. Kiedyś, w obecności Franciszka Liszta, tak mistrzowsko wykonał skomplikowane technicznie dzieło kompozytora, co doprowadziło autora do zachwytu: w końcu młody muzyk z łatwością grał zagadkowe fragmenty we właściwym tempie.
• W 1874 roku Georges Bizet został odznaczony Orderem „Legii Honorowej” przez rząd francuski za znaczący wkład w rozwój sztuki muzycznej.
• Po pierwszej katastrofalnej premierze dramat A. Daudet „Alesles” powrócił na scenę zaledwie dziesięć lat później. Sztuka cieszyła się już niewątpliwym sukcesem wśród publiczności, choć współcześni zauważają fakt, że publiczność poszła na wystawę bardziej z powodu słuchania muzyki, która ją ozdobiła J. Bizet.
• Opera „Iwan Groźny” G. Bizeta nigdy nie była wystawiana za życia kompozytora. Współcześni mówili nawet, że kompozytor był obrażony przez wypalenie partytury, ale kompozycja została odkryta, ale dopiero pod koniec lat trzydziestych w archiwach Konserwatorium i wydana po raz pierwszy w wersji koncertowej w okupacyjnym Paryżu w 1943 r. W teatrze na Boulevard des Capucines. Organizatorzy spektaklu starali się upewnić, że wśród słuchaczy nie ma ani jednego Niemca, ponieważ opera napisana po rosyjsku może wywołać wśród nich wielką irytację, zwłaszcza że zmiana w II wojnie światowej nie sprzyjała Niemcom. Opera Ivana Bizeta „Iwan Groźny” nigdy nie była wystawiana w Rosji, ponieważ wiele faktów historycznych w niej jest mocno zniekształconych.

• Zaraz po śmierci Bizeta wszystkie rękopisy kompozytora wymienione w testamencie zostały przeniesione do biblioteki Konserwatorium Paryskiego. Jednak wiele innych jego prac i rękopisów zostało odkrytych przez egzekutora Emila Straussa (drugiego męża wdowy, J. Bizeta), pana R. Sibyl, który, ustalając wartość tych dokumentów, natychmiast wysłał je do archiwów konserwatorium. Dlatego potomkowie spotkali się z wieloma dziełami kompozytora dopiero w XX wieku.
• Georges Bizet miał dwóch synów. Starszy Jean pojawił się z przypadkowego związku ze służącą z rodziny Bizet Maria Reuter. Drugi syn - Jacques urodził się w małżeństwie z Genevieve z domu Golevi.

Творчество Жоржа Бизе

Творческую жизнь Жоржа Бизе нельзя назвать удачливой. Он очень часто испытывал разочарования из-за несправедливых критических высказываний по поводу своих произведений. Niemniej Bizet jest wielkim kompozytorem, który całe swoje życie poświęcił muzyce i pozostawił potomkom różnorodne dziedzictwo, w tym opery, operetki, ody symfoniczne, oratorium, utwory na chór z towarzyszeniem orkiestry i a cappella, cykle wokalne i utwory na fortepian a także kompozycje na orkiestrę symfoniczną, w tym uwertury, symfonie i apartamenty.

Według biografii Bizeta, już w wieku czterech lat, Georges po raz pierwszy usiadł przy fortepianie, w wieku trzynastu lat próbował się zagrać jako kompozytor muzyczny, a rok później, po zapisaniu się do klasy kompozycji w konserwatorium, przebywał w intensywnych poszukiwaniach twórczych. Stopniowo rozwijał swoje mistrzostwo, chociaż początkowo nie było absolutnie żadnego indywidualnego stylu twórczego. Podczas lat studiów w Konserwatorium Bizet stworzył wiele różnych dzieł, ale nadal miały wpływ V.A. Mozart i Early L.V. Beethoven, a także jego starszy przyjaciel Charles Gounod. Kompozycje na chór i orkiestrę obejmują „Walc” i „Chór studencki”, utwór fortepianowy „Walc Grand Concert”, operetkę „Doctor Miracle”, kantatę „Clovis and Clotilde” oraz symfonię nr 1 C -dur („Młodzieńczy”), który z powodzeniem jest wykonywany na światowych salach koncertowych.

Kolejnym ważnym okresem w życiu kompozytora były lata spędzone na stażu we Włoszech. Był to czas ciągłych poszukiwań twórczych, w wyniku których Bizet dochodzi do wniosku, że jego główne zainteresowania muzyczne związane są z teatrem. Tutaj pisze swoją pierwszą operę „Don Procopio”, która łamiąc zasady, wysyła twórczą relację do Akademii Sztuk Pięknych, choć trzeba było napisać i wysłać mszę. Nieco później Bizet nadal będzie pisał prace na temat religijnej historii, ale nie dla raportu, ale dla konkursu. Ale jego „Te Deum” nie zrobiło na jury wrażenia, a sam kompozytor zauważył później, że nie był skłonny pisać muzyki duchowej. Również w tym włoskim okresie, oda - symfonia „Vasco da Gama”, która posłużyła jako twórczy raport dla Akademii, oraz kilka utworów na orkiestrę, później włączonych do suity symfonicznej „Memoirs of Rome” - z pióra młodego kompozytora.

Po powrocie do domu Bizet, na zlecenie paryskiej opery-Comique, rozpoczął pracę nad komedią muzyczną „Guzla Emir”, ale premiera tej opery nie miała miejsca, mimo że teatr był już w trakcie prób. Kompozytor nie był zadowolony ze swojej pracy, uważał go za bezbronnego i skazanego na niepowodzenie. Wziął partyturę i natychmiast zaczął tworzyć nową pracę, która, jak zasugerował Bizet, otworzyła mu wspaniałe perspektywy. Opera w ostatecznej wersji nosiła nazwę „Pearl Seekers”. W tym samym okresie młody kompozytor przesyła do Akademii Sztuk Pięknych swój trzeci ostatni raport, składający się z Uwertury, Scherza i Marszu żałobnego. Premiera „The Seekers” miała miejsce pod koniec września 1863 roku i została dobrze przyjęta przez opinię publiczną, a na dodatek otrzymała pochlebny przegląd w artykule napisanym przez G. Berlioza, chociaż było wiele ataków krytyków, którzy oskarżali Bizeta o naśladowanie Wagnera.

Następnie kompozytor pracował nad operą napisaną na fabule z historii Rosji, ale niestety produkcja „Iwana Groźnego” nie miała miejsca za życia kompozytora. Następnie Georges pracował nad realizacją małych zamówień od swojego wydawcy Shudana i belgijskiego towarzystwa chóralnego: z jego pióra wyszedł cykl romansów, a także chór a cappella „St. John of Patmos”. Cały 1966 był poświęcony Bizetowi na kompozycję Perth Beauty, którego pierwszy pokaz odbył się pod koniec grudnia następnego roku. Tym razem sukces był po prostu przytłaczający, nie tylko publiczność była zachwycona nową operą, ale później krytycy mówili dobrze o muzyce występu.

W 1868 roku Georges, w ogłoszonym konkursie teatrów państwowych, pracuje nad operą „Puchar króla Ful”. Niestety wynik tej pracy zniknął, pozostały tylko małe fragmenty, które później stały się znane jako romanse: „Porzucone”, „Gascon”, „Miłość, Sen”, „Noc”, „Syrena”, „Nie można zapomnieć” i duety: „Sen”, „leśne nimfy”. W tym okresie Bizet bardzo dużo uwagi poświęca kreatywności wokalnej. Jego romanse, przeznaczone nie tylko dla salonu, ale także dla muzyki domowej, były prawdziwymi miniaturami teatralnymi. Ten sam pory obejmuje kilka utworów fortepianowych kompozytora godnych uwagi, w tym cykl „Pieśni nad Renem”, „Wielkie wariacje chromatyczne na fortepian” i „Fantastyczne polowanie”. Potem była praca nad „Little Orchestra Suite”, cykl na dwa fortepiany „Children's Games”, symfonia „Rome” oraz niewątpliwie utwory z ulubionego gatunku operowego kompozytora: „Griselda”, „Clarissa Garlow”, „Calendar” i „Jamila” „ Premiera tego ostatniego, mimo krzyków publicznego „brawa”, zdaniem Bizeta była zdecydowanie porażką. Jednak recenzje w prasie na temat pracy były bardzo interesujące, a nawet namiętne. Ktoś uważał, że opera nie jest emocjonalna i pozbawiona koloru, a ktoś nazwał ją odważnym eksperymentem, który przyniósł kompozytorowi wielki sukces. Niestety, tylko kompozycje Bizeta pod koniec jego życia, w tym muzyka do dramatu A. Daude Arlesianka i opera Carmen, przyniosły mu nie tylko uznanie, ale także prawdziwie światową sławę.

Życie osobiste

Bizet był bardzo nieśmiałym młodym mężczyzną i nie uważał jego wyglądu za atrakcyjny dla kobiet. Kiedy miał do czynienia ze słabszą płcią, zawsze był tak zaniepokojony, że jego twarz była zaczerwieniona, ręce pociły się, a język chybotał się podczas rozmowy. Po pierwszej miłości, George spotkał się we Włoszech, miała na imię Giuseppa. Była to zabawna i zalotna ładna dziewczyna, z której kompozytor szalał i planowała wspólne szczęśliwe życie, zapraszając ją do Francji. Niestety związek ten nie trwał, ponieważ z powodu choroby jego matka musiała pilnie wrócić do domu.

Kolejna pasja pasji George był doświadczoną 42-letnią zakochaną kobietą, która spędzała młodość i młodość w burdelach, cyrku, teatrze, a także pokazie różnorodności. Była starsza od Bizeta o czternaście lat. W przyzwoitym społeczeństwie nie wspomniano o niej, ale w Paryżu była znana pod takimi nazwami jak piękna Mogador, madame Lionel, hrabina de Shabrillan, pisarka Celeste Vinard. Mogador opanował młodego kompozytora swoją lekkomyślnością i niesamowitym magnetyzmem kobiecym. Pasja tej kobiety do Georgesa nie była długa. Wrażliwy Bizet ogromnie cierpiał na zmiany nastroju. Pewnego dnia, podczas gniewnego napadu, Mogador nalał mu zimnej wody i wypędził na ulicę. W wyniku tego incydentu Georges zachorował na ból gardła, a poza tym w wyniku ostatecznego zerwania ze skandaliczną Madame nastąpił stan głębokiej depresji, z której Bizet pomógł wzmocnić pracę twórczą, a także znajomość z młodą czarującą dziewczyną - córką jego nauczyciela, Genevieve Halevi.

Kompozytor był tak zafascynowany siedemnastoletnią dziewczynką, jej czułością i czystością, że mimo sprzeciwów krewnych z obu stron, postawił sobie za cel poślubienie Genevieve. Ślub odbył się dwa lata później, 3 czerwca 1869 r., A trzy lata później rodzina Bizeta została powiększona o syna, któremu nadano imię Jacques. Georges bardzo lubił swoją żonę, ale mimo to życie rodzinne i osobiste szczęście kompozytora zaczęły się rozpadać jak domek z kart. Powodem tego była niezdolność Genevieve do wybaczenia częstych niepowodzeń twórczych męża, a poza tym jej niezdrowa wyobraźnia została podjęta przez udanego pianistę Eli-Miriam Delabord, z którym nie ukrywała swoich więzi z nikim. Wszystkie te życiowe rozczarowania spowodowały rychłą śmierć Georgesa Bizeta, którego tajemnica wciąż nie może rozwikłać żadnego biografa kompozytora.

Muzyka Georgesa Bizeta w kinie

Muzyka Georgesa Bizeta jest obecnie bardzo popularna, a reżyserzy z całego świata często używają jej w ścieżkach dźwiękowych swoich filmów. Niewątpliwie wszystkie płyty pobiły fragmenty opery „Carmen”, takie jak uwertura, Habanera, marsz i aria Toreodora, a także fragmenty suity Arlesianka i słynna aria z opery Pearl Seekers - „Je crois entende”. Nie da się wymienić wszystkich filmów, na których brzmi ta wspaniała muzyka, ale oto niektóre z nich:

Jako niezwykle utalentowana osoba Georges Bizet stworzył tak wspaniałe dzieła, które teraz podziwiają setki milionów ludzi na całym świecie. Minęło wiele lat, zanim nazwa Bizet zajęła miejsce, na które słusznie zasługuje, wśród innych wielkich kompozytorów. Jego przedwczesna śmierć w okresie rozkwitu twórczości jest niezastąpioną i bardzo znaczącą stratą dla całej światowej kultury muzycznej.