Instrument muzyczny: obój
Obój to niesamowity instrument muzyczny tego rodzaju, odróżniający się od innych instrumentów dętych drewnianych ekspresyjnością i przenikaniem dźwięku. Dlatego uważa się go za „śpiew”, a nie za instrument wirtuozowski. Pod względem możliwości technicznych jest pod wieloma względami gorszy od fletu, ale pod względem piękna i głębi dźwięku nie ma sobie równych.
Historia oboju i wiele ciekawych faktów na temat tego instrumentu muzycznego, przeczytaj na naszej stronie.
Dźwięk
Barwa oboju ma specjalną i łatwo rozpoznawalną osobowość dzięki ciepłemu i bogatemu brzmieniu oraz niezwykłemu „nosowemu” odcieniu, przypominając dźwięk fajki pasterza. To właśnie te barwy sprawiają, że kompozytorzy w swoich partyturach ufają mu, że głosi idylliczne sceny duszpasterskie lub obrazy natury. Pamiętajcie przynajmniej o operach i baletach Czajkowskiego! Muzyka, która pozwala odkryć całe piękno oboju.
Zasięg Instrument od oktawy B-moll do trzeciej oktawy.
Zdjęcie:
Ciekawe fakty
- Obój jest uważany za jeden z najtrudniejszych instrumentów dętych, ponieważ jego gra wymaga specjalnych umiejętności. A wszystko to w obecności małej, dwupłatkowej laski (podwójny język), dzięki której dźwięk jest wydobywany na instrumencie. Trzcina obojowa jest zrobiona z trzciny, a ten proces ma wiele subtelności i sztuczek.
- Jakość i wygoda gry na instrumencie w dużym stopniu zależy od jakości laski. Większość profesjonalnych oboistów robi dla siebie laski, a czasami zajmuje więcej czasu niż granie muzyki.
- W 1989 r. Obój trafił do Księgi Rekordów Guinnessa jako najbardziej zaawansowany instrument.
- Istnieją mity, że duża presja powietrza podczas gry może wpływać na upośledzenie umysłowe i może nawet zwiększać ryzyko udaru. Ale nie potwierdzają tego badania medyczne.
- Dzięki bardzo małemu otworkowi w trzcinie na oboju łatwo jest zastosować metodę stałego oddychania. Jest to okazja do wydobywania dźwięków przez bardzo długi czas i nieprzerwanie, wdychając przez nos i wykorzystując powietrze w policzkach, aby utrzymać nieprzerwane odtwarzanie instrumentu.
- Istnieją dwa rodzaje systemów zaworowych - automatyczny, najwygodniejszy i półautomatyczny, dzięki którym więcej możliwości wykonywania niektórych zadań nowoczesnych.
- Jack Cosen Harel zagrał „Flight of the Bumblebee” z opery „The Tale of Tsar Saltan” w 26,1 sekundy i trafił do Księgi Rekordów Guinnessa jako najszybszy oboista.
Aplikacja i repertuar
Od epoki baroku obój stał się dość popularnym instrumentem solowym z kompozytorami, którzy cenili go za ekspresyjny dźwięk, podobny do ludzkiego głosu. A. Vivaldi, A. Marcello, G. Handel, I.S. Bach poświęcił wiele dzieł temu instrumentowi. Ale szczególny wkład w repertuar miał G.F. Telemann w XVIII wieku, skomponował 9 koncertów na obój z orkiestrą i 4 na obój d'amour.
Kompozytorzy późniejszych epok napisali solówki na obój. Tylko od Mozarta instrument otrzymał wspaniały koncert i kwartet na obój z trio smyczkowym. Znane są także utwory Haydna, Straussa, Beethovena, Belliniego, Saint-Saensa, Poulenca i innych kompozytorów.
Dopiero w okresie romantyzmu kompozytorzy nie zwracali zbytniej uwagi na obój solowy, ze względu na popularność wirtuozowskiego skrzypiec i fortepianu. Jednak w partyturach orkiestrowych obój przez cały czas zajmował jedno z centralnych miejsc.
Obój jest często używany w muzyce współczesnej. Francuski oboista Jean-Luc Fillon jest znanym wykonawcą improwizacji jazzowych i otwiera nowe horyzonty dla brzmienia instrumentu. Yousef Latif i Paul McCandless reprezentują także obój w jazzie.
W muzyce rockowej, popie i metalu obój można znaleźć w Peter Gabrielle, Art Garfunkel, Tanita Tikaram, rockowym zespole Roxy Music i metalowym zespole Finsterforst. W filmach najsłynniejsza muzyka na taśmach "Misja" i Gwiezdne Wojny: Epizod II: Atak klonów
Dzieła sztuki
Alessandro Marcello - Koncert na obój i smyczki d-moll (posłuchaj)
Antonio Vivaldi - Koncert na obój i orkiestrę a-moll (posłuchaj)
I.S. Bach - Koncert d-moll na skrzypce, obój, smyczki i chembalo (posłuchaj)
Budowa
Obój składa się ze stożkowej rury o długości 65 cm, podzielonej na 3 części: 2 kolana i dzwonek. Aby zmienić wysokość, wierci się otwory, na nowoczesnych obojach jest ich 23 i są zamknięte zaworami, które są 22-23. Mechanika jest uważana za jeden z najtrudniejszych instrumentów stosowanych w instrumentach muzycznych. Głównym materiałem na zawory jest srebro niklowe, które jest pokryte stopami srebra, złota lub niklu. Oboje są zwykle wytwarzane z afrykańskiego hebanu (grenadil), ale czasami stosuje się egzotyczne gatunki drzew - fioletowe lub cocobolo. Istnieją również modele prasowanego drewna i tworzywa sztucznego.
Gatunki oboju obejmują: piccolo (musette), d'amour, angielski róg, hakekelphone i barokowe instrumenty.
Waga oboju 700-900 gramów.
Główni producenci
- Marigaux, Loree, Buffet Crampon, Fossati, Loree, Rigoutat, Strasser, Cabart (Francja)
- Ludwig Frank, Püchner, Mönnig (Niemcy)
- Patricola, Bulgheroni (Włochy)
- Yamaha, Josef (Japonia)
- Fox, Selmer (USA)
Historia
Pochodzenie instrumentu muzycznego, znanego dziś jako obój, sięga 3000 lat pne. W Mezopotamii i starożytnym Babilonie znaleziono pierwsze ilustracje. Również znaleziska archeologiczne dowodzą, że sztuka gry na instrumentach z podwójną laską została opracowana w starożytnym Egipcie i Grecji. Biblia wspomina o przodku oboju zwanym Khalil, który był używany w świątyniach.
W średniowieczu istniało wiele podobnych narzędzi w prawie wszystkich krajach - Pommer, Krummhorn, Bombard, Shalmey i wielu innych. A pierwsze zawory pojawiły się na barokowym oboju. Dzięki mistrzowi Jean de Otteter narzędzie otrzymało 7 otworów i 2 zawory, a także łatwe przechowywanie, podział na 3 części: 2 łokcie i dzwonek.
W przyszłości obój prawie się nie zmienił, dodano tylko kilka zaworów. I dopiero po wynalezieniu systemu Böhm w XIX wieku i jego zastosowaniu, z pewnymi zmianami, przez mistrzów oboju (Guillaume Triber, Francois Lore), pojawił się nowoczesny instrument.
Zostaw Swój Komentarz