P.I. Uwertura Czajkowskiego „1812”
Imię wybitnego rosyjskiego kompozytora Piotra Iljicza Czajkowskiego jest dobrze znane nie tylko w naszym kraju, ale także daleko poza jego granicami. Prace wielkiego mistrza z pewnością znajdą się w repertuarze wszystkich orkiestr symfonicznych, a opery i balety są regularnie umieszczane na scenach najlepszych teatrów muzycznych. Jednak wśród bogatego twórcy Piotra Iljicza jest jedno dzieło, które w światowym rankingu najpopularniejszych utworów orkiestrowych z pewnością zajmuje pierwsze miejsce. Mówimy o genialnym dziele Uroczystej Uwertury kompozytora „1812”. Nie jest to typowa kompozycja Czajkowskiego, ponieważ według pierwotnego pomysłu kompozytora powinna być wykonywana przez dużą orkiestrę symfoniczną ze zwiększoną grupą instrumentów perkusyjnych, dzwonów, a nawet prawdziwych armat.
Historia stworzenia
W ostatnim ćwierćwieczu XIX wieku, kiedy sztuka muzyczna znajdowała się na etapie dynamicznego rozwoju, w Rosji, analogicznie do Zachodu, modne stało się zlecanie kompozytorom organizowania uroczystych utworów na różne święta i rocznice.
W maju 1880 r. Piotr Iljicz, który postanowił poświęcić trochę czasu na komponowanie i tymczasowe osiedlenie się w Kamence, majątek jego siostry Aleksandry Iljinnej Davydowej, otrzymał list od Piotra Iwanowicza Yurgensona. W swoim przesłaniu właściciel wydawnictwa muzycznego powiadomił kompozytora, że Nikolai Grigorievich Rubinstein, który został wyznaczony na kierownika działu muzycznego Wystawy Wszechrosyjskiej w 1881 r., Wyraził chęć zamówienia Piotrowi Iljiczowi pracy wakacyjnej. Zaproponowano dwie opcje: pierwsza to uwertura, której pierwsze przedstawienie powinno się odbyć na otwarciu wystawy lub na uroczystości z okazji 25 rocznicy wstąpienia na tron Aleksandra II. Drugą opcją jest kantata na Dzień Oświetlenia, zbudowana w Moskwie w Katedrze Chrystusa Zbawiciela.
W liście odpowiedzi do wydawcy Czajkowski szczerze przyznał, że w ogóle nie podobała mu się ta propozycja. Po pierwsze, maestro nie lubił komponować muzyki na zamówienie, a po drugie, traktował cesarza, który rządził w tym czasie z wielką niechęcią, a architektura nowo wybudowanej świątyni kompozytora nie inspirowała. Tylko osobista pisemna apelacja samego Rubinsteina, którego prośba do Piotra Iljicza nie miała wystarczającego ducha, pomogła rozwiązać tę sytuację.
Ostrożnie wybierając temat swojej pracy Peter Ilyich skupił się na nadchodzącej znaczącej dacie: 70. rocznicy zwycięstwa Rosji w wojnie z Napoleonem. Ponadto ważną rolę w wyborze tematu odegrał fakt, że katedra Chrystusa Zbawiciela została również zbudowana ku pamięci bohaterów wydarzeń z 1812 roku.
Praca nad dziełem kompozytora była dość szybka. Być może zainspirował go fakt, że uczestnicy wojny z Napoleonem: szlachcice Dawidow i Rayevsky, którzy byli ze sobą blisko związani, byli mieszkańcami posiadłości Kamenka, gdzie Czajkowski pracował nad swoją kompozycją. W międzyczasie, być może dlatego, że Peter Ilyich poświęcił bardzo mało czasu na napisanie uwertury, był przytłoczony silnymi wątpliwościami co do wartości artystycznych jego ostatniego dzieła. W wiadomościach do przyjaciół skarżył się, że muzyka jest bardzo głośna i głośna.
Prace zakończono 7 listopada 1880 r., O czym świadczy napis kompozytora na końcu partytury. Uwertura została opublikowana drukiem dopiero w 1882 roku, a 8 sierpnia tego samego roku miała premierę w ramach Ogólnorosyjskiej Wystawy Sztuki Przemysłowej. Koncert odbył się na placu przed katedrą Chrystusa Zbawiciela, który do tego czasu nie został jeszcze ukończony. Słuchaczy, którzy byli dziesiątkami tysięcy zwykłych moskiewczyków, uderzyła powiększona kompozycja orkiestry, działa stojące po bokach i rytm muzyki wykonującej tryumfalne salwy, a także wielki triumfalny dzwonek. Sukces przekroczył wszelkie oczekiwania iw ciągu niecałego roku 26 maja 1883 r. Uwertura została wykonana w tym samym miejscu podczas oświetlania świątyni.
Ciekawe fakty
- Uwertura „1812” została doceniona przez rząd Imperium Rosyjskiego. Do tej pracy PI Czajkowski został odznaczony Orderem św. Włodzimierza I stopnia.
- Pisząc uwerturę, Piotr Iljicz Czajkowski był tak zainspirowany patriotycznym nastrojem, który musiał przemyśleć w tej pracy, że wprowadził do partytury część dla prawdziwych armat. Z tego powodu w orkiestracji pierwotnie napisanej przez kompozytora uwertura jest wykonywana bardzo rzadko, a salwy artyleryjskie zastępowane są dźwiękami bębna basowego lub specjalnego instrumentu cannone, który imituje dźwięki wystrzelonego działa.
- Początkowo Czajkowski traktował swoje nowo utworzone dzieło - uwertura „1812” była bardzo wroga i wielokrotnie pisał o tym w swoich orędziach do przyjaciół. Jednak po triumfalnej premierze, którą poprowadził Hippolyte Karlovich Altani, zdanie kompozytora na temat jego twórczości zaczęło się stopniowo zmieniać. Wkrótce sukces uwertury został wykonany w Smoleńsku, Charkowie, Tyflisie, Pawłowsku, Odessie, a potem usłyszeli go mieszkańcy miast europejskich, takich jak Praga, Berlin, Bruksela. Widząc serdeczne powitanie słuchaczy, Peter Ilyich zaczął włączać to dzieło do programu koncertów swojego autora i wkrótce zaczął je wykonywać na bis.
- W Związku Radzieckim uroczysta uwertura Piotra Iljicza Czajkowskiego została na pewien czas zakazana. Powodem tego był hymn carskiej Rosji „God Save the Tsar”. Dopiero w latach Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, aby utrzymać patriotyczną postawę narodu radzieckiego, spektakl wznowiono ponownie. Jednak teraz uwertura zabrzmiała ze zmianami, które zrobił kompozytor Vissarion Shebalin: melodyjnie zastąpił melodię hymnu gloryfikującego króla motywem chóru „Glorify” z opery „Ivan Susanin” M.I. Glinka. Dźwięki tej pracy moralnie wspierały mieszkańców oblężonego Leningradu, a także towarzyszyły transmisje raportów z pierwszej linii, na które każdy obywatel naszego kraju czekał z niecierpliwością.
- Należy zauważyć, że Czajkowski w uwerturze „1812” używał melodii tych hymnów Rosji i Francji, które były w czasie pisania dzieła, a także dla słuchaczy, były one lepiej znane. Faktem jest, że podczas wojny 1812 r., Czyli za panowania Napoleona, hymnem Francji była „Pieśń marszowa”. „Marsylianka” stała się symbolem państwa tego kraju dopiero w 1871 roku. Ponadto, po wydarzeniach lutowych 1917 r. W Rosji, Marsylianka, podobnie jak Międzynarodówka, była postrzegana jako hymn rewolucyjny. Odnośnie hymnu rosyjskiego „God Save the Tsar!”: Pojawił się dopiero w 1833 roku i do tego czasu Rosja została uwielbiona pieśnią do słów Gavriila Derzhavina „Grzmot zwycięstwa, usłysz!”.
- Po raz pierwszy nagranie uwertury Czajkowskiego „1812” z prawdziwą kanonadą artyleryjską zostało wykonane przez Minneapolis Symphony Orchestra (USA) w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Ze względu na strzały dział i dzwonienie dzwonków podczas gry uwertury, częstotliwości dźwięku okazały się tak niskie, że wielu graczy nie mogło stać w tych miejscach: przyszło do zerwania igły. Z tego powodu użyto Uwertury uroczystej „1812” Piotra Iljicza Czajkowskiego do przetestowania jakości głośników w pasmach niskiej częstotliwości.
- Uroczysta uwertura „1812” jest często używana zarówno w kinie, jak iw filmach animowanych. Na przykład muzykę tę można usłyszeć w fantastycznym serialu telewizyjnym „Na krawędzi wszechświata”, w filmie akcji „V jak Vendetta”, w dramacie „Society of Dead Poets” oraz w słynnym serialu animowanym „The Simpsons”.
- W Stanach Zjednoczonych Ameryki od 1974 roku uwertura „1812” jest częścią uroczystości święta narodowego „Dzień Niepodległości”. To zabawne, ale Amerykanie tradycyjnie podziwiali dźwięki dawnego rosyjskiego hymnu „God Save the Tsar!” Przez dziesięciolecia w kolorowych fajerwerkach ku czci znaczącego wydarzenia w ich kraju. Być może, poza muzyką afirmującą życie, przyciąga ich również nazwa dzieła, ponieważ w historii Stanów Zjednoczonych 1812 ma również ogromne znaczenie. W tym okresie państwa walczyły z Anglią o niepodległość, aw wyniku tej konfrontacji zyskały suwerenność.
- We Francji uwielbiają także uwerturę „1812”. Jej uroczysty dźwięk nieustannie ozdabia święta narodowe w tym kraju. Wydaje się, że Francuzi wcale nie dbają o to, co spowodowało powstanie tej pracy.
Treść
Rozpoczynając kompozycję uwertury, Piotr Iljicz zrozumiał, że powinno to być imponujące dzieło, które w wyraźny sposób odzwierciedla wielkość narodu rosyjskiego, jego bohaterstwo, przejawiające się w walce z francuskimi najeźdźcami. Dlatego maestro w uwerturze bardzo pomysłowo podszedł do konstrukcji sztuki dramatycznej, a ponadto dodał do muzyki takie efekty dźwiękowe jak dzwony i strzelanie salwami z prawdziwych dział.
Uwertura (tonacja Es-dur), napisana w forma allegro sonatowego, otwiera rozszerzony wstęp, który zawiera trzy różne tematy. Muzyka zaczyna się od mrocznego chóru, opartego na modlitwie kościelnej dla zachowania ojczyzny: „Ocal, Panie, swój lud”. Drugim tematem intro jest wzburzona melodia grana przez obój, ale potem jako przekaz z jednego instrumentu do drugiego. Intensywnie rozwijając się, obrazowo obrazuje rosnący niepokój. Trzecim tematem są dramatyczne dźwięki fanfary na tle melodyjnego tematu grupy skrzypcowej.
Główny motyw ekspozycji, charakteryzujący się porywczym ciężkim ruchem, przedstawia panoramę śmiertelnej walki. Ciągły wzrost napięcia prowadzi do pojawienia się nowego tematu. Jest to słynna francuska rewolucyjna piosenka „Marseillaise”, ale tutaj jest przedstawiona w zniekształconym dźwięku, który rysuje zły obraz wroga najeźdźcy.
Portret Rosji i jej bohaterskich obrońców Czajkowskiego jasno przedstawili na drugorzędnej imprezie, wykorzystując w tym celu dwa różne motywy. Pierwsza jest melodyjna, z piękną melodią w stylu ludowym. Peter Ilyich powierzył swój występ zespołowi skrzypcowemu za ekspresję. Inny, ale już prawdziwie ludowy motyw, który jest bardzo popularny w Rosji: „Ay, Dunaj, mój Dunaj” jest prezentowany przez kompozytora w oktawowym brzmieniu fletu i rogu angielskiego. Wszystkie wcześniej słyszane motywy rozwijają się dynamicznie w małym rozmiarze, a następnie w kolejnej repryzie.
Punktem zwrotnym w dramacie dzieła jest uroczysty kodeks. Szalone brzmienie „Marsylianki” otoczone szybko zmieniającymi się fragmentami skrzypiec, które charakteryzuje przejściowy sukces Francuzów, zastępuje majestatyczny dźwięk tematu modlitwy, który brzmi na samym początku dzieła. Tutaj jest przedstawiony jako symbol zwycięstwa armii rosyjskiej. Następnie triumfalnie - temat fanfarowy wpisu uroczyście pojawia się na fortissimo, gdy wchodzą dzwony. Kompozycję uzupełnia wielkość hymnu państwowego monarchy rosyjskiego: „God Save the Car”.
Uwertura Piotra Iljicza Czajkowskiego „1812” jest dziełem, którego muzyka żywo odzwierciedla ideę władzy państwowej, a także najwyższy wzrost patriotyzmu, który jest obecnie bardzo istotny. Osoba lubi czuć się zwycięzcą i cieszyć się dźwiękami zwycięstwa, a wybitna praca wielkiego kompozytora daje mu tę szansę.
Zostaw Swój Komentarz