P.I. „Pory roku” Czajkowskiego: historia, wideo, słuchanie, treść

P.I. „Pory roku” Czajkowskiego

„The Seasons” to nie tylko cykl jasnych, charakterystycznych sztuk, które są znane niemal wszystkim od dzieciństwa. To prawdziwy osobisty pamiętnik kompozytora, w którym starannie zapisał dla niego wszystkie pamiętne i drogie odcinki, niesamowite zdjęcia natury. Oto ściśle powiązane ze sobą miejskie obrazy życia, wiejskiego życia, niekończących się przestrzeni i uczuć. Co odróżnia cykl fortepianowy maestro od innych podobnych utworów.

Historia stworzenia

Powstanie słynnego cyklu Piotra Iljicza Czajkowskiego jest bezpośrednio związane z magazynem Nouvellist, który rozpoczął swoją działalność w 1842 roku. Ta edycja wprowadziła czytelników we wszystkie innowacje ze świata muzyki, dzieła kompozytorów krajowych i zagranicznych. Piotr Iljicz z powodzeniem współpracował z czasopismem od 1873 roku, kiedy napisał kilka utworów wokalnych specjalnie do publikacji. Tym razem wydawca czasopisma N. M. Bernard w listopadzie 1875 r. Zwrócił się do Czajkowskiego z prośbą o skomponowanie cyklu sztuk i obiecał bardzo przyzwoitą opłatę.

Wydawca natychmiast zasugerował kompozytorowi nazwy sztuk, określając w ten sposób program prac. W grudniu 1975 r. W tym samym czasopiśmie opublikowali ogłoszenie, w którym obiecali zapoznać czytelników w nadchodzącym roku z oryginalnym dziełem Czajkowskiego, wymieniającym tytuły sztuk.

Praktycznie nie ma informacji o procesie pisania cyklu, wiemy tylko, że w tym czasie Piotr Iljicz był w stolicy. W połowie grudnia 1875 r. Mistrz napisał w swoim liście do Bernarda, że ​​jest głęboko zaniepokojony, że sztuki mogą być długie i nudne. Wątpliwości Czajkowskiego były jednak daremne, ponieważ prace te spodobały się Bernardowi i zostały opublikowane w samą porę.

Gdy sztuki były gotowe i zostały opublikowane w „Nouvelliste”, Bernard dodał do nich poetyckie epigrafy, aby pełniej ujawnić intencje kompozytora.

Sama nazwa „Pory roku” pojawiła się po raz pierwszy pod koniec 1876 r., Kiedy opublikowano cały cykl. We wszystkich kolejnych edycjach tytuł ten został zachowany. Jednak Bernard zrobił trochę, dodając do tytułu „12 charakterystycznych zdjęć”.

13 grudnia Piotr Iljicz wysłał pierwsze dwie sztuki do wydawcy i natychmiast rozpoczął przygotowania do ich publikacji w czasopiśmie wydawanym co miesiąc. Tak więc w każdej liczbie miały być prezentowane kompozycje kompozytora, które je otwierały, z wyjątkiem dziewiątego numeru. W tym numerze pierwsza pozycja pracy V. Glavacha - stałego autora publikacji. W tym samym wydaniu stwierdzono, że wszyscy subskrybenci otrzymają dwanaście sztuk Czajkowskiego w jednym wydaniu pod koniec roku jako miłą premię. Tak więc cały cykl ujrzał światło pod koniec 1876 roku.

Niestety, nie ma informacji o tym, jak krytycy zaakceptowali nowość Czajkowskiego io tym, gdzie sztuki po raz pierwszy zostały wykonane. Jednak uznanie opinii publicznej nie trwało długo. Wkrótce ten cykl stał się niezwykle popularny wśród wykonawców, zarówno amatorów, jak i prawdziwych profesjonalistów.

Ciekawe fakty

• Kompozytorowi z wyprzedzeniem nadano nazwy wszystkich dwunastu sztuk, ale niektóre z nich nadal utytułował niezależnie. W ten sposób miniaturowe „Żniwa” oznaczono jako Scherzo, a „Boże Narodzenie” - Walc. Następnie te podpozycje zostały usunięte przez innych wydawców.
• Czajkowski nie jest jedynym kompozytorem, który napisał cykl „Pory roku”. Wcześniej temat ten poruszył Antonio Vivaldi, który skomponował 4 koncerty smyczkowe odpowiadające różnym porom roku. Astor Piazzolla napisał cykl czterech utworów wykonanych w stylu tanga. Kompozytor Grigor Akhinyan stworzył cykl taneczny „The Seasons”. Ponadto istnieje duża liczba baletów o tej samej nazwie, a także oratorium J. Haydna.
• Istnieją również cykle Seasons w malarstwie (Nicolas Poussin, Giuseppe Archimboldo). Francesco Sozzi stworzył cykl fresków odpowiadający porom roku, a Marc Chagall stworzył mozaikę.
• Białe noce to obraz, który zawsze przyciągał uwagę twórców. Rosyjscy artyści i poeci śpiewali swój romans w swoich pracach. F. Dostojewski napisał historię „Białe noce”.
• W jednej ze sztuk Czajkowski przedstawia romantyczny obraz Petersburga. Wiele go łączyło z tym miastem. To tutaj doświadczył swojego triumfu i zyskał uznanie publiczne.
• W pierwszej połowie XIX wieku barcarole stały się bardzo popularne w muzyce rosyjskiej. Mocno wpisali się w rosyjskie teksty, a także wniknęli w poezję i malarstwo.
• Cykl fortepianowy Czajkowskiego wykonał wielu znanych pianistów, takich jak Światosław Richter, Andriej Nikolski, Michaił Płetniew.
• Festiwal Koronkowy, który odbył się w Wołogdzie (2016), zdołał podbić publiczność, ponieważ natychmiast zaprezentowano sześć wersji spektaklu Jesień piosenka z cyklu.

Treść

Kolekcja Seasons zawiera 12 małych sztuk, które odpowiadają wszystkim miesiącom w roku. Bardzo trafnie kompozytor przekazał nie tylko naturę, w całej jej okazałości, ale także stan człowieka, świat jego uczuć związanych z tym sezonem. Czasami słowa nie są nawet potrzebne do zrozumienia, co dokładnie autor chciał przekazać w tej pracy. Muzyka jest bardzo jasna i zrozumiała mówi sama za siebie.

„Przy kominku” - pierwsza sztuka w kolekcji, która pokazuje miesiąc styczeń. Kominek nazywano rosyjskim kominkiem, który był praktycznie w każdym domu i gromadził się wokół siebie przez siedem zimowych wieczorów. Jeśli jest to chata chłopska, to koniecznie śpiewali pieśni, sznurówki, jeśli szlachcic, wtedy głównie grali muzykę lub czytali. Spokojna i spokojna muzyka, a także indywidualne motywy melodyczne, jak gdyby przekazywały spokojną mowę. Słuchając tej gry, możesz łatwo wyobrazić sobie, jak ludzie siedzący przy kominku patrzą w zamyśleniu na płomienie ognia i rozmawiają. Druga część różni się nieco od pierwszej i trzeciej, jest bardziej podekscytowana i żywa.

„Przy ognisku” (słuchaj)

W drugiej grze „Maslenitsa” Przed publicznością rozgrywa się obraz świąt ludowych. Tydzień zapusty nieodmiennie kończy się świętowaniem, które odbywa się na wiosennym spotkaniu. Za pomocą dźwięków muzycznych kompozytor przekazał chodzący tłum, tańczących mummerów i brzmiących instrumentów. Miniatura jest bardzo ciekawa, składa się z małych obrazów, które szybko się zastępują, ale pierwszy temat ciągle powraca. Obraz święta narodowego ze wszystkimi zaufanymi atrybutami pojawia się bardzo wyraźnie i żywo przed słuchaczami.

„Maslenitsa” (posłuchaj)

„Skowronek”. Co ludzie najczęściej kojarzą z początkiem wiosny? Oczywiście dzięki śpiewowi ptaków był to skowronek, który od dawna uważany był za ptaka wiosennego, a jego śpiew symbolizuje początek długo oczekiwanego ciepła w marcu. Cała przyroda budzi się ze snu zimowego. W tej rozmarzonej, smutnej zabawie kompozytor bardzo dokładnie przekazał śpiew ptaków za pomocą obrazowania dźwiękowego. Praca ściśle graniczy z dwoma różnymi tematami, które tymczasem łączą tryle. Jedna z nich jest liryczna, melodyjna, druga szeroka, z wielkimi wzlotami.

„Lark” (słuchaj)

„Przebiśnieg”. Wiosenne słońce ogrzewa się, ptaki śpiewają i nadszedł czas, aby zakwitnąć pierwsze wiosenne kwiaty. Przebiśniegi pojawiają się, gdy tylko zimno ustępuje, a śnieg topnieje. Ta gra przekazuje wszystkie emocje i podziw, które przytłaczają człowieka przed kontemplowaniem krajobrazu. Nic dziwnego, bo na wiosnę budzi się nie tylko natura, ale także ludzkie uczucia. Miłość, nadzieja na świetlaną przyszłość - w tym czasie wszystko jest piękne. W muzyce wykonywanej w rytmie walca te jasne emocje są przekazywane.

„Śnieżyczka” (słuchaj)

„Białe noce” Maj Inspirowane i niezwykle poetyckie białe noce w Petersburgu, kiedy powietrze jest owinięte niesamowitym romantycznym nastrojem, przekazanym w tej sztuce. Atmosfera w muzyce jest bardzo zmienna, w niej żałosne myśli nagle ustępują niesamowitej rozkoszy. Wszystko to dzieje się na tle ciągłego romantycznego krajobrazu nocnego. Pierwsza sekcja to raczej marzenie o szczęściu, zbudowane na krótkich motywach, które przenoszą westchnienia. Druga część jest bardziej namiętna. Podniecenie w duszy znacznie wzrasta i zmienia się w entuzjastyczny i radosny pośpiech. Trzecia część powraca do spokojnych snów i sennego nastroju.

„Białe noce” (słuchaj)

„Barcarole”. Czerwiec W Wenecji barcarolas były bardzo popularne - są to piosenki wykonywane przez włoskich żeglarzy. Wszystkie były gładkie i melodyjne. Szeroka melodia pierwszej części brzmi bardzo ekspresyjnie. Akompaniament do niego przypomina grę na gitarze, która była dość tradycyjna dla barcarolis. W środkowej części nastrój zostaje zastąpiony przez bardziej radosny i podekscytowany. Pod koniec gry muzyka zatrzymuje się, jakby łódź z piosenkarką stopniowo odchodzi, chowając się za horyzontem.

„Barcarole” (posłuchaj)

„Song of the Mower”. Lipiec Wczesnym rankiem kosiarki, uzbrojone w narzędzia, poszły na pole, aby kosić trawę. W tym samym czasie często śpiewali piosenki robotnicze, które pomagały im w pracy. W małej sztuce Czajkowski przedstawił żywy obraz życia na wsi. Sama główna melodia dokładnie przekazuje intonację pieśni ludowej. W miniaturze znajdują się trzy sekcje. Pierwsza i trzecia z nich to sama pieśń robotnicza, pełna zabawy i energii. Środkowa część jest nieco inna, podobna do utraty instrumentalnej.

„Song of the Mower” (posłuchaj)

„Żniwa”. Sierpień Pod koniec lata było zwyczajowo zbierać plony, aw życiu chłopa był to jeden z najważniejszych okresów. Dużo pracowaliśmy w terenie, ale był czas na piosenki. Scena ludowa z życia chłopa rozgrywa się przed publicznością. Muzyka brzmi żywiołowo i wysoko. Środkowa część spektaklu to mała liryczna dygresja, która rysuje wiejski krajobraz z jego równinami i niekończącymi się polami. To dla tej miniatury Czajkowski wprowadził swój podtytuł „Scherzo”.

„Żniwa” (słuchaj)

„Polowanie”. Rosyjskiego życia XIX wieku nie można sobie wyobrazić bez polowania, które działało jako rodzaj zabawy w majątkach szlacheckich. To był jej Czajkowski i portretowany w tej jesiennej sztuce. Zwykle polowanie było zawsze głośne, zabawne, wszędzie słychać było rogi myśliwskie i szczekanie psów. Bardzo mistrzowsko Peter Ilyich wykorzystał w tej sztuce techniki dźwięku i obrazu.

„Hunt” (słuchaj)

„Jesienna piosenka”. Jesień w naszym kraju jest zawsze wyjątkowa, nie bez powodu wielu poetów, malarzy ją podziwiało, śpiewając w swoich dziełach. Jest to wyjątkowe i bez porównania piękno rosyjskiej natury, mieniące się złotą farbą. Oczywiście jesień też jest inna, kiedy tępy deszcz trochę Cię zasmuca odlatującym latem, a natura wydaje się umierać. Piotr Iljicz starał się przekazać ten nastrój w swojej pracy. Gra ma kluczowe znaczenie dla całego cyklu. To jest jak podsumowanie historii. Intonacja westchnienia, smutku i tęsknoty w grze. Tylko środkowa część, jak przebłysk nadziei, aw niej drżący dźwięk, pełen entuzjazmu. Jednak trzecia część ponownie powraca do intonacji smutku i smutku. Ostatnie bity brzmią blakną, wydaje się, że nie ma już nadziei na odrodzenie.

„Autumn Song” (posłuchaj)

„W pierwszej trójce”. Chociaż listopad należy do jesiennych miesięcy, ale zima jest już w pełni odczuwalna. Mrozy już stoją, a drzewa pokryte są białym mrozem. Sceneria jest niesamowita o tej porze roku. Praca rozpoczyna się piękną melodią szerokiego oddechu, która przyciąga rosyjskie otwarte przestrzenie przed publicznością. Nagle spokój przerywa odległy dźwięk dzwonków, które stopniowo się zbliżają. Żwawo jeździ trzy konie zaprzężone razem. Radosny dzwonek dzwoneczków chwilowo przenosi liryczny nastrój do tła. Ale teraz konie przemknęły obok, a dzwonek stopniowo opadł. Ponownie brzmi pierwsza melodia, podobna do smutnej piosenki kierowcy.

„On the top three” (posłuchaj)

„Boże Narodzenie”. Co robić w czasie świąt Bożego Narodzenia? Dziewczyny zgadują, że są zadowolone, wszędzie panuje świąteczna atmosfera. Na ulicach idą mumowie, którzy wchodzą do domu i bawią właścicieli żartami, piosenkami. W swoim ostatnim spektaklu w cyklu Czajkowski zdefiniował Walc. Epizody tego tańca naprawdę się spotykają i na przemian z główną melodią. Spektakl kończy się uroczystą uroczystością na dźwięk spokojnego walca, kiedy cała rodzina wraz z gośćmi gromadzi się wokół eleganckiej choinki.

„Svyatki” (posłuchaj)

Nowe wersje „Pór roku”

Cykl „The Seasons” okazał się niezwykle popularny wśród wykonawców, dlatego istnieje w różnych aranżacjach na różne instrumenty i kompozycje. Wielu znanych muzyków zaaranżowało kiedyś partyturę cyklu fortepianowego. Najpopularniejsza wersja Aleksandra Gauka (1942), której czas przypada na 100-lecie kompozytora.

Ciekawa wersja została zaprezentowana publiczności przez Siergieja Rytsareva-Abira, który zadziwia słuchaczy niezwykłą orkiestracją. To nie jest zwykła aranżacja orkiestry symfonicznej, w tej wersji styl Czajkowskiego jest odczuwany, jakby on sam tak myślał, tworząc go dla orkiestry. Te małe przedstawienia są wyświetlane w żywych obrazach przed publicznością. Naukowcy zauważają, że w tej wersji jest coś, co udało się uosabiać tylko Michaiłowi Pletnevowi - logika skali orkiestrowej. Sam autor zauważył, że podczas pracy kierował się jedną zasadą. Początkowo myślał o cyklu Czajkowskiego jedynie jako szkicu, a dokładniej, jako fortepianową transkrypcję już istniejącej (hipotetycznie) dzieła symfonicznego. Pozwoliło mu to na świeże spojrzenie na pracę i przezwyciężenie przywiązania do fortepianu. W niektórych momentach musiał nawet dodać kilka miniatur do miniatur, aby nie zniszczyć koncepcji całego pomysłu.

Warto zauważyć, że ten cykl fortepianowy nie ma granic w czasie. Jest znany, doceniany i kochany przez słuchaczy, wykonawców z różnych krajów świata. Przez ponad dekadę młodzi muzycy wychowywali się na tych prostych i zrozumiałych sztukach, które są prawdziwymi klejnotami rosyjskiej muzyki klasycznej. „The Seasons” to niesamowity utwór, który ma specjalny apel, który nie został utracony przez całe jego istnienie, i to jest jego główna zaleta.