Alexander Glazunov: biografia, ciekawe fakty, kreatywność

Alexander Glazunov

Historia zna wielu rosyjskich kompozytorów, którzy swoją kreatywnością wnieśli nieoceniony wkład w rozwój światowej kultury muzycznej. Jednym z nich był Alexander Konstantinovich Glazunov, wybitny muzyk, którego twórczość zawierała postępowe tradycje rosyjskiej sztuki demokratycznej. Został nazwany szczęściem i ulubieńcem przeznaczenia, pobłogosławionym przez samego Stwórcę. Obdarzony niezwykłymi umiejętnościami stworzył radosną, jasną i harmonijną muzykę godną podziwu i nie bez powodu porównywano go z Lisztem i Wagnerem, a poza tym uważano go za twórczego następcę Czajkowskiego.

Krótka biografia Aleksandra Głazunowa i wiele ciekawych faktów dotyczących kompozytora można znaleźć na naszej stronie.

Krótka biografia Głazunowa

29 lipca 1865 r. W rodzinie słynnego wydawcy w Petersburgu K.I. Nastąpiło radosne wydarzenie Glazunov: urodził się pierworodny, którego jego szczęśliwi rodzice nazwali Aleksandrem. Ojciec dziecka, Konstantin Aleksandrowicz, był bardzo wykształconym człowiekiem, który z entuzjazmem grał na fortepianie i skrzypcach. Matka chłopca, Elena Pavlovna, będąc jeszcze dzieckiem wychowanym w pensjonacie, pilnie uczyła się tam gry na fortepianie. Jej zainteresowanie muzyką było tak wielkie, że kontynuowała naukę po ślubie, a ponieważ sytuacja finansowa rodziny była bardzo dobra, Elena Pavlovna mogła pozwolić sobie na praktykowanie umiejętności performerskich pod kierunkiem tak wybitnych petersburskich nauczycieli, jak profesor T. Lescheitsky i słynny kompozytor M. Balakirev.

Muzyka w domu Glazunowów brzmiała nieustannie, dlatego też małą Sashę otaczała nie tylko życzliwa, ale także twórcza atmosfera. Niezwykłe zdolności chłopca zaczęły się manifestować dość wcześnie. Zauważając to, rodzice pod każdym względem starali się je rozwijać, zatrudniając dwie guwernantki do swojej edukacji: Niemkę i Francuzkę. Zgodnie z biografią Głazunowa, w wieku dziewięciu lat, Sashenka, obdarzony dobrym słuchem i pamięcią muzyczną, został nauczony gry na fortepianie pod kierunkiem najlepszych nauczycieli w mieście: najpierw N.G. Kholodkova, a następnie N.N. Elenkowski. Jednak młody muzyk wykazywał zainteresowanie innymi instrumentami muzycznymi, opanowując także skrzypce i wiolonczelę. W wieku jedenastu lat Sasha po raz pierwszy próbował skomponować coś samemu, aw wieku czternastu lat zapoznał się z M. Balakirevem, który po zapoznaniu się z dziecięcymi, wciąż naśladującymi kompozycjami młodego muzyka, zaznaczył w nim iskrę wyjątkowego talentu i wezwał go do natychmiastowego złożenia wniosku o studia. podstawa kompozycji do N.A. Rimski-Korsakow.

Aleksander miał szczęście, że jego rodzice, którzy mieli dobre dochody, mogli płacić za prywatne lekcje syna z tak wybitnym mistrzem. Młody człowiek był zaangażowany z wielkim zainteresowaniem, chętnie absorbując wszystkie materiały dostarczone mu przez nauczyciela. W wyniku starannych badań kurs teorii muzyki, harmonii, instrumentacji i analizy form, który zazwyczaj obliczany jest na 5-7 lat nauki, został nauczony przez Saśę Głazunowa w ciągu półtora roku. Nikołaj Andriejewicz był tak zadowolony ze swoich beneficjentów, że nazwał go nikim innym jak „młodym profesorem” i wkrótce ogłosił, że nie zamierza już traktować go jak swojego ucznia, ale jest gotów stale wspierać go przyjazną radą.

Oprócz musicalu Aleksander z 1877 roku kształcił się w Drugiej Szkole Realnej w Petersburgu, ale nie traktował tego studium wystarczająco poważnie, a każdego dnia powracając do domu po zajęciach był w pełni oddany kreatywności: siedział przy fortepianie, pisał coś lub uczył się nowego utworu. Ponadto młody człowiek lubił uczestniczyć w koncertach muzyki symfonicznej, a raz podczas próby orkiestry na jednym z występów N.A. Rimski - Korsakow przedstawił Sashę słynnemu krytykowi muzycznemu V.V. Stasow. Znajomość ze wspaniałym mężczyzną zrobiła na młodzieńcu tak duże wrażenie, że chciał się z nim więcej komunikować. Z tego powodu Aleksander zaczął często odwiedzać Bibliotekę Publiczną, gdzie pracował Vladimir Vasilievich, a wkrótce, pomimo różnicy wieku, stali się bliskimi przyjaciółmi. Co więcej, krąg towarzyski Aleksandra z interesującymi ludźmi stale się rozwijał: poznał A. Lyadova, a także członków społeczności „Potężnej Garstki” A. Borodina i Ts. Cui.

Pierwsza symfonia

Pierwsze duże dzieło Głazunowa, przedstawione ogółowi społeczeństwa z pomocą jego autorytatywnych patronów N.A. Rimski - Korsaki i M. Balakirev stali się numerem 1 symfonii, napisanym w 1881 roku. Triumfalna premiera utworu miała miejsce w marcu 1882 r. W Noble Assembly Hall w Petersburgu. Słuchacze byli mile zaskoczeni, gdy po zakończeniu symfonii, kiedy zadzwonił autor, 16-letni nastolatek pojawił się w formie prawdziwej szkoły. Dla wszystkich stało się jasne, że w horyzoncie muzycznym pojawiła się nowa gwiazda. Mitrofan Pietrowicz Biełjajew, kupiec drzewny, bogaty człowiek i wielki meloman, który był tak podziwiany przez talent młodego autora, który później aktywnie zaczął popularyzować swoją twórczość, a tym samym odegrał znaczącą rolę w losie kompozytora, uczestniczył w tym koncercie.

W 1883 roku, po ukończeniu prawdziwej szkoły, A. Glazunov, jako wolontariusz, zaczął uczęszczać na wydział historii i filologii Uniwersytetu w Petersburgu. Jednak takie badanie wcale nie interesowało młodego kompozytora i nie trwało długo. W lutym następnego roku przestał uczęszczać na wykłady, ale z przyjemnością kontynuował grę w uniwersyteckiej orkiestrze, gdzie grał na wiolonczeli, klarnecie, rogu i puzonie. W maju 1884 r. Aleksander wraz z M. Belyaevem wyruszył w kreatywną podróż do krajów Europy. W Niemczech spotkali się z F. Lisztem, który po wysłuchaniu pierwszej symfonii młodego kompozytora ocenił jego kompozycję. Po powrocie do ojczyzny A. Glazunov wstąpił do Koła Belyaevsky'ego, aw 1886 roku poznał, a następnie zaprzyjaźnił się z wielkim PI. Czajkowski. Między młodym i szanowanym kompozytorem powstała poufna korespondencja, która była szczera.

W 1887 roku nie tylko Potężna Garstka, ale cała społeczność muzyczna w Petersburgu poniosła ciężką stratę: Aleksander Porfiriewicz Borodin zmarł przedwcześnie. Kompozytor pozostawił dwa niedokończone dzieła: operę Prince Igor, nad którą pracował przez dwadzieścia lat, i III Symfonię. Krótko przed śmiercią Borodin utracił fragmenty tych kompozycji swoim kolegom, ale wszystko było w wersji roboczej. Aby zakończyć prace w pamięci przyjaciela wziął N.A. Rimsky-Korsakov, który natychmiast zainteresował się tym dziełem Glazunov, który ma wyjątkową pamięć muzyczną. W rezultacie obie prace zostały nie tylko przywrócone, ale także zaaranżowane w stylu A.P. Borodin

Jesienią 1888 roku w twórczym życiu Glazunowa wydarzyło się ważne wydarzenie: kompozytor, po długich wahaniach, w końcu zdecydował się i stanął za konsolą dyrygenta. A latem przyszłego roku, w ramach Wystawy Światowej w Paryżu, na koncertach aranżowanych przez M. Biełjajewa, Głazunow z powodzeniem przeprowadził swoją drugą symfonię, że francuskie gazety, chwaląc młodego rosyjskiego kompozytora, rozpoczęły jego wielką popularność za granicą.

Lata twórczej świetności

Lata dziewięćdziesiąte można słusznie nazwać czasem rozkwitu twórczości A. Glazunova. W tym okresie stworzył dzieła, które w pełni ujawniają jego talent i mistrzostwo techniki kompozytorskiej. To fantazja „Morze”, obrazy symfoniczne „Kreml” i „Wiosna”, suita „Chopiniana”, uwertura „Karnawał”, trzecia, czwarta, piąta i szósta symfonia, a także trzy jego balety, w tym słynny „Raymond”. Pod koniec dekady, w 1899 roku, kiedy talent kompozytora osiągnął swój szczyt, zaproponowano mu podzielenie się swoją wiedzą i objęcie stanowiska profesora w Konserwatorium w Petersburgu. Następujące znaczące zmiany w życiu A. Glazunova wiążą się ze smutnym wydarzeniem: w styczniu 1904 roku zmarł wielki przyjaciel i kompozytor, M. Belyaev. Ta nieodwracalna strata nie tylko bardzo zniechęciła Głazunowa, ale także dodała wiele różnych problemów związanych z testamentem mecenasa sztuki. M. Belyaev nakazał, aby po jego śmierci wszystkie jego przedsięwzięcia, w tym firma muzyczna i wydawnicza w Niemczech, były dla nich nagrodą muzyczną. M.I. Glinka i „Russian Symphony Concerts” powinny być kontynuowane N.A. Rimski-Korsakow, A. Glazunov i A. Lyadov. Z tego powodu intensywność życia społecznego i muzycznego Głazunowa znacznie wzrosła, a płodność jego pracy jako kompozytora znacznie się zmniejszyła.

Biografia Głazunowa mówi, że rok następujący po roku 1905 dla kompozytora był również nasycony wydarzeniami, które dokonały pewnych zmian w jego losie. W marcu Dyrekcja Konserwatorium zwolniła N.A. Rzym - Korsak, który wspierał rewolucyjnych studentów. Na znak solidarności z wybitnym mistrzem wielu wybitnych profesorów, którzy jasno określili swoją pozycję, wśród których był A. Glazunov, wyraźnie opuścił instytucję edukacyjną. Niemniej jednak Aleksander Konstantinowicz powrócił do konserwatorium, a stało się to pod koniec tego samego roku po przyjęciu manifestu październikowego i przyznaniu instytucji autonomii, czyli odłączeniu od Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego. Ponadto, jakiś czas później, w wyniku wyborów, Alexander Konstantinovich objął stanowisko dyrektora konserwatorium.

W 1907 roku A. Glazunov świętował 25. rocznicę swojej twórczości, otrzymując gratulacje nie tylko od rodaków, ale także od europejskich wielbicieli jego talentu.

Rewolucyjna zmiana

Wkrótce przyszły ciężkie czasy dla Rosji: pierwsza wojna światowa, a potem rewolucja 1917 roku. Jednak Głazunow, w pełni zaabsorbowany pracą w konserwatorium oraz w działalności muzycznej i edukacyjnej, pomimo znaczących zmian zachodzących w kraju, zdołał pozostać na swoim stanowisku. Nawiązał stosunki z nowym rządem, mianowicie komisarzem oświaty A. Łunaczarskim, zdołał utrzymać autorytatywną pozycję za konserwatorium, a latem 1918 r., Zgodnie z dekretem Lenina, stał się instytucją szkolnictwa wyższego. Taka uwaga rządu zmotywowała Aleksandra Konstantinowicza do aktywnego udziału w budowaniu nowej kultury młodego państwa radzieckiego. Nie szczędząc sił, poświęcił całą swoją energię muzycznemu oświeceniu mas, występując jako dyrygent na koncertach w klubach fabryk i zakładów, a także uczestnicząc w zawodach amatorskich. Aktywna praca A. Glazunova, która zyskała szerokie uznanie, została wysoko oceniona: w 1922 r. Otrzymał tytuł „Artysty Ludowego RFSRR”. Jednocześnie jednak pozycja Aleksandra Konstantinowicza w Konserwatorium mocno się zachwiała, ponieważ niektórzy profesorowie pod kierownictwem B. Asafiewa chcieli bardziej postępowych metod nauczania. W zespole były ciągłe starcia i kłótnie, które Glazunov nie lubił bardzo.

Wyjazd za granicę

W 1928 r. Głazunow otrzymał od Wiednia zaproszenie do wzięcia udziału jako członek jury w międzynarodowym konkursie kompozytorów z okazji 100. rocznicy śmierci F. Schuberta. Jesienią Aleksander Konstantinowicz i jego żona Olga Nikołajewna wyjechali do stolicy Austrii. Po zawodach Glazunowie nie spieszyli się z powrotem do Związku Radzieckiego, ponieważ postanowili podróżować po miastach Europy. Odwiedzili Pragę, Drezno i ​​Lipsk, a następnie zatrzymali się na miesiąc w Gündelsheim, gdzie kompozytor odzyskał zdrowie.

Po Niemczech kompozytor i jego żona odwiedzili Paryż - miasto, z którym kojarzą się wspaniałe wspomnienia jego młodości i gdzie mieszkało wielu przyjaciół - imigrantów z Rosji. Kompozytor, w listach do A. Łunaczarskiego, ciągle narzekał na swoje drżące zdrowie, ale już w grudniu występował jako dyrygent w słynnym paryskim „Pleyelu” na koncercie autorskim, po czym otrzymał zaproszenie do twórczych podróży do Hiszpanii, Portugalii, Anglii, a następnie do Ameryki. Trasa po Głazunowie była bardzo udana: na jego cześć były przyjęcia, chwalił w prasie, prace były nagrywane w radiu. Jednak podczas pobytu na kontynencie amerykańskim kompozytor poważnie zachorował, przez co załamało się kilka zaplanowanych koncertów, w wyniku czego organizatorzy nie zapłacili większości obiecanej opłaty.

Po powrocie do Europy zdrowie kompozytora zaczęło się pogarszać, jednak nadal występował na koncertach jako dyrygent, okrążając różne kraje europejskie. W 1932 r. Rodzina Głazunow osiedliła się dokładnie w Paryżu, ponieważ diagnozy, które lekarze wykonali u kompozytora, nie wróżyły dobrze. Alexander Konstantinovich zmarł 21 marca 1936 r. We Francji, przedłużając swój radziecki paszport na prawie dziesięć lat, nigdy nie został emigrantem i miał nadzieję wrócić do swojego rodzinnego Petersburga do ostatniego tchu.

Ciekawe informacje o Głazunowie

• Firma wydawnicza Glazunov rozpoczęła swoją działalność w Petersburgu pod koniec XVIII wieku. Założyciel firmy, Matvey Glazunov, był jednym z pierwszych, którzy otworzyli swoje księgarnie w Moskwie, a następnie w północnej stolicy. Dziadek kompozytora - Ilya Glazunov, a A.S. Puszkin opublikował esej wielkiego poety „Eugeniusza Oniegina” w tak oryginalnym formacie, że sam autor udał się do wydawcy niejednokrotnie, aby podziwiać niezwykłą książkę wydrukowaną ze wszystkimi innowacjami technologii druku na ten czas.
• Alexander Glazunov miał siostrę, która urodziła się dwa lata później i dwóch młodszych braci, ale przyszły kompozytor spotkał się z nimi dopiero, gdy miał dziewięć lat. Mama Sashy, Elena Pavlovna, w tak szczególny sposób chroniła swoje dzieci przed różnego rodzaju chorobami zakaźnymi u dzieci. Jeden z braci kompozytora, Dmitry Glazunov, później stał się słynnym entomologiem i podróżnikiem, podczas gdy młodszy, Michaił, kontynuował działalność wydawniczą swojego ojca.

• Zwykle muzycy orkiestrowi nie zawsze dobrze mówią o dyrygentach, ale A. Glazunow cieszył się niezaprzeczalnym autorytetem. Kompozytor nie stłumił muzyków, a podczas prób mówił tylko niskim głosem. Doskonale znał możliwości instrumentów, ponieważ wiedział, jak grać na wielu. Kiedyś róg gracz na próbie orkiestry narzekał na nadmierną złożoność pewnego fragmentu. Alexander Konstantinovich zabrał instrument od muzyka i po mistrzowsku zagrał „niewygodny” fragment.
• Kompozytor miał fenomenalną pamięć muzyczną: współcześni twierdzili, że po jednym przesłuchaniu mógł nagrać partyturę całej symfonii. Tak fantastyczna umiejętność A. Glazunowa pomogła przywrócić niedokończoną operę Księcia Igora i Trzecią Symfonię A. Borodina.
• Oprócz niezwykłej pamięci muzycznej, Alexander Konstantinovich miał wyjątkowe ucho, które natychmiast reagowało nawet na drobne odchylenia od właściwego dźwięku. Współcześni powiedzieli, że boli go nieczysty dźwięk. Tak więc podczas realizacji dzieła S. Prokofiewa „Suita scytyjska” Głazunow opuścił salę, ponieważ nie mógł słuchać tej pracy do końca.
• Alexander Glazunov był bardzo popularny w krajach europejskich, ale miał szczególne uznanie w kraju „Foggy Albion”. Kompozytor kilkakrotnie odwiedził stolicę Anglii, gdzie prowadził swoje utwory na koncertach. Oceniając swoje usługi, Rosyjskie Towarzystwo Symfoniczne w Wielkiej Brytanii wybrało A. Glazunowa na honorowego wiceprezesa, aw 1907 r. Uniwersytet w Oksfordzie i Cambridge nadał mu tytuł doktora honoris causa. Ponadto został honorowym członkiem National Academy of St. Cecilia.
• Patron M. Belyaev, aby Alexander Glazunov nie miał problemów z publikacją swoich dzieł, założył w Lipsku firmę wydawniczą „M. P. Belaieff, Leipzig” i nabył wyłączne prawo do publikowania wszystkich dzieł kompozytora.

• Dyrektor teatrów cesarskich I. Vsevolozhskiy, który z wielką arogancją potraktował krajowych kompozytorów, usłyszany podczas koronacji cesarza Mikołaja II w 1896 r. Dzieło A. Glazunova, specjalnie napisany na to wydarzenie i przyjęty z radością przez przedstawicieli rodziny królewskiej, natychmiast zaproponował kompozytorowi skomponowanie baletu. W ten sposób pojawił się „Raymond”, a następnie „Młoda Dama Służąca” i „Pory roku”.
• Z biografii Glazunowa dowiadujemy się, że w 1905 r. Kompozytor, niezadowolony z działań dyrekcji i zrezygnował z konserwatorium, popadł w depresję. Cały czas spędzał w kraju i znalazł zapomnienie w winie. Мать Глазунова, Елена Павловна, чтобы как-то развеять сына, отдавала распоряжение шофёру усаживать Александра Константиновича в автомобиль и катать до полного его отрезвления.
• А. Глазунов стал профессором, а затем и директором Санкт-Петербургской консерватории не имея консерваторского образования.
• Działania hojnego dyrektora Konserwatorium w Petersburgu zawsze były energicznie dyskutowane wśród studentów. Jest przypadek, kiedy Alexander Konstantinovich wpatrywał się w kiepsko ubraną chudą dziewczynę - studentkę wydziału wokalnego. Zapytawszy o swoich kolegów, Glazunov dowiedział się, że uczeń wyczerpuje tak nieszczęsną egzystencję, że koszt jej codziennego lunchu to tylko cztery kopiejek. Rozgniewany taką sytuacją dyrektor wezwał dziewczynę do siebie i ogłosił powołanie miesięcznego stypendium w wysokości 25 rubli. Ponadto wiadomo, że Aleksander Konstantinowicz w trudnych latach dwudziestych, pomagając biednym studentom, poświęcił całą swoją pensję, aw międzyczasie siedział w zimnym mieszkaniu, ponieważ nie było nic do zapłacenia za ogrzewanie, jest znany.
• Alexander Konstantinovich miał wielu uczniów, którzy odcisnęli swoje piętno na historii muzyki radzieckiej, ale najbardziej znanym z nich był Dmitri Szostakowicz.

• Żona A. Glazunowa, Olga Nikołajewna, jakiś czas po śmierci męża wyjechała z Paryża do Ziemi Świętej, zamknęła się w celi klasztoru i aby przynajmniej połączyć się z ukochaną małżonką, kiedy wzięła zasłonę, przyjęła imię Aleksandra.
• Pozostałości Aleksandra Głazunowa w 1972 r. Zostały przetransportowane z Francji do Leningradu i pochowane z wielką czcią na nekropolii Mistrzów Sztuki Klasztoru Świętej Trójcy Aleksandra Newskiego.
• Nazwa wybitnego kompozytora to Mała Sala Koncertowa Konserwatorium w Petersburgu, Państwowe Konserwatorium w Petrozavodsku, a także szkoły muzyczne w Moskwie i Barnaulu.

Kreatywność Alexander Glazunov

Wkład Alexandra Glazunova w rozwój światowej kultury muzycznej jest trudny do przecenienia. Jego dzieło, powstałe pod wpływem M. Balakireva, N.A. Rimsky-Korsakov, A. Borodin, PI Czajkowski nie tylko kontynuował tradycje wielkich mistrzów, ale także nierozerwalnie łączył rosyjskie klasyki muzyczne z rodzącą się radziecką muzyką. Umiejętnie wykorzystując swoje mistrzostwo w harmonii i kontrapunkcie, a także umiejętnie wykorzystując całą różnorodność palety orkiestrowej, Glazunow początkowo tworzył utwory zarówno liryczne, dramatyczne, obrazowe i epickie, ale następnie, syntetyzując te dwa kierunki, stworzył swoją liryczną i epicką symfonię Próbował przekazać cały świat ludzkiego szczęścia, duchowej szlachetności i szczerości.

Twórczy los Aleksandra Głazunowa, który trwał prawie pięćdziesiąt lat, można bez wątpienia nazwać sukcesem. Wiele prac wychodzących z pióra kompozytora było nadal „letnich” na konsoli dyrygenta, aby szybko uzyskać ocenę publiczności. Głazunow dużo komponował. Tak więc, kończąc jedno dzieło, natychmiast zaczął pracować nad innym. Dlatego kompozytor dał swoim potomkom tak hojne dziedzictwo twórcze, w tym trzy balety (Raymond, Młoda Dama - Służebnica i Pory roku), osiem symfonii, siedem apartamentów (Eastern Rhapsody, Characteristic Suite, Chopinian „,„ Balet ”,„ Od średniowiecza ”, suita z baletu„ Raymonda ”,„ Fińskie szkice ”), pięć uwertur (2 uwertury na tematy greckie,„ Uwertura uroczysta ”,„ Karnawał ”,„ Pieśń przeznaczenia ”) symfoniczne fantazje i wiersze („In Memory of the Hero”, „Stenka Razin”, „Sea”, „Forest”, „Spring”, „Kremlin”, „From Darkness to Light”, „Karelian Legend”, „ Fantazja fińska ”), pięć koncertów instrumentalnych, sześć utworów na głosy i chór i orkiestrę („ Solemn Cantata ”,„ Solemn March ”,„ Toast ”,„ Hey, Let's Go! ”,„ Prelude-Cantata ”). Głazunow napisał wiele różnych kompozycji koncertowych na orkiestrę symfoniczną, pracuje na różne instrumenty (fortepian, skrzypce, altówka, waltornia, trąbka, organy), liczne zespoły kameralne, orkiestra rosyjska Fantasy na instrumenty ludowe, gra na dwie ręce, romanse , jak również kompozycje dla chór a cappella i muzyki do spektakli teatralnych ( „Salome”, „Król Żydowski”, „Maskarada”).

Glazunov - Dyrektor Konserwatorium

Alexander Konstantinovich Glazunov został szefem Konserwatorium w Petersburgu w grudniu 1905 r. I pracował na tym stanowisku przez ponad dwadzieścia lat, do 1928 r. To był bardzo trudny czas dla kraju, ale dla uczniów i nauczycieli instytucji edukacyjnej, według współczesnych, był wspaniały, ponieważ talent A. Glazunowa był w pełni manifestowany w pracy administracyjnej. Dzięki swojej pryncypialności i szybkiej reakcji zyskał wielki szacunek nie tylko wśród studentów i kadry nauczycielskiej, ale także całej społeczności muzycznej rosyjskiej stolicy.

Już od samego początku Głazunow z pełną odpowiedzialnością rozpoczął swoje obowiązki i pracę organizacyjną, chociaż uważał to za nudne, całkowicie się poddał. Po pierwsze, uporządkował sprawy administracyjne, a ponadto, podnosząc wymagania dla nauczycieli i uczniów oraz uważnie analizując wszystkie szczegóły procesu akademickiego, znacząco zmienił program nauczania. Po drugie, dzięki inicjatywie nowego dyrektora, w oranżerii zorganizowano studencką orkiestrę symfoniczną i studio operowe.

Nowe stanowisko kierownicze A. Glazunova całkowicie się poświęciło: oprócz rozstrzygnięcia procesu edukacyjnego musiał rozwiązać wiele różnych problemów gospodarczych. Kompozytor prawie nie miał czasu na twórczość: skomponował mniej nowych utworów i często odmawiał udziału w koncertach.

Alexander Konstantinovich nie lubił wykonywać pracy administracyjnej, ale czerpał prawdziwą przyjemność z komunikacji z młodymi talentami. Reżyser uważał za obowiązkowe uczestniczenie w corocznych egzaminach, czasami za miesiąc musiał słuchać kilkuset wystąpień. Był bardzo szczęśliwy, jeśli zauważył znak talentu u młodego wykonawcy, śledził postępy uczniów i osobiście napisał opis każdego z nich.

Młodzi ludzie z konserwatorium traktowali Aleksandra Konstantinowicza Głazunowa z wielkim szacunkiem, widząc go nie tylko jako autorytatywnego kompozytora i instruktora, od którego mogli się wiele nauczyć, ale także jako przywódcę, który opiekował się każdym uczniem. Przyjmując młodych ludzi w placówce edukacyjnej, Alexander Konstantinovich oceniał tylko zdolności muzyczne kandydatów. Nie interesował się ani pochodzeniem majątku, ani narodowością wnioskodawców, ale uważał kwotę rządową dla Żydów za wstyd. W wyniku tego podejścia wielu obiecujących utalentowanych muzyków studiowało w konserwatorium. W związku z tym byli wśród nich przedstawiciele najbiedniejszych grup ludności, którym dyrektor, z racji swoich zdolności, starał się pomóc. Na przykład A. Glazunov, jego cała pensja dla głowy i nauczyciela, udzielił studentowi pomocy kasjerowi.

Wysoko ceniono zasługi Aleksandra Konstantinowicza i nieoceniony wkład, jaki wniósł w rozwój konserwatorium: w grudniu 1920 r., Z okazji pięćdziesiątej rocznicy jego pracy przywódczej, prezydium instytucji edukacyjnej zdecydowało się nadać imię A. Glazunowa w Konserwatorium Piotrogrodzkim.

Życie osobiste Aleksandra Glazunowa

Alexander Konstantinovich był niezwykle jasnym i życzliwym człowiekiem. Jego urządzenie umysłowe było tak harmonijne, że wydawało się, że koniecznie przyciąga do niego szczęście. Jednak los postanowił inaczej i przez długi czas jedyną kobietą, która była bliska sercu kompozytora, była jego matka, Elena Pavlovna. Jednak szczęście rodzinne nie minęło. Kiedy Głazunow był już w dość dojrzałym wieku, wydarzył się niezwykły cud: młoda kobieta pojawiła się w domu Aleksandra Konstantinowicza, który nazywał się Olga. Elena Pavlovna zatrudniła ją jako asystentkę, która zawsze dbając o swojego ukochanego syna, zaczęła odczuwać trudności w zarządzaniu domem. Wkrótce Olga stała się bliska Aleksandrowi Konstantinowiczowi, człowiekowi, który otaczał go czułą opieką. Oprócz miłości, oddania i troski Olga Nikolaevna przedstawiła Aleksandrowi Konstantinowiczowi rodzinne szczęście. Głazunow bardzo lubił dzieci, ale poważna choroba, której doznał w młodości, pozbawiła go radości ojcostwa. Olga nie przyszła sama do domu Glazunowa: miała na rękach małą dziewczynkę, która, ku radości kompozytora, została nazwana na cześć jego ukochanej matki, Eleny. Duże mieszkanie na ulicy Kazańskiej było pełne wesołego śmiechu małej Leny, która wkrótce zaczęła dzwonić do kompozytora, a jej talent muzyczny zbliżył dziewczynę do przybranego ojca. Później Elena, która nosiła nazwisko i patronimik Glazunova, stała się genialną pianistką, która z powodzeniem występowała na koncertach ze swoim ojczymem, wykonując utwory fortepianowe.

Głazunow i Olga mieszkali razem przez piętnaście lat, ale oficjalnie zarejestrowali małżeństwo dopiero po przeprowadzce do Paryża, na krótko przed śmiercią kompozytora. Według wspomnień bliskich ludzi związek Aleksandra Konstantinowicza i Olgi Nikołajewny był zaskakująco ciepły i harmonijny. A w ostatnich latach życia kompozytora, kiedy ogarnęła go poważna choroba, Olga, zapominając o sobie, poświęciła się ofiarnie swojej ukochanej małżonce, ani w nocy, ani w ciągu dnia, nie wychodząc z łóżka. Po śmierci Glazunowa Olga Nikolaevna znalazła pocieszenie tylko dlatego, że wspierała pamięć o swoim drogim mężu.

Alexander Glazunov to genialny muzyk, który odegrał znaczącą rolę w rozwoju nie tylko rosyjskiej, ale i światowej kultury muzycznej, a jego umiejętności są najbardziej wartościowym przykładem dla kolejnych pokoleń kompozytorów. Jego bogate dziedzictwo twórcze jest godne podziwu, ponieważ idealna harmonijna muzyka wypełniona radością i światłem, chcę słuchać i słuchać.