Ludwig van Beethoven: biografia, ciekawe fakty, kreatywność

Ludwig van beethoven

Ludwig van Beethoven jest największym fenomenem światowej kultury muzycznej, kompozytor stał się legendą za życia. Był tak niesamowicie utalentowany i zorientowany na cel, że nawet po utracie słuchu kontynuował tworzenie własnych, niezrównanych, błyskotliwych arcydzieł. Wybitny mistrz stanął na progu romantyzmu w muzyce zachodnioeuropejskiej i był bezpośrednim założycielem nowej ery, która zastąpiła wyczerpany klasycyzm. W dzieciństwie, uczył się muzyki klawesyn dzięki charakterystycznemu brzmieniu koronki Beethoven spopularyzował fortepian, tworząc 5 koncertów, 38 sonat, około 60 sztuk i kilkadziesiąt innych utworów na ten instrument muzyczny.

Krótka biografia Ludwiga van Beethovena i wiele ciekawych faktów dotyczących kompozytora można znaleźć na naszej stronie.

Krótka biografia Beethovena

W austriackim (a teraz niemieckim) mieście Bonn, 16 grudnia 1770 r., W rodzinie tenora kaplicy dworskiej, Johanna van Beethovena, urodził się trzeci w rodzinie Ludwig, po dziadku (basie, a następnie dyrygencie dworskim) i starszym bracie. Fakt narodzin w rodzinie dziedzicznych śpiewaków przesądził o losie chłopca.

Pierwszy nauczyciel muzyki Ludwig został jego ojcem, który marzył o zrobieniu syna drugiego Mozarta. Czteroletnie dziecko pracowało nad klawesynem przez 6 godzin dziennie, a jeśli jego ojciec zamówił, pracował również w nocy. Ludwig nie wykazał się tak wyjątkowymi umiejętnościami, jak uznana wirtuozeria Wolfganga Mozarta, ale zdecydowanie miał wybitny talent do muzyki.

Rodzina Beethovena nie była bogata, a po śmierci dziadka i całkowicie zubożała. W wieku 14 lat młody Ludwig został zmuszony do porzucenia szkoły i pomocy ojcu w utrzymaniu rodziny, pracując jako asystent organisty w kaplicy dworskiej.

Wcześniej chłopiec uczęszczał do szkoły, gdzie po łacinie i muzyce były w tle niemieckie i arytmetyka. Już w młodości Beethoven mógł swobodnie czytać i tłumaczyć Plutarcha i Homera, ale mnożenie i pisownia pozostawały za nim tajemnicą.

Kiedy w 1787 r. Zmarła matka Ludwiga, a jego ojciec zmył więcej niż wcześniej, odpowiedzialna i zdyscyplinowana młodzież przejęła opiekę nad młodszymi braćmi. Przyjął rolę altowiolisty w orkiestrze dworskiej, dzięki czemu zapoznał się z różnorodnością świata opery.

W wieku 21 lat, w 1791 r. Ludwig van Beethoven przeprowadził się do Wiednia w poszukiwaniu dobrego nauczyciela, gdzie spędził całe życie. Przez pewien czas młody mężczyzna był zaręczony z Haydnem. Ale Józef bał się nie wpaść w kłopoty z powodu wolnej myśli i ostrej ekspresji ucznia. A Ludwig z kolei uważał, że Haydn nie jest osobą, która może go czegoś nauczyć. W końcu Beethoven zaczął studiować Salieri.

Wczesny wiedeński okres twórczy młodego kompozytora jest biograficznie ściśle związany z nazwiskami austriackiego księcia Likhnovsky'ego, rosyjskiego dziadka Razumowskiego, czeskiego szlachcica Lobkowitza: patronowali Beethovenowi, wspierali ich finansowo, ich nazwiska znajdowały się na kartach tytułowych rękopisów kompozytora. W tym samym czasie Beethoven cenił sobie poczucie własnej wartości i nigdy nie pozwalał swoim godnym uwagi mecenasom próbować wskazać jego niskie pochodzenie.

W latach 90. XIX wieku Beethoven komponował głównie muzykę kameralną i fortepianową, aw XIX wieku zaczął pisać swoje pierwsze symfonie, tworząc pojedyncze oratorium („Chrystus na Górze Oliwnej”).

Kiedy w 1811 r. Mistrz całkowicie stracił słuch, rzadko opuszczał dom. Publiczne granie na fortepianie było głównym źródłem dochodów dla wirtuoza, a także stale udzielał lekcji muzyki przedstawicielom arystokracji. Wraz z utratą słuchu przyszły trudne czasy dla Beethovena. Po katastrofalnej próbie wykonania w 1811 r. Własnego Koncertu na fortepian nr 5 („Cesarz”) nigdy więcej nie pojawił się publicznie, dopóki nie połączył się z dyrygentem Michaelem Umlaufem i nie poprowadził orkiestry podczas premiery IX Symfonii w 1824 roku.

Ale głuchota nie przeszkodziła w komponowaniu muzyki. Beethoven użył specjalnej laski przymocowanej na jednym końcu do przodu fortepianu. Zaciskając drugi koniec różdżki zębami, „poczuł” dźwięk wytwarzany przez instrument z powodu wibracji przekazywanych przez kij.

W ciągu ostatniej dekady życia kompozytora pisanie najwspanialszych dzieł, których słuchacze wciąż nie znudzą się podziwiać, to: Kwartet smyczkowy, op. 131; „Msza uroczysta”; Wielka fuga, op. 133 i oczywiście IX Symfonia.

Ciekawe fakty o Beethovenie

• Beethoven był najstarszym z siedmiorga dzieci w swojej rodzinie, z czego 4 dzieci trafiły do ​​innego świata w dzieciństwie.
• Z biografii Beethovena wiemy, że po raz pierwszy młody mistrz przemówił publicznie w wieku 7 lat w dniu 26 marca 1778 roku. Warto zauważyć, że 26 marca jest również datą jego śmierci.
• Kiedy ojciec pojechał małym Ludwigiem na swój pierwszy występ w Kolonii, wskazał, że chłopiec ma zaledwie 6 lat (naprawdę chciał podkreślić wyjątkowość swojego syna). Młody muzyk wierzył w to, co powiedział jego ojciec i od tego czasu uważał się za młodszego o półtora roku, niż był w rzeczywistości. Kiedy jego rodzice wręczyli Beethovenowi świadectwo chrztu, odmówił uwierzenia w określoną tam datę, wierząc, że dokument należy do jego starszego brata, również Ludwika, który zmarł w dzieciństwie.
• Beethoven miał szczęście studiować muzykę pod kierunkiem tak znanych kompozytorów jak Gottlob Nefe, Joseph Haydn, Albrechtsberger i Salieri. Prawie stał się również uczniem Mozarta, który był zachwycony przedstawioną mu improwizacją, ale śmierć matki zmusiła Ludwiga do przerwania nauki i natychmiastowego opuszczenia Wiednia.
• Kiedy Beethoven miał 12 lat, po raz pierwszy opublikował swoje prace. Była to kompilacja wariacji na klawisze, która ostatecznie uwielbiała go jako jednego z najpopularniejszych pianistów w historii.

• Beethoven był jednym z pierwszych muzyków, którym przyznano 4000 florenów tylko dlatego, że znaczący obywatele nie chcieli, aby opuścił Wiedeń dla Francji, gdzie został zaproszony przez brata cesarza Napoleona.
• Beethoven napisał 3 listy miłosne do „Nieśmiertelnego umiłowanego”, którego imię do dziś pozostaje tajemnicą. Odkąd zakochał się w wielu kobietach, biografom trudno jest wyróżnić jedyny, który kompozytor mógłby nazwać tak niezwykłym.
• Przez całe życie Beethoven napisał tylko jedną operę, Fidelio, która nadal uważana jest za wybitny przykład muzyki klasycznej.

• Kompozytor naprawdę docenił przyjaźń i nigdy nie pozwolił swoim bliskim przyjaciołom żyć w potrzebie. Beethoven powiedział, że dopóki będzie miał kawałek chleba, podzieli się nim z przyjacielem, a jeśli nie będzie miał ani grosza dla siebie, po prostu usiądzie przy stole do pracy.
• Z reguły kompozytor pracował jednocześnie nad kilkoma utworami. Próbując doprowadzić swoje dzieła do perfekcji, mógł powtórzyć fragment do 20 razy.
• W wieku 26 lat wielki kompozytor zaczął mieć problemy ze słuchem, aw ciągu następnych 20 lat problem stopniowo się pogarszał, aż stał się całkowicie głuchy. Ponadto dzień i noc dręczył go nieustanny szum w uszach związany ze specyfiką jego choroby.
• Pewnego razu, kiedy Beethoven prawie nic nie słyszał, przyjaciele, przychodząc do jego domu, znaleźli kompozytora przy fortepianie. Konsekwentnie grał nuty niższego rejestru i, podziwiając słuchając grzmotów odgłosów grzmotu, zauważył: „Czy to nie wspaniałe?”. Goście byli poruszeni wytrwałością i poczuciem humoru tego mężczyzny, który stopniowo pogrążał się w przenikliwej ciszy głuchoty i dziecinnie radującej się, że wciąż słyszy przynajmniej dźwięki niższego rejestru.
• W maju 1809 r., Kiedy atakujące wojska Napoleona zbombardowały Wiedeń, Ferdinand Rees pamięta, jak Beethoven bardzo się martwił, gdyby stracił słuch z ryku eksplozji i ukrył się w piwnicy domu, zakrywając uszy poduszkami.
• Kiedy w 1824 r. Odbyła się premiera IX Symfonii, w której sam Beethoven był dyrygentem, publiczność wydała burzliwą owację. Ale wielki kompozytor nie słyszał pochwał publiczności ani gry orkiestry. Potem jedna z dziewcząt z chóru chwyciła dłoń tak daleko w stronę orkiestry Beethovena i zwróciła się do sali, aby mógł zobaczyć rozkosz, jaką jego praca wywołała wśród publiczności.
• Beethoven opisał początek piątej symfonii jako „pukanie śmierci na drzwiach”. Później pierwsze akordy tej symfonii zostaną użyte jako hasło dla sojuszników podczas II wojny światowej, ponieważ przez przypadek ta melodia w alfabecie Morse'a reprezentuje łaciński „V” („Zwycięstwo” - zwycięstwo).
• W 1889 roku w domu rodziny Beethovena w Bonn otwarto muzeum z dużą kolekcją przedmiotów z życia kompozytora i tamtej epoki.

• Około 20 tysięcy osób uczestniczyło w procesji pogrzebowej trzeciego dnia po śmierci ukochanego kompozytora - 29 marca 1827 roku. Wśród tych, którzy nosili trumnę, był wielki miłośnik twórczości kompozytora Franza Schuberta. Jak na ironię, sam zmarł rok później i został pochowany obok Beethovena.
• Spóźnionych kwartetów XIV, c-moll, op. 131 Beethoven szczególnie kochał, nazywając go swoim najdoskonalszym dziełem. Kiedy Schubert, który leżał na łożu śmierci, został zapytany o jego ostatnie życzenie, poprosił go, by zagrał kwartet c-moll. Był 14 listopada 1828 roku, pięć dni przed śmiercią.
• W sierpniu 1845 r. W Bonn odsłonięto pomnik Beethovena. Był to pierwszy pomnik słynnego kompozytora w Niemczech, po którym otwarto około stu innych na całym świecie.
• Mówią piosenkę Beatles „Because” („Because”) opartą na melodii Sonat Moonlight, granych w odwrotnej kolejności.
• „Oda do radości” (fragment słynnej IX Symfonii) to oficjalny hymn Unii Europejskiej.
• Trzeci największy krater na Merkurym nosi imię kompozytora.
• Jeden z elementów głównego pierścienia asteroid, znajdującego się między orbitami Marsa i Jowisza, nosi nazwę „1815 Beethoven”.

Miłość w życiu Beethovena

Na jego nieszczęście Beethoven zakochał się w kobietach należących do innej klasy niż on. W tym czasie przynależność do klasy była poważnym argumentem za rozwiązywaniem pytań dotyczących małżeństwa. Spotkał się z młodą hrabiną Julią Guicciardi w 1801 roku dzięki rodzinie Brunswick, gdzie udzielił lekcji gry na fortepianie Josephine Brunswick. Jednak z powodów wymienionych powyżej małżeństwo nie wchodziło w grę.

Po śmierci męża Josephine Brunswick w 1804 r. Ludwig próbował szczęścia w związku z młodą wdową. Napisał do ukochanej z 15 namiętnych listów, odpowiedziała mu w zamian, ale wkrótce, na prośbę rodziny, przerwał wszelką komunikację z Beethovenem. W przypadku małżeństwa z niearystokratą hrabina zostałaby pozbawiona możliwości komunikowania się z dziećmi i wychowywania ich.

Po tym jak Josephine ponownie poślubiła pewnego barona von Shtekelberga w 1810 roku, Beethoven bezskutecznie zaproponował swojej bliskiej przyjaciółce Baronessie Teresie Malfatti (siostrze Josephine Brunswick). Bezskutecznie, ponieważ ta pani była starsza niż jej wielbicielka. Oczywiście to Teresa poświęciła bagatelle (mały utwór muzyczny) „To Elise”.

Rozmowy Beethovena

Biografia Beethovena stwierdza, że ​​kompozytor, będąc niesłyszalny, zrekompensował swoje braki za pomocą tak zwanych notebooków konwersacyjnych. Tam podczas rozmowy przyjaciele pisali dla niego własne wiersze. Kompozytor wykorzystywał zeszyty konwersacyjne przez ostatnie dziesięć lat, a wcześniej został uratowany przez akustyczną tubę, która jest obecnie przechowywana w Muzeum Beethovena w Bonn.

Mówiące zeszyty stały się cennym dokumentem, z którego uczymy się treści dyskusji kompozytora, możemy dowiedzieć się o jego światopoglądzie, wizji kompozytora o tym, jak konkretna praca powinna być wykonana. Z 400 zeszytów konwersacyjnych 264 zostało zniszczonych, a reszta podlega rachunkom i edycji po śmierci kompozytora przez jego osobistego sekretarza Antona Schindlera. Będąc także pierwszym biografem kompozytora, Schindler po pierwsze uratował swoją i swoją reputację, ponieważ te ostro negatywne wypowiedzi oceniające skierowane do monarchy, które Beethoven sobie na to pozwolił, mogły spowodować prześladowania i zakazy ze strony władz. Po drugie, bardziej niż sekretarz, chciał idealizować wizerunek mistrza w oczach jego potomków.

Pociągnięcia do kreatywnego portretu

• Władze miasta Bonn w 1790 r. Wybrały kantaty dworskiego skrzypka Beethovena na egzekucję na pogrzebie Franciszka Józefa II oraz w następnej intronizacji Leopolda II, cesarza rzymskiego. Po tych dwóch imperialnych kantatach nigdy nie wykonano ponownie i uznano je za zaginione do lat 80. XIX wieku. Ale te prace były, według Brahmsa, „Beethoven przez i na wskroś” i wyraźnie ujawniły ten tragiczny styl, który oznaczał wszystkie dzieła Beethovena, i który odróżniał je od klasycznych tradycji w muzyce.
• Sonata na fortepian nr 8 c-moll, op. 13, powszechnie znany jako „patetyczny”, został napisany w 1798 roku. Beethoven poświęcił go swojemu przyjacielowi, księciu Karlowi von Likhnovsky. Wbrew panującej opinii, że sam kompozytor nazwał sonatę „żałosnym”, wydawca ten był osobą, która pod wrażeniem tragicznego brzmienia sonaty napisała na stronie tytułowej Wielkiej Sonaty Żałosnej.
• Wpływ Mozarta i Haydna na twórczość Beethovena jest niezaprzeczalny. Tak więc jego Kwintet na fortepian i instrumenty dęte ujawnia uderzające podobieństwo do dzieła Mozarta na poziomie formy. Ale melodie Beethovena, rozwój tematu, wykorzystanie modulacji i faktury, wyrażanie emocji w muzyce - wszystko to sprawia, że ​​twórczość kompozytora wykracza poza zakres wpływów i zapożyczeń.
• Beethoven jest słusznie uważany za pierwszego kompozytora epoki romantycznej, jego III Symfonia była radykalnym odstępstwem od wszystkiego, co napisano wcześniej.
• Finał Symfonii nr 9 - „Oda do radości” to pierwsza w historii muzyki zachodnioeuropejskiej próba wprowadzenia chóru do kanonicznej symfonii.

• Dziewiąta symfonia zawiera scherzo w części drugiej i adagio w trzecim. Dla klasycznej symfonii, gdzie tempo miało rosnąć, było nie do pomyślenia.
• Beethoven był najwyraźniej pierwszym kompozytorem, który użył instrumentów dętych jako pełnej części orkiestry. Beethoven jako pierwszy wprowadził do symfonii flet i puzon piccolo. Z kolei na harfie zawarł tylko jedną ze swoich prac - balet „Kreacje Prometeusza”.
• Beethoven był pierwszym, który w muzyce próbował odtworzyć dźwięki przepiórki, kukułki i słowika - a wszystko to w ramach jednej symfonii - nr 6, „Pastoral”. Przy okazji, skrócona wersja Szóstej Symfonii brzmi w kreskówce Disneya „Fantasy”. Imitacje dźwięków zwierzęcych były również obecne w krótkiej „Toy Symphony” Mozarta oraz w Seasons Vivaldiego, ale nigdy w 40-minutowej symfonii.

Muzyka Ludwiga van Beethovena w filmach

Ponieważ muzyka kompozytora różni się w całości mrocznym stylem, filmy, w których jego utwory są używane jako ścieżki dźwiękowe, zawierają w większości piekielne motywy.

Filmy o Ludwigu van Beethovenie

Według biografii Beethovena, jest tak wiele filmów dokumentalnych i fabularnych, że postanowiliśmy wspomnieć tylko o nich najbardziej znanych.

• Życie Beethovena (niem. Das Leben des Beethoven) (1927), filmy nieme, hiszpański. Fritz Kortner, Austria.
• Wielka miłość Beethovena (Fr .: Un grand amour de Beethoven) (1937), isp. Harry Bohr, Francja.
• Heroica (niemiecki: Eroica) (1949), isp. Ewald Balser, Austria. Film został zaprezentowany na Festiwalu Filmowym w Cannes w 1949 roku.
• Ludwig van Beethoven (niem. Ludwig van Beethoven) (1954), NRD. Dokument Maxa Jaapa opowiada historię życia Beethovena. Oryginalne dokumenty, listy i fotografie uzupełniane są dźwiękiem najbardziej błyskotliwych dzieł kompozytora.
• Napoleon (1955), isp. Eric von Stroheim.
• W 1962 roku Walt Disney wydał pełną telewizyjną wersję spekulacyjną filmu o „Wspaniałym buntowniku” Beethovena (The Magnificent Rebel), isp. Karlheinz Bohm.
• Ludwig van (niemiecki: Ludwig van) (1969), film Mauricio Kagela, isp. Karl Walter Diss.
• Beethoven - dni życia (angielski: Beethoven - Dni w życiu) (1976), isp. Donatas Banionis i Stefan Lisevsky.
• The Incredible Adventures of Bill and Ted (1989), isp. David Clifford.
• Beethoven mieszka na szczycie (angielski: Beethoven Lives Upstairs) (1992), isp. Neil Munro, Republika Czeska.
• Бессмертная возлюбленная (1994), исп. Гэри Олдман.
• Переписывая Бетховена (2006), исп. Эд Харрис.
• Маэстро (2011), исп. Роберт Гай Батхёрст.
• Людвиг (2016), исп. Падриг Вион.

Творчество Бетховена охватывает немало музыкальных жанров и использует разнообразные сочетания музыкальных инструментов. Для симфонического оркестра он написал 9 симфоний и более дюжины других произведений. Бетховен сочинил 7 инструментальных концертов. Его перу принадлежит одна опера ("Фиделио") и один балет ("Творения Прометея"). Muzyka fortepianowa Beethovena jest bogata i różnorodna pod względem formy: są to sonaty, miniatury i inne kompozycje.

Peru Beethoven jest również właścicielem znacznej liczby utworów zespołu. Oprócz 16 kwartetów smyczkowych napisał 5 kwintetów smyczkowych, 7 trio fortepianowych, 5 trio smyczkowych i kilkanaście utworów na różne kombinacje instrumentów dętych.

Beethoven, według Antona Schindlera, wykorzystał swój własny temporhythm i, uważany przez większość muzykologów za ostatni wiedeński klasyk, zdołał złamać kilka kanonów stylu muzyki klasycznej.