Fagot: historia, wideo, ciekawe fakty, słuchaj

Instrument muzyczny: fagot

Słowo „fagot” w języku włoskim oznacza „węzeł” lub „pakiet”. Dlaczego najbardziej wymiarowy i najniższy instrument instrumentów dętych drewnianych jest tak zwany? Wszystko jest proste - pierwsze fagoty, które pojawiły się ponad pół tysiąca lat temu, miały ogromne rozmiary i po rozłożeniu wyglądały bardziej jak wiązka drewna opałowego niż instrument muzyczny. We współczesnym przebraniu fagotu jak obój: ma tę samą wydłużoną stożkową rurkę i podwójną laskę. Ale ze względu na imponujący rozmiar - ponad dwa metry, rura jest złożona na pół.

Historia fagotu i wiele ciekawych faktów na temat tego instrumentu muzycznego, przeczytaj na naszej stronie.

Dźwięk

Fagot uważany jest za poruszający instrument muzyczny, ale szybko poruszające się fragmenty nie są łatwe do wykonania na nim. Jednak właśnie ta funkcja stała się jego „podświetleniem” - szybkie nagłe wykonanie dźwięków (odbiór staccato) tworzy „boomy”, efekt komiczny, z którego wielu kompozytorów szybko skorzystało. Wśród nich jest M. Glinka w operze Rusłan i Ludmiła, gdzie taka technika została użyta do scharakteryzowania tchórzliwego Farlafa.

To narzędzie może brzmieć zupełnie inaczej: delikatnie, czule, leniwie z nutą pasji. Wystarczy posłuchać słynnego romansu Nemorino z opery Donizetti „Eliksir miłości”. Fagot, któremu towarzyszą struny pizzicato, rozpoczyna tę, być może, jedną z najbardziej romantycznych i uduchowionych arii na świecie.

Barwa tego instrumentu jest trudna do pomylenia z innymi. Jest krótki, zachrypnięty, a także bardzo ekspresyjny. Najczęściej używany jest najniższy i środkowy rejestr, ale nuty są bardzo ściśnięte, a nawet nosowe. Zasięg fagotu jest stosunkowo niewielki - prawie trzy oktawy, od b-płaszczyzny contraktav do d-sekundy. Interesujące jest to, że można wydobyć wyższe dźwięki, tylko że nie zawsze brzmią dobrze, a kompozytorzy prawie nigdy ich nie używają, znając tę ​​osobliwość. Partia fagotu jest zwykle zapisywana w tonacji basowej lub tenorowej.

Zdjęcie:

Ciekawe fakty

• Zakres dynamiczny instrumentu wynosi około 33 dB: od 50 dB podczas gry na fortepianie i do 83 dB przy głośnej grze.
• Antonio Vivaldi napisał 39 koncertów dla fagotu.
• Przez długi czas fagot był znany jako dolcin, a także dulcin-fagot, co oznaczało tylko jego delikatny dźwięk. Naturalnie uważano to za takie w porównaniu z bombardowaniem.

• Do gry na fagocie wymagane są wszystkie palce obu rąk, czego nie wymaga żaden inny instrument z orkiestry symfonicznej. Ponadto kciuk lewej ręki steruje 9 zaworami na raz, a kciuk prawej dłoni naciska 4 zawory.
• W XVIII wieku fagot był szczególnie popularny w Niemczech. Tam mistrzowie stworzyli instrumenty o różnych wielkościach i zakresach skali, a wszystkie one były używane w chórze kościelnym, aby wspierać głos i wzmacniać jego brzmienie.
• Laski oboju i fagotu są podobne w swoim układzie, tylko pierwszy jest mniejszy i zawiera metalowy trzpień i trzcinę. Na tym samym fagocie stroików owiniętych nicią i rolą pinezki występuje es. Ostatnio coraz popularniejsze stają się plastikowe laski.
• Czasami partytura zobowiązuje do użycia dźwięku dla kontrokady. Na przykład w „Nibelung Ring” Richarda Wagnera. Następnie zwykła gazeta przychodzi na ratunek muzykom. Jest on zwinięty w rurę i włożony do dzwonu, mieszkanie B jest tracone i słychać niższy dźwięk - la. Czasami kompozytorzy wymuszają na instrumentach wykonanie niemożliwego. R. Wagner w swojej operze „Tannhauser” zmusił fagot do użycia niezwykle wysokiego dla niego dźwięku „mi” drugiej oktawy. Ale wspierał go i zwiększał brzmienie fagotu przez grupę smyczkową.
• Wszystkie oryginalne wersje wyciszenia zostały odrzucone, a muzycy odmówili ich użycia, ponieważ miało to negatywny wpływ na jakość dźwięku. Powszechnie stosowano tylko wymyślony mechanizm radzieckiego fagotysty Y. Neklyudova. Zainstalował w środkowej części dzwonka metalowy okrąg pokryty aksamitem. Za pomocą mechanizmu okrąg ten zmienił pozycję i zablokował odbiornik, tłumiąc dźwięk.
• Na fagocie można rozpocząć naukę od 9-10 lat.
• Fagot jest wykonany wyłącznie z jasnego drewna klonowego, z wyjątkiem niektórych szkolnych modeli plastiku.
• Koszt fagotów może sięgać nawet 30 000 euro, mówimy o narzędziach słynnej firmy Haeckel.
• Istnieją dwa rodzaje narzędzi - z systemami francuskim i niemieckim. Ich różnice dotyczą tylko wykonawcy, słuchacz raczej nie zauważy różnicy. Najczęstszym jest system niemiecki.
• W 1856 r. Wynaleziono sarruzofon, metaliczną wersję licznika fotopowielacza do zabawy na świeżym powietrzu. Ten instrument wygląda bardzo podobnie do saksofonu, ale ma podwójną laskę.

Popularne dzieła:

V.A. Mozart - Koncert na fagot i orkiestrę B-dur (posłuchaj)

Antonio Vivaldi - Koncert na fagot z orkiestrą e-moll (posłuchaj)

K. Weber - Węgierska Fantazja (posłuchaj)

Budowa

Zewnętrznie fagot jest jak wygięta rura i jest szlachetnym połączeniem ciemnego drewna i części metalowych. Laska tego narzędzia jest podwójna. Jest on umieszczony na metalowej tubie i ma kształt litery S, stąd es. To ta rura łączy laskę z głównym korpusem. Jeśli zwrócisz uwagę na gniazdo fagotu, łatwo zauważyć, że jest gładki, bez rozszerzającego się końca - wpływa to na dźwięk instrumentu. Jego główny ton jest słabo wyróżniony, a wysokie „podteksty” są słabe. Co więcej, z tego powodu fagot nie jest obdarzony ogromną mocą dźwięku.

Na fagocie znajdują się 33 otwory, z których wiele jest zamkniętych przez 29 zaworów o skomplikowanej mechanice treści.

Jeśli rozwiniesz rurę fagotu, jej długość będzie wynosić 2,6 metra, a kontrfalot prawie 5 metrów. Waga fagotu wynosi około trzech kilogramów.

Odmiany fagotu

Przez cały okres powstawania tego instrumentu było kilka rodzajów: kwartet, fagotino i counterfasc. Ostatni z nich jest nadal zachowany i jest z powodzeniem stosowany w orkiestrach symfonicznych.

Historia

Powstanie pierwszego fagotu datuje się na XVI wiek, jego poprzednikiem był starożytny bombowiec instrumentów dętych. Nowy wynalazek nieznacznie zmodyfikował konstrukcję i podzielił rurę na kilka części. Początkowo narzędzie nazywano „dulcian”. Nazwa obecnego wynalazcy fagotu jest nadal nieznana. Wiadomo tylko, że instrument stopniowo się nieznacznie zmieniał i poprawiał. Szczególne miejsce wśród wszystkich zaangażowanych mistrzów ma fagocista i dyrygent Karl Almenderer i Johann Adam Heckel. To oni w 1843 r. Zaprezentowali 17-zaworowy model fagotu, który został wzięty za podstawę.

Rola w orkiestrze

Przez długi czas fagotowi przypisywano rolę pomocniczą w orkiestrze - zaufano mu jedynie „wsparcia” dla partii basowych. Ale wszystko zmieniło się wraz z narodzinami gatunku operowego - kompozytorzy widzieli w tym coś wyjątkowego. Odtąd ten właściciel wyrazistej i wyolbrzymionej barwy z lekkim zachrypnięciem stał się jasnym i pełnoprawnym solistą. Zwykle w orkiestrze używa się kilku fagotów - dwa lub trzy, bardzo rzadko cztery, przy czym te ostatnie często zastępowane są kontr-basami, jeśli wymaga tego wynik.