K. Saint-Saens „Taniec śmierci”: historia, wideo, treść, ciekawe fakty

Camille Saint-Saens „Taniec śmierci”

Sprawa życia i śmierci z czasów starożytnych zmartwionych ludzi. Czy istnieje życie po śmierci i co czeka człowieka, gdy jego dni są policzone - to dwie tajemnice pokryte mgłą i mrokiem. Wielu artystów zwróciło się ku ponuremu obrazowi. Franciszek Liszt, I. V. Goethe, Hector Berlioz, Musorgski. W twórczości Camille Saint-Saens piekielna postać została ujęta w poemacie symfonicznym „Taniec śmierci”. Możesz poznać historię kompozycji dzieła, zapoznać się z ciekawymi faktami, posłuchać muzyki, a także zapoznać się z charakterystyką muzyczną na naszej stronie.

Historia stworzenia

Jak powiedział sam kompozytor: „Wiersze symfoniczne Liszta zaprowadziły mnie na drogę, po której udało mi się skomponować Taniec śmierci i inne dzieła”. W 1873 roku muzyk powraca do miniaturowego wiersza poety Henri Cazalis. Dzieło literackie poświęcone śmierci, które sprawia, że ​​ludzie są równi między sobą, wywarło silne wrażenie na muzyku. Nie odkładając kompozycji na czas nieokreślony, Camille pisze romans oparty na poezji. Minął rok, a myśl o pracy nie opuściła Saint-Saens. Postanowił skomponować poemat symfoniczny na tak ponury temat. Praca poszła bardzo szybko i wkrótce wiersz został całkowicie ukończony.

W 1875 r., 24 stycznia, miała miejsce długo oczekiwana premiera kompozycji. Dyrygentem był francuski dyrygent i skrzypek Edouard Colonne. Prezentacja nowego utworu symfonicznego odbyła się w ramach niedzielnych koncertów Colonna. Dyrygent aktywnie promował nową muzykę francuską, wynajął duży teatr Odeon w Paryżu na premiery wieczorów i zgromadził własną orkiestrę. Sala została wypełniona, praca została przyjęta do „Hurra!”, Na prośbę słuchaczy powtórzono ją na bis. Oznaczało to sukces.

Minął ponad rok, gdy praca została ponownie wykonana. Reakcja była odwrotna, esej się nie powiódł. Były negatywne opinie. Nie oszczędziłem dyskusji i członków Mighty Heap. Musorgski i Staszow mówili szczególnie ostro: Rimski-Korsakow i Cui byli im przeciwni.

Następnie gniew został ponownie zastąpiony miłosierdziem, a dzieło było chętnie wykonywane przez najlepszych dyrygentów świata. Szczególnie umiejętnie prowadzony przez samego autora. Dziś „Taniec śmierci” jest często wykonywany przez światowej sławy orkiestry, a utwór jest uznawany za arcydzieło muzyki klasycznej.

Ciekawe fakty

• Transkrypcja utworu na fortepian została stworzona przez Kramera.
• W Holandii w Narodowym Parku Rozrywki można usłyszeć „Taniec śmierci” Camille Saint-Saens.
• W 1876 roku Franz Liszt wysoko ocenił dzieło Saint-Saensa, stworzył transkrypcję utworu fortepianowego i wysłał notatki do kompozytora, okazując tym samym szacunek i uznanie.
• Taniec śmierci jest alegorią równości ludzi w obliczu śmierci, która pojawiła się w poezji średniowiecza.
• Istnieje transkrypcja na organy stworzona przez muzyka Edwina Lemare.
• Przez całe życie Camille Saint-Saens tworzył 4 wiersze symfoniczne.
• Wiersz został poświęcony utalentowanej pianistce Caroline Montigny-Remori. Była blisko Camille Saint-Saens w duchu, często dzwonił do jej drogiej siostry. Korespondencja z Caroline rozpoczęła się w 1875 r. I trwała ponad czterdzieści lat.
• Muzyka Camille Sens-Saens zainspirowała słynnego pisarza Neila Gaimana do stworzenia popularnej powieści Księga cmentarza.
• Franz Liszt zwrócił się również do tej historii i skomponował dzieło na temat „Sądu Ostatecznego” na występ fortepianowy z orkiestrą. Wielu krytyków porównywało go w przyszłości z pracą Saint-Saensa.
• Jako źródło literackie kompozytor użył wiersza dość znanej postaci kulturalnej, Henri Cazalis, który często podpisywał własne dzieła pod innym imieniem Jean Lagor. Teraz dzieło literackie nazywa się „Taniec śmierci”. W czasach kompozytora wiersz miał bardziej ironiczny tytuł Równość i Bractwo.
• Poemat symfoniczny był często używany jako akompaniament muzyczny w spektaklach tanecznych Anny Pavlovej.
• Początkowo kompozytor napisał romans do wiersza, rok później powstał poemat symfoniczny.

Treść

Według legendy śmierć pojawia się co Halloween o północy. Wzywa zmarłych z grobów, by zatańczyły dla niej dźwięk skrzypiec, na których gra. Szkielety tańczą dla niej, dopóki kogut nie krzyczy o świcie. Potem muszą wrócić do grobów w przyszłym roku.

Utwór muzyczny otwiera harfa, grając jedną nutę, dwanaście razy. Dźwięk harfy uosabia dwanaście uderzeń zegara o północy. Towarzyszy mu przyrząd do dekoracji z miękkimi akordami strun. Pierwsze skrzypce zaczynają grać na trytonie, który był znany jako „Diabeł w muzyce”, w średniowieczu i baroku. Aby stworzyć podobny efekt akustyczny, musisz dostroić pierwsze i drugie struny skrzypka nie do jednej piątej, jak wymaga tego klasyczne wykonanie, ale do trytona. Pierwszy temat jest przypisany do fletu, drugi to malejąca skala - jest to solo skrzypcowe, któremu towarzyszą miękkie akordy smyczków. Rytm walca powierzony niskim sznurkom i ksylofon tworzy oparcie, zaczyna się taniec umarłych. Stopniowo kompozytor wprowadza fugato, personifikując piekielny świat po śmierci.

Pojawienie się majora oznacza początek środkowej części wiersza. Muzyka staje się bardziej energetyczna i pośrodku, zaraz po sekcji rozwojowej opartej na drugim temacie, pojawia się bezpośredni cytat - Dies irae. Chorał gregoriański, który oznacza Sąd Ostateczny, grają instrumenty dęte drewniane. Dies irae prezentuje się niezwykle, w głównym kluczu. Po tej sekcji gra powraca do pierwszego i drugiego tematu, rozwój tematyczny prowadzi do kulminacji - wysokości święta zmarłych. Uparte zachowanie rytmu walca symbolizuje, że święta trwają. Ale nagle wir dźwiękowy orkiestry nagle się kończy, aw kodzie przedstawiającym świt słychać śpiew koguta, który gra obój. Wakacje się skończyły, zaczyna się zwykłe życie, a szkielety wracają do grobów.

Pisanie ma specjalny kolor muzyczny. Wiele efektów uzyskano dzięki profesjonalnej orkiestracji. Tak więc możliwe było uzyskanie dźwięku grzechotających kości za pomocą ksylofonu, co było rzadkością dla orkiestry. Zastosowanie bębnów w połączeniu ze strunami i harfą tworzy wyjątkową mistyczną atmosferę.

Wykorzystanie muzyki w kinie

• Monsters City (2015)
• Resident of the Damned (2014)
• Nostalgiczny krytyk (2013)
• Duchy domu Whaley (2012)
• Time Keeper (2011)
• Niesamowite (2008)
• Shrek 3 (2007)
• Dwanaście lat (2005)
• The Last Dance (2002)
• Buffy the Vampire Slayer (1999)
• Jonathan Creek (1998)
• Tombstone: The Legend of the Wild West (1993)

„The Dance of Death” Camille Saint-Saens to niesamowity poemat symfoniczny o niesamowitym brzmieniu i barwnych barwach. Muzyka stała się prawdziwym odkryciem w XIX wieku i do dziś zachwyca miłośników klasyki.