Opera „Anne Boleyn”: treść, wideo, ciekawe fakty, historia

Opera G. Donizettiego „Anna Bolein”

Przez trzydzieści trzy lata Gaetano Donizetti zyskał w teatrach włoskich sławę popularnego kompozytora oper komicznych Ale podążając za magią liczb, to jego 33 opera „Anne Boleyn”, stworzona w nietypowym gatunku tragedii dla autora, przyniosła mu międzynarodową sławę.

Podsumowanie opery DonizettiAnne Boleyn„Historia i ciekawe fakty na temat tej pracy zostały przeczytane na naszej stronie.

Podsumowanie „Anne Boleyn”

Windsor i Londyn, 1536

W pałacu Windsor krąży plotka: król Henryk stracił zainteresowanie żoną Anną i spędza czas ze swoją dworską damą, Lady Seymour. Czy działająca królowa cierpiała los swojego poprzednika, Katarzyny Aragońskiej? Nastrój innych został przekazany samej królowej - jest smutna, a piosenka miłosna przypomina jej byłego kochanka. Zdając sobie sprawę, że noc zbliża się ku końcowi, a Henry nigdy jej nie odwiedził, Anna wysyła dworzan.

Król przychodzi do Jane. Uważa, że ​​Anna już coś podejrzewa, a ona mówi Henrykowi tylko jedno - związek między nimi jest niemożliwy, dopóki nie doprowadzi jej do ołtarza. Ogarnięty pasją Heinrich obiecuje jej koronę. Rozumiejąc, jaką cenę można otrzymać, Jane prosi go, by nie zajmował się Anną okrutnie.

Podczas polowania Earl Rochefort spotyka Henry'ego Percy, który powrócił z wygnania. Percy z radością oczekuje spotkania z Anną, która kiedyś była jego ukochaną. Pojawia się kilku monarchów, Percy całuje dłoń Henry'ego, dzięki za litość, ale mówi, że Anna go poprosiła. Dla niej to spotkanie jest bardzo ekscytujące. Heinrich, widząc emocje obu, rozkazy, aby mieć na nich oko.

Smeton potajemnie penetruje komnaty Anny, by przywrócić medalion skradziony przez niego swoim wizerunkiem: jest potajemnie zakochany w swojej królowej. Pojawienie się Anny z bratem sprawia, że ​​młody człowiek ukrywa się za zasłonami. Rochefort prosi siostrę o spotkanie z Percy. Z obawą się zgadza. Percy modli się o swoją miłość, odsłaniając miecz i grożąc dźgnięciem, gdy Anna prosi go o odejście. Smeton podbiega do Percy'ego, chcąc chronić królową. Świadkiem tej sceny jest Heinrich, który oskarża swoją żonę o zdradę.

Anna zostaje uwięziona w swoim mieszkaniu. Jane przychodzi do niej i błaga o poczucie winy. Anna nie może wybrać wstydu zamiast śmierci, zastanawiała się, kto jest jej rywalem, przeklinając swoje przyszłe małżeństwo z Henrykiem. Jane podszywając się pod siebie. Anna jej wybacza.

Smeton podczas przesłuchania wyznaje w związku z królową - wydaje mu się, że dzięki temu uratuje ją. To wystarczy Henrikhowi - nie słuchają nikogo, ani argumentów Percy'ego i Anny, ani prośby Jane. Werdykt zostaje ogłoszony - małżeństwo króla zostało rozwiązane, a wszyscy oskarżeni zostaną straceni.

W celi śmierci Rochefort i Percy relacjonują propozycję króla, by utrzymać ich przy życiu. Obie odmawiają. Anna jest zaniepokojona wizjami z jej życia. Przyprowadzają jej brata, Percy'ego i Smetonę. Słyszą radosny ryk tłumu - ludzie świętują nową królową Jane Seymour. Anna umiera.

Zdjęcie

Ciekawe fakty

• Dla Judith Pasta bohaterki zostały również napisane w operach „La Sonnambula” i „Norma” V. Belliniego. Nazywa się XIX-wieczna Maria Callas.
• Opera Liceu w Barcelonie została otwarta w 1847 roku z Anną Boleyn.
• Część Henryka VIII na premierze wykonała Filippo Galli - piosenkarka wyjątkowej biografii twórczej. Przez pierwsze dziesięć lat swojej kariery działał jako tenor, a następnie doznał choroby, która zmieniła jego głos, zamieniając go w bas. Galli stał się jednym z ulubionych basów D. Rossiniego, który specjalnie dla niego napisał partie do swoich oper: „Włoski w Algierii„(Mustafa),„ Turk we Włoszech ”(Selim),”Złodziej Sroka„(Fernando) i inni.
• W grze Jane Seymour na premierze młoda Eliza Orlandi świeciła, która zaledwie kilka miesięcy temu po raz pierwszy pojawiła się na scenie. Los tego utalentowanego piosenkarza zerwał się niesprawiedliwie wcześnie - w wieku 23 lat nagle zmarła za zasłonami Teatru Opery Rovigo, zanim udała się na scenę jako Adaldzhizy w „Norme” Bellini.

Trzy królowe Donizetti

Donizetti wielokrotnie zajmował się dramatycznymi wydarzeniami z historii Anglii. Rok przed Anną Boleyn napisał operę Elizabeth w zamku Kenilworth. Druga nazwa opery - bez imienia królowej - bardziej odpowiada sensowi jej fabuły, która koncentruje się na losie innych postaci. Ale Maria Stewart (1834) i Roberto Devereux (1937), razem z Anną Bolein, nazywają się trzema królowymi Donizettiego.

Sercem libretta „Mary Stuart” jest podobna tragedia F. Schillera o nieugiętej królowej Szkocji, która rzuciła wyzwanie królowej Elżbiecie i zapłaciła za nią swoim życiem. Roberto Devereux to imię ulubieńca Elżbiety, wokół którego powstaje mnóstwo przeplatających się miłości. Ale po serii intryg w finale Roberto rozstaje się z głową. W przeciwieństwie do „Anny Boleyn” historia ta miała najmniejszy związek z rzeczywistymi wydarzeniami, jednak opera jest dość przekonująca dzięki swojemu dramatowi fabularnemu.

Najlepsze arie i duety operowe:

„Piangete voi? ... Al dolce guidami” - aria Anny Boleyn

„Coppia Iniqua” - aria Anny Boleyn

„Va”, infelice, e teso reca ”- duet Anne Boleyn i Jane Seymour

Historia tworzenia i produkcji

Opera została zamówiona przez Milan Theatre Carcano, który szybko zyskał na popularności dzięki udanej rywalizacji z La Scala. Libretto zostało powierzone słynnemu dramaturgowi Felice Romani, twórczyni większości tekstów do oper. Vincenzo Bellini. Była to pierwsza praca twórczego tandemu Donizetti - Romani. Patrząc w przyszłość, półtora roku później, stworzą nieśmiertelne arcydzieło, jedną z najpopularniejszych oper na świecie - „Uwielbiam pić„Aby pracować, Romani wykorzystał kilka sztuk włoskich i francuskich autorów o Anne Boleyn.

Otrzymawszy libretto, Donizetti dogodnie usytuowany w Villa Judith Pasta w malowniczej miejscowości Blevio nad brzegiem jeziora Como. W ciągu miesiąca napisał dwuczęściową operę - kompozytor zawsze pracował szybko, co pozwoliło mu stworzyć ponad 70 oper w ciągu 50 lat życia. Pasta była wybitną śpiewaczką operową swoich czasów, czy warto powiedzieć, że tytułowa rola była dla niej przeznaczona.

Pierwsze przedstawienie odbyło się 26 grudnia 1830 roku. Tego wieczoru Donizetti był jednym z najlepszych kompozytorów we Włoszech. Przed nim „zdjął kapelusz”, nawet jego nauczyciel. Spektakl odwiedził M.I. Glinka, która pozostała w całkowitej rozkoszy i po powrocie z teatru, straciła wiele niezapomnianych melodii na fortepianie.

Oczywiście, Anglia zainteresowała się tym dziełem - królewska opera nie mogła się pochwalić takimi arcydziełami na wysokim poziomie we własnej historii. Już w lipcu 1831 r. Odbyła się premiera w Londynie. Po kolejnych 8 latach - Amerykanin. W Europie opera trwała przez kilka dziesięcioleci, aż do zmiany ery. Na tle dramatycznych postaci dramatycznych Verdi a później zrozumiałe namiętności Verism, doświadczenia królowej, która popadła w zapomnienie w stylu bel canto, straciły na znaczeniu.

Opera ponownie stała się centrum uwagi w połowie XX wieku. Pod wieloma względami odrodzenie historii królowej Anglii nastąpiło dzięki operze Królowej Marii Callas. To ona w 1957 roku dała 12 występów w La Scali, z których jedna była nagrana audio. Swoim występem Callas udowodniła, że ​​„Anne Boleyn” została stworzona nie tylko po to, by zademonstrować zdolności wokalne (ogólna opinia na temat perkusyjnych oper), ale także zawiera głęboki potencjał dramatyczny. W partii Jane Seymour w wielu produkcjach z czasów Juliette Simionato. Później Anna Boleyn śpiewała divy operowe - M. Caballe, R. Scotto, B. Sills, D. Sutherland, E. Gruberova, A. Netrebko, S. Radvanovsky. Dla nich stała się nie tylko doskonałą rolą, ale także pretekstem do zaakceptowania wyzwania ze strony autora i konkurentów podczas warsztatów, ponieważ Anna Bolein jest jedną z najbardziej wymagających technicznie gier. Zapisy opery z udziałem wielu z nich zostały wydane na płytach.

„Anne Boleyn” na wideo

Istnieje kilka filmów z opery:

• Produkcja Canadian Opera Company, 1984, reż. L. Mansuri, w głównych partiach - D. Sutherland (Anna Boleyn), J. Morris (Henry VIII), D. Force (Jane Seymour).
• Produkcja Opery Wiedeńskiej, 2011, reż. E. Genovese, w głównych partiach - A. Netrebko, I. D'Arkandzhelo, E. Garancha.
• Production Metropolitan Opera, 2012, reż. D. McVicard, w głównych partiach - A. Netrebko, I. Abdrazakov, E. Gubanova.
• Interesujące jest nagranie rzadko wykonywanej wersji opery z 1840 r. Dla La Scali: produkcja Teatru Flawiusza Wespazjana w Rieti, 2013, reż. C. Scarton, w głównych partiach - M. Torbidoni, F. Benetti, L. Polverelli.

Pomimo stosunkowo rzadkiego występu na plakatach, „Anne Boleyn” przez długi czas nie wypada ze światowego repertuaru. Jest umieszczany zarówno osobno, jak i jako część „Trylogii królowych” Donizettiego.