Preludia Rachmaninow: historia, wideo, treść, ciekawe fakty, słuchaj

Preludia Rachmaninow

Siergiej Wasiljewicz Rachmaninow słynął nie tylko z umiejętności komponowania doskonałych kompozycji klasycznych, ale także z mistrzowskiego opanowania fortepianu. Tak więc muzyka fortepianowa zajmuje znaczną część jego pracy. Osobną, wybitną warstwę muzyczną można nazwać preludiami na fortepian. Na tej stronie możesz poznać historię tworzenia wielu znanych dzieł, posłuchać kompozycji, a także zapoznać się z treścią i przeczytać ciekawe fakty.

Historia stworzenia

Jeden z najsłynniejszych preludiów cis-moll został napisany przez kompozytora w 1892 roku, dwa lata po skomponowaniu wielkiego pierwszego koncertu na fortepian. Była częścią serii „Fantasy Plays”, oznaczonej jako op.3. Kompozytor pisze o tym, jak powstała kompozycja:

„Pewnego dnia preludium przyszło samo przez się i zapisałem je. Pojawiła się z taką siłą, że nie mogłem się jej pozbyć, pomimo wszystkich moich wysiłków”.

Po raz pierwszy na dużej scenie kompozycja została wysłuchana w 1892 roku i natychmiast zdobyła serca i umysły publiczności. Nawet po wielu latach, kiedy Rachmaninow i jego rodzina przenieśli się do Stanów Zjednoczonych, preludium nie straciło na znaczeniu i popularności. Każdemu wywiadowi, który dziennikarze wzięli od Rachmaninowa, towarzyszyło pytanie dotyczące preludium cis-moll. Raz, zmęczony ciągłymi przesłuchaniami, Rachmaninow odpowiedział, że po prostu skomponował muzykę i nie należy szukać w niej idei programu.

Op. 23 jest tworzony, a op.3 dwa lata po kompozycji Drugiego koncertu fortepianowego na fortepian i orkiestrę. Dlatego wielu zauważa skrajne podobieństwo tematyczności i bliskości intonacyjnej. Po raz pierwszy wykonana w 1903 roku i została dobrze przyjęta przez opinię publiczną.

Potrzeba stworzenia op. 32 wiąże się z odnowieniem repertuaru fortepianowego Rachmaninowa. Tak więc do 1910 r. Skomponowano 13 preludiów, które tworzą kompletny cykl 24 kompozycji z innymi preludiami. Prace nad dziełami były dość długie, proces pisania był trudny dla Rachmaninowa. Ale premiera poszła świetnie, wszyscy słuchacze po raz kolejny byli w stanie docenić wszechstronność i doskonałość pianistyki Rachmanina.

Ciekawe fakty

• Co zaskakujące, Rachmaninow przyznał, że trudno mu skomponować miniaturowe dzieła. W swoich listach do Morozowa napisał, że to właśnie praca nad miniaturami była zawsze bardzo trudna.
• Ręce kompozytora mogłyby z łatwością pokryć złożony interwał piątego przez oktawę. Ten interwał można łatwo znaleźć w preludiach i koncertach. Pianiści, którzy nie mają tak dobrych danych naturalnych, muszą podzielić akord lub interwał na dwie ręce, co nie zawsze jest wygodne.
• Kompozytor uwielbiał ciszę, więc grając miniatury fortepianowe lub wariacje z niewystarczającą ciszą lub nadmiernym hałasem, wielki kompozytor mógł przestać grać kontynuację nowej kompozycji. Rozmawiał z publicznością, albo będziesz kaszlał, albo będę grał.
• Wraz z preludium cis-moll, dwa opusy 23 i 32 tworzą kompletny cykl 24 preludiów we wszystkich głównych i mniejszych klawiszach. Układ kompozycji w tym cyklu jest arbitralny i nie ma jasnego, systematycznego podejścia, co można zaobserwować w dziełach Bacha czy Chopina.
• Występ kompozytora, który był naznaczony prezentacją wstępnego preludium, natychmiast uczynił go sławnym.

Treść

Preludium op.3 nr 2 (w C Sharp Minor)

Najpopularniejsza praca wśród miniatur fortepianowych. Praca odnosi się do wczesnych prac kompozytora, ale już łączy cechy charakterystyczne dla stylu:

• Nasycenie i kolorowy dźwięk;
• Szerokość zakresu rejestru;
• Piercing „dzwonnica”;
• Wyrafinowany dynamiczny rozwój;
• Monumentalny punkt kulminacyjny.

Ruch rytmiczny jest nierówny, co powoduje niepokój i napięcie. Wybór tonalności nie jest przypadkowy. Leniwy cis-moll tworzy wyjątkową kolorystyczną atmosferę. Mimo stosunkowo niewielkich rozmiarów praca sprawia niezatarte wrażenie. Najgłębsze tęsknoty i pochłaniające teksty wyróżniają i wyróżniają preludium z cyklu „Fantasy Plays”. Pisanie stało się dość popularne. Dziś jest to jedna z najczęściej granych kompozycji wśród znanych pianistów na całym świecie.

Preludium op.3 nr 2 - słuchaj

Fortepian preludium cykl op.23

10 preludiów - 10 arcydzieł muzyki fortepianowej. Cykl nie ma kompletnej struktury modalno-tonalnej, niemniej jednak można prześledzić wzór związany z przemianą mniejszych i większych sztuk. Ta technika pozwala stworzyć wspólną formę, która łączy system. Wewnętrzną jedność podkreśla nieustanna zmiana gatunków, postaci i nastrojów muzycznych.

Niezwykle przemyślany i kolorystycznie ciemny preludium F-Sharp minor otwiera cykl. Temat wyraźnie wyraził podobieństwa do utrzymującej się rosyjskiej piosenki. Fala przypominająca melodię ma kulminację i recesję. Jedna struktura melodyczna płynnie przechodzi w drugą, wszystkie granice nie są wyraźne, lekko rozmyte, pokryte mglistą mgłą. Rozwój i bodźce dają żałobne intonacje, które kolorują melodię w ponurych, tragicznych tonach.

Czwarte preludium, zapisane w tonacji słonecznej D-dur, wykonuje magiczne i tajemnicze przedstawienie. Ukryty gatunek kompozycji to Barcarolle (pieśń ludowa z Włoch, znana jako utwór często śpiewany przez żeglarzy w Wenecji). Rytm akompaniamentu na biegunach, objętość teksturowana, szeroki zasięg przestrzeni. Estetyczny obraz - to fale, które kołysają łódź. Motyw wydaje się unosić nad akompaniamentem, tworząc wrażenie lekkości i łatwości. Stopniowo ruch wzrasta i prowadzi słuchacza do dynamicznego punktu kulminacyjnego. Temat pędzi gwałtownie do góry, a następnie powoli tonie. Oryginalny materiał muzyczny ponownie brzmi.

Smutny i smutny charakter preludium G-moll nr 5. Stan umysłu ujawniony w dziele ma charakter czysto liryczny. Wojownicze piękno, siła woli człowieka - wszystko to znajduje odzwierciedlenie w tej grze wstępnej.

Preludium Es-dur nr 6, jedno z najbardziej ekspresyjnych dzieł cyklu, ma szczególny urok i jasność. To właśnie ta praca jest często porównywana z natchnioną pieśnią poboczną II Koncertu fortepianowego. Gładki, progresywny ruch, długa melodia unosząca się nad akompaniamentem tworzy uczucie lekkości i spokoju. Stopniowo przestrzeń rozszerza się, melodyjny głos i przypominające falę basową docierają do nowych muzycznych krawędzi, zwiększając ogólny zasięg. Czystej i jasnej kulminacji towarzyszy ciągłość rozwoju muzycznego. Druga część kompozycji stopniowo łagodzi napięcie pierwszego, stopniowo wszystko opada i rozpuszcza się w bezkresnym oceanie pięknej muzyki.

Tworząc kompozycje zawarte w tym cyklu, kompozytor wykorzystał różnorodne techniki prezentacji tekstur i melodii, pozwalając wyrazić najszerszy zakres uczuć i emocji od smutku i smutku do uczucia ucieczki i radości.

Cykl preludiów fortepianowych op. 32

Cykl składa się z trzynastu różnych kompozycji pod względem nastroju i struktury. Wraz z op. 33 i 36 uosabiają kwitnienie kompozycyjne w utworach fortepianowych. Cykliczna kompozycja jest wewnętrznie kompletna. W porównaniu z opus 23 w strukturze nie dominują odcienie liryczne, ale bardziej męskie i epickie.

Preludium G-dur nr 5 odnosi się do tej niewielkiej liczby kompozycji lirycznych w cyklu. Ewolucja w stylu jest zauważalna, pojawiają się nowe sposoby ekspresji, w tym wyraźnie zaznaczona grafika teksturowana. Harmonia staje się wyraźniejsza i bardziej przejrzysta. Kompozytor kładzie główny nacisk na zimną melodię ustawioną na tle kwintoli. Powoli rozpuszcza się na rysunku. Ogólny nastrój przypomina szkic duszpasterski. Uroczy, mglisty dystans.

Ciekawy preludium numer 4 oparty jest na duetowym sposobie prezentacji myśli muzycznej. Dwa tematy wydają się komunikować ze sobą. Declamational i recytatyw przeważają w strukturze tematów. Materiał pragnie powtarzać wiele razy, co stopniowo zakorzeniło główną myśl muzyczną dzieła.

W coraz większym szumie burzy można zdefiniować preludium A-moll. Temat składa się z trzech stale powtarzających się dźwięków, które są zapisywane w różnych rejestrach. Stale zmieniająca się dynamika utrzymuje napięcie, a następnie pozwala się zrelaksować i rozpuścić w brzmiącej ciszy.

Prelude gis-moll №12 to najpopularniejsza praca z cyklu, zawarta w repertuarze wielu pianistów świata. Muzyka pełna jest tekstów charakterystycznych dla twórczości Rachmaninowa. Spokój, atmosfera spokoju i oderwania w tej pracy są malowane głównie smutnymi kolorami. Melodia pojawia się natychmiast z góry, co dodaje dramatyzmu i niepokoju. Stopniowo dramat się nasila. W kulminacyjnym momencie muzyka brzmi najmocniej i szczerze. Napięcie zwiększa się poprzez ciągły ruch, który stopniowo ustępuje i rozpuszcza się.

Przykładem tragicznego i epickiego jest preludium e-moll. Buntownicza, impulsywna muzyka jest nierozerwalnie związana z uczuciem głębokiego niepokoju. Skręcone przejścia są połączone z dźwiękiem dzwonka. Walka toczy się twardo i bezlitośnie. Tematem jest deklaracja woli, która jest w stanie przerwać to, co się dzieje.

Cykl trzynastu preludiów jest encyklopedią ekspresyjnych środków Rachmaninowa w okresie rozkwitu jego twórczości. Każde preludium słyszy uwagę słuchacza, ponieważ każda praca jest małym światem.

Wykorzystanie muzyki w kinie

Muzyka Rachmaninowa ma niezwykły wpływ na słuchacza. Wielu muzykologów porównuje go z ogromnym oceanem, którego fale początkowo pełzają niepostrzeżenie, ale potem rosną i nabierają mocy i siły. Monumentalność okładek muzycznych z głową. Być może z powodu tego efektu wielu reżyserów używa muzyki w filmach.

Siergiej Wasiljewicz Rachmaninow jest niewątpliwie mistrzem w tworzeniu miniatur fortepianowych. Preludia, wyrażające zarówno obiektywne, jak i subiektywne obrazy, są mocno osadzone w złotym funduszu nie tylko rosyjskiej muzyki klasycznej, ale także światowej.