Alfred Schnittke: biografia, ciekawe fakty, filmy, kreatywność.

Alfred Schnittke

Hamburg, Wiedeń, Zagrzeb, Budapeszt, Londyn, Amsterdam - geografia miast, w których miały miejsce premiery dzieł Alfreda Schnittke, obejmuje całą Europę. Był jednym z niewielu kompozytorów radzieckich, których utwory były niemal w równym stopniu wykonywane zarówno w kraju, jak i za granicą. Wiąże się to z jego wielowymiarowym talentem, unikalnym stylem autorskim, który pojawił się w rolce z muzyką Mahlera, Brucknera, Szostakowicza oraz jego wielonarodową i wielokulturową osobowością.

Krótka biografia Alfreda Schnittke i wiele ciekawych faktów dotyczących kompozytora można znaleźć na naszej stronie.

Krótka biografia Schnittke

Alfred Garrievich Schnittke urodził się 24 listopada 1934 r. W Engels. Jego rodzice mieli niemieckie korzenie, a niemiecki był pierwszym językiem chłopca. Edukacja muzyczna rozpoczęła się w wieku 12 lat w Wiedniu, gdzie jego ojciec pracował jako korespondent gazety. W wieku 15 lat Alfred wstąpił do Moscow Musical College na wydziale dyrygent-chór. Okres ten obejmuje pierwsze próby pisania muzyki. Biografia Schnittke mówi, że w 1953 roku został studentem w Konserwatorium Moskiewskim, gdzie ukończył kurs główny i szkołę podyplomową. Od 1961 do 1972 r. Schnittke nauczał oprzyrządowania dla macierzystej uczelni.

Kompozytor miał dwa małżeństwa. Wraz ze swoją drugą żoną, Iriną Fedorovną Kataevą, spotkał się, kiedy przyszła wziąć lekcje gry na fortepianie od niego w celu przyjęcia do Instytutu. Gnesinyh. W 1961 r. Pobrali się, w 1965 r. Para miała syna Andrieja. W 1986 r. Otrzymał Nagrodę Państwową RFSRR, rok później - tytuł Zasłużonego Artysty RFSRR. W 1990 roku kompozytor po zaproszeniu wyjechał do pracy w Niemczech, gdzie zaczął uczyć w Wyższej Szkole Muzycznej w Hamburgu, współpracował z zespołami operowymi i baletowymi.

Z powodu wylewu i niestabilnej sytuacji w Rosji postanowił przyjąć niemieckie obywatelstwo. Od 1994 roku, po kolejnym udarze, był na wpół sparaliżowany. Specjalnie dla niego stworzono urządzenie, które pomagało nagrywać muzykę lewą ręką. W tym stanie kompozytor napisał IX Symfonię. 3 sierpnia 1998 r. Zmarł Alfred Schnittke. Pochowany kompozytor w Moskwie.

Ciekawe fakty o Schnittke

• Nie wszyscy lubili muzykę Schnittke. W Woroneżu miał być wykonany jego drugi koncert skrzypcowy. W przeddzień został odwołany, rozpowszechniając fałszywe informacje o chorobie wykonawcy. Wieczorem na koncercie skrzypek i dyrygent w płaszczach stanęli przed salą koncertową, aby publiczność mogła zobaczyć, że przedstawienie nie miało miejsca z powodów ideologicznych.
• Mimo że A. Schnittke jest kompozytorem filmu „Belarus Station”, główną piosenkę „We need one victory” napisał B. Okudzhava. Schnittke należy do jej aranżacji i idei włączenia do ostatniego odcinka obrazu.
• Jednym z najbardziej znanych wielbicieli kreatywności Schnittke jest choreograf John Neumayer. Do muzyki kompozytora wystawił balety „Tram„ Desire ”i„ Othello ”. Po osobistej znajomości w 1985 roku choreograf zamówił balet Schnittkego„ Per Gunt ”, którego premiera miała miejsce w Hamburgu 22 stycznia 1989 roku, druga edycja ukazała się w 2015 roku. W 2001 roku, na pamiątkę kompozytora, Neumayer wystawił balet „Dźwięki pustych stron” na temat swojej muzyki w Teatrze Maryjskim.
• Według biografii Schnittke, w 1965 roku kompozytor specjalnie na wykonanie swojej żony Iriny na koncercie muzyki współczesnej w Instytucie. Gnesinykh napisał „Wariacje na jeden akord”.
• W 1977 r. Radziecki zespół kreatywny został zaproszony do Opery Paryskiej na scenę „Królowa pików” P.I. Czajkowski - reżyser J. Lyubimov, artysta D. Borovsky, kompozytor A. Schnittke. Zaproponowano zupełnie nowe spojrzenie na operę, z włączeniem cytatów Puszkina i redakcji libretta i partytury. W sowieckiej prasie wybuchł skandal po druzgocącym artykule dyrygenta Teatru Bolszoj A. Zhuraitis. Ljubimow nie mógł wyjechać z kraju na próbę generalną, zarząd teatru odmówił gry. „Królowa pików” w wersji Lyubimov-Schnittke powstała w 1990 r. W Karlsruhe, w 1993 r. W Bostonie, aw 1997 r. W Moskwie.

• Jednym z głównych popularyzatorów muzyki Schnittke jest Yuri Bashmet. W 1986 roku został pierwszym wykonawcą Koncertu na altówkę i orkiestrę, pod jego kierownictwem w Rosji dziewiąta Symfonia zabrzmiała po raz pierwszy.
• Współcześni kompozytorzy mieli różne podejście do twórczości Schnittkego. Jego współpracownikami byli S. Gubaidulina i E. Denisov. Radykalnie negatywnie odnosi się do muzyki Schnittke G. Sviridova, pozytywnie - R. Shchedrina, D. Shostakovicha.
• Ulubionym kompozytorem Schnittke był I.S. Bah

• Kolegium, którego Alfred Garrievich był studentem wydziału chóru, od 1999 r. Nazywa się Moskiewskim Państwowym Instytutem Muzyki im. A.G. Schnittke. Kompozytor wyraził zgodę na osobiste nadanie instytutu imienia. W 1998 r. Centrum Schnittke powstało na bazie instytucji edukacyjnej, aw 2000 r. Otwarto jedyne na świecie muzeum kompozytora.
• Żona kompozytora określiła go jako idealną osobę i męża - życzliwego, uczciwego, uczciwego i opiekuńczego.

Kreatywność Schnittke

Alfred Schnittke pozostawił po sobie obszerną spuściznę - opery i balety, 9 symfonii, dwa tuziny koncertów, muzykę do sztuk i filmów, dzieła kameralne i wokalne. Główne tematy jego twórczości związane są z osobą - jego uczuciami, emocjami i poszukiwaniem samego siebie. Kompozytor uważał, że tragiczne i zabawne są nierozerwalnie związane z naszym życiem, co znalazło odzwierciedlenie w jego muzyce. Jego unikalny styl twórczy powstał w połowie lat 60-tych. Schnittke, jeden z pierwszych w Związku Radzieckim, zaczął stosować metodę aleatoryczną, która daje interpretatorom wielkie możliwości improwizacji. Takim dziełem była Pierwsza Symfonia (1974). Jest on dedykowany dyrygentowi G. Rozhdestvensky'emu - jej pierwszemu wykonawcy. Pomimo tego, że praca posiadała wszystkie niezbędne zgody, centralne stowarzyszenia filharmoniczne kraju - Moskwa, Leningrad, nie odważyły ​​się zaprezentować tak radykalnej muzyki. Symfonia została po raz pierwszy zagrana w Niżnym Nowogrodzie. W 1972 roku pierwszy balet kompozytora odbył się w Ogólnounijnym Konkursie Baletowym,Labirynty„. Pomysł, libretto i choreografia dzieła należały do ​​V. Wasilijewa.

W latach 70. Schnittke wprowadził termin „polystylistyka” do użytku muzycznego. Zaczął stosować tę zasadę wszędzie, łącząc niekompatybilną estetykę w jednym kawałku - szkołę Bacha i Novovenska, Glinkę i Wagnera. Z biografii Schnittke dowiadujemy się, że kompozytor napisał Kwintet fortepianowy na pamiątkę swojej zmarłej matki w 1972 r., A Requiem wyrasta z niego do 1975 r. W 1977 r. Kompozytor otworzył cykl Concerto Grosso. Nr 1 był wielokrotnie wykorzystywany przez autora do tworzenia melodii filmowych.

W tym okresie Schnittke zwraca się do muzycznego pochodzenia, ludowej, duchowej piosenki. Tak się rodzi ”Der Sonnengesang des Franz von Assisi„o tekstach Franciszka z Asyżu, Minnesang dla 52 chórzystów, opartych na poezji średniowiecznych rycerzy niemieckich. Druga symfonia narodziła się pod wrażeniem wizyty w austriackim klasztorze San Florian, w którym pochowany jest A. Bruckner. Katolicka„ niewidzialna masa ”usłyszana przez Schnittke z góry określił charakter i formę tej „symfonii na tle chóralnym”. Trzecia symfonia została napisana na podstawie muzyki niemieckiej, a czwarta była ucieleśnieniem wspaniałego projektu łączącego religie. Schnittke opisał zasadę muzyczną za pomocą środków muzycznych Din ”, w tym intonacja śpiewu ortodoksyjnych, katolickich, protestanckich i synagogalnych.

W 1983 r. Kantata ”Historia dr Johanna Fausta„Pomysł napisania muzyki do dzieła Goethego kompozytora pielęgnował przez kilka lat. Odmówił stworzenia opery, ponieważ uważał, że muzyka będzie wtedy kolidować ze źródłem literackim. Kantata opiera się na ostatnich rozdziałach I. Spiess„ The People’s Book ”. lata później opera „Historia dr Johanna Fausta” została jednak napisana, a kantata została włączona do trzeciego aktu. Koncert nr 1 na wiolonczelę i orkiestrę w 1986 r. był pierwszym utworem stworzonym przez kompozytora po chorobie. Marzenie, ale Schnittke ukończył ostatnią melodię i wzmocnił dźwięk wiolonczeli mikrofonem. Nr 5 i Concerto grosso nr 4 (1987) stały się jednym utworem, w którym te dwa ikoniczne gatunki Schnittke połączyły się przez pryzmat poglądu autora na muzykę G. Mahlera. powstały znaczące utwory chóralne: Three Choirs on Orthodox Prayers (1984), Concert for Mixed Choir to Poems G. Narekatsiego (1985), „Penitential Poems” (1987).

W latach dziewięćdziesiątych powstały cztery symfonie, w tym ostatnia, dziewiąta, dwie sonaty fortepianowe, opera Życie z idiotą i Gesualdo na zamówienie oper w Amsterdamie i Hamburgu, Concerti Grossi nr 5 i 6.

Obcy wśród jego

„Ja, niemiecki kompozytor z Rosji ...” to nazwa nadana biografii o Alfredie Schnittke, wydanej w 1990 roku. Pół-niemiecki, półżydowski, urodzony w regionie Wołgi, w którego rodzinie mówiono wyłącznie po niemiecku. Kto czuł kompozytora?

Jego ojciec, Garry Viktorovich, mimo niemieckiego nazwiska, był z urodzenia Żydem, urodził się we Frankfurcie nad Menem, aw wieku 12 lat przeniósł się z rodzicami do ZSRR. Od 1930 r. Rodzina osiadła w Pokrovsku (Engels), gdzie mieszkała duża społeczność Niemców z Wołgi. Tam poznał przyszłą matkę kompozytora, Marię Iosifovnę Vogel, etniczną Niemkę, której matka w ogóle nie znała rosyjskiego. Alfred rozmawiał z ojcem po rosyjsku, z matką po niemiecku. W wieku 16 lat, gdy otrzymał paszport w kolumnie „narodowość”, napisał „Żyd”.

Sam kompozytor przyznał, że nie czuje się w pełni Niemcem - ponieważ urodził się i przeżył większość swojego życia w Rosji, ani Żyd - ponieważ nie mówił w jidysz ani po rosyjsku - ponieważ nie było w nim kropli rosyjskiej krwi. Mimo logicznego zakończenia ścieżki w Niemczech okazało się, że był to jego ostatni dom przez przypadek. W 1989 Schnittke został zaproszony do pracy w Hamburgu, wyjechał z żoną. W 1991 r. Rodzina jego syna przeprowadziła się tam. Początkowo planowano, że po kilku latach pracy żona Schnittke wróci do Moskwy, ale dwa pociągnięcia kompozytora nie pozwoliły na to - potrzebował stałego nadzoru medycznego. Jego rodzina mieszka dziś w Niemczech.

Klątwa IX Symfonii

Beethoven, Schubert, Dvorak, Bruckner, Mahler ... Tych muzyków łączy klątwa Dziewiątej Symfonii - dla nich wszystkich była ostatnia. Co do Alfreda Schnittke. Napisał to już głęboko chore, lewą ręką, ponieważ prawa strona ciała była sparaliżowana, a on prawie nie mógł mówić, dlatego zapis muzyczny wymagał dekodowania i udoskonalenia. Premiera eseju, interpretowanego i wykonanego przez G. Rozhdestvensky'ego, odbyła się w Moskwie 19 czerwca 1998 roku. Schnitke, widząc zmontowaną partyturę i słysząc nagranie z koncertu, był bardzo zmartwiony wynikiem i zabronił wykonania tej edycji. Tak zakończyła się nie tylko długoletnia współpraca - Schnittke napisał dla Rozhdestvensky'ego ponad 30 prac, ale także przyjaźń kompozytora i dyrygenta. Krewni Schnittke nawet wierzą, że to właśnie te doświadczenia spowodowały jego bliski upadek.

Irina Fedorovna zapytała N.S. Korndorf odtwarza symfonię według partytury męża, ale w tym procesie kompozytor zmarł tragicznie. Potem zwróciła się do A. Raskatova. Premiera odbyła się 16 czerwca 2007 roku.

Jednak prawdziwym mistycznym dziełem w życiu kompozytora nie była Dziewiąta Symfonia, ale „Historia dr Johanna Fausta”. Po zakończeniu kantaty uderzył go pierwszy cios, a po zakończeniu opery - ostatni, z którego nie doszedł do siebie.

Muzyka Schnittke w kinie

Nie można sobie wyobrazić kina radzieckiego bez filmów, w których gra muzyka Schnittke. W latach 1961–1984 pisał muzykę do ponad 60 obrazów. Wśród nich są:

• „Dead Souls” (1984) i „Little Tragedies” (1979) M. Schweitzera,
• „Fantasy Faryatyeva” (1979) I. Averbakh,
• „The Tale of Wanderings” (1983), „The Crew” (1979) i „The Tale o tym, jak car Peter ożenił się” (1976) A. Mitty,
• „Pożegnanie” i „Agonia” (1981) E. Klimova,
• „The Ascent” (1976) L. Shepitko,
• „Gorący śnieg” (1972) G. Egiazarova,
• „Belarus Station” (1971) A. Smirnova,
• „Uncle Vanya” (1970) A. Konchalovsky,
• „Komisarz” (1967) A. Askoldov,
• „Wołanie do siebie” (1964) S. Kolosov.

Filmy zagraniczne wykorzystywały także muzykę Schnittke więcej niż raz:

• „Lobster”, 2015
• „Wyspa potępionych”, 2010
• „What Dreams May Come”, 1998

XXI wiek w pełni otwiera muzykę jednego z ostatnich wybitnych kompozytorów XX w. Czas pokazuje niewyczerpane zainteresowanie badaczy i słuchaczy jego pracą, w tym mało znane i niepublikowane wcześniej prace.