Sonaty fortepianowe Schuberta: historia, wideo, treść

Sonaty na fortepian Schuberta

Franz Schubert to słynny austriacki kompozytor, twórca romantyzmu w muzyce. Główne miejsce w jego twórczej karierze zajmowały motywy piosenki, które wcześniej były uważane za gatunek wtórny. Jego muzyka zaskakująco odzwierciedla postawę ludzi tamtej epoki. Teksty Schuberta, pomimo ich subtelności i wdzięku, są zaskakująco proste i zrozumiałe dla słuchacza. Napięcie, drżenie, głębia emocjonalna utworów muzyka doskonale łączy się z równowagą emocjonalną.

Historia stworzenia

Zasada tworzenia legendarnych Sonat Schuberta została odtworzona zgodnie z zachowanymi szkicami. Sonaty zostały napisane w dwóch etapach - wersji początkowej i ostatecznej.

Sonaty a-moll, D-dur i G-dur, powstałe w latach 1825-1826, dowiodły, że muzyk doskonale rozumie zasadę sonaty. W dziełach mistrza udało się połączyć taniec i formę piosenki z klasycznymi technikami muzycznymi. W ostatnich trzech sonatach Schubert zaprezentował utwory taneczne w szczątkowej, duchowej formie. Emocjonalny składnik późniejszych opusów stał się znacznie bogatszy i bogatszy niż w jego wcześniejszych pracach. W ostatniej sonacie B-dur wyraźnie widać, że autor ciężko pracował nad tematem i formą cyklu.

Niestety, z dużej liczby cykli fortepianowych, tylko trzy zostały wydrukowane podczas życia Schuberta. Twórczość kompozytora w głębi i znaczenia są gorsze niż sonaty Beethovena. Sześć sonat napisanych przez Schuberta w młodości jest popularnych tylko w wąskich kręgach, reszta jest znana na całym świecie.

Wielu krytyków muzycznych XIX wieku bardzo doceniło mistrzostwo kompozytora, ale sonaty Schuberta zostały na długo porzucone. Dopiero w następnym stuleciu słuchacz zainteresował się pracą muzyka, co promowało wykonanie sonat przez popularnych pianistów. W przyszłości zainteresowanie dziełami fortepianowymi Schuberta rosło z dnia na dzień, a pod koniec XX wieku stały się klasykami repertuaru i często występowały na koncertach.

Kreatywność fortepianowa

Utwory fortepianowe składające się z improwizacji słusznie uważane są za największe dzieła kompozytora. Chociaż Schubert nie zbliżył się do pianistyki koncertowej, przez całe życie był pasjonatem utworów fortepianowych. Jego muzyka fortepianowa porównywana jest do niekończącej się i wyjątkowej improwizacji.

Wyjątkowy styl muzyczny kompozytora był pod silnym wpływem dzieł Beethovena, czeskiej szkoły i codziennych motywów tanecznych z Wiednia. Jednak główną rolę w utworach fortepianowych kompozytora odegrała pieśń liryczna i reguły pieśni w ogóle.

Schubert zawsze próbował demokratyzować muzykę, walc jest tego najlepszym przykładem. Podczas swojej kariery Schubert napisał około 250 walców, z których każdy jest uznaną miniaturową komorą. Walce Schuberta to prawdziwe wiersze liryczne z niepowtarzalną i urzekającą melodią, które nie są pozbawione prostoty i bezpośredniości.

Przed Schubertem żaden wielki kompozytor nie poświęcił tyle wysiłku i uwagi literaturze fortepianowej na cztery ręce. Mozart skomponował wspaniałe duety fortepianowe, ale to Schubert stworzył ten gatunek, który idealnie nadawał się do nieprofesjonalnych występów rodzinnych.

Fantazja f-moll kompozytora, którą napisał na krótko przed śmiercią, wprowadza twórczość Franza na nowy poziom. Z pewnością jest najlepszym muzykiem fantasy na fortepianie. Kompozycja zawiera cztery części, bardzo podobne do sekwencji sekcji cyklu sonatowo-symfonicznego.

Kompozytor wybrał nietypowe i niezwykłe nazwy swoich dzieł, co w pełni odzwierciedlało ideę autora. Muzyczne momenty utworów są bardzo zróżnicowane: od uspokojonego liryzmu po tragiczne melodie.

Ciekawe fakty

• Kompozytor stworzył 5-8 esejów dziennie. Wielu krytyków wciąż zastanawia się, jak znalazł tyle czasu na pracę.
• Schubert zaczął komponować sonaty fortepianowe od 1815 roku. Piętnaście z nich zostało całkowicie ukończonych i stało się powszechnie znane w świecie muzyki.
• Franz urodził się w biednej rodzinie nauczyciela szkolnego. Jego rodzice kochali muzykę i często organizowali wieczory tematyczne, więc od dzieciństwa chłopiec uczył się grać na instrumentach muzycznych.
• Utwory kompozytora różniły się od klasycznej muzyki fortepianowej XIX wieku, więc przez długi czas nie miały szczególnej popularności, a nawet zostały zapomniane.
• W 1928 roku, po 100 latach od śmierci muzyka, pianista Arthur Schnabel wykonał niemal wszystkie utwory fortepianowe na koncercie. Genialny rosyjski muzyk Siergiej Rachmaninow w tym samym roku złożył oświadczenie, że wcześniej nie był zaznajomiony z dziełami Schuberta.
• Kompozytor był bardzo nieśmiałym, nieśmiałym i skromnym człowiekiem, nie wiedział, jak prosić o pomoc, i nie chciał być poniżany przed wpływowymi ludźmi. Dlatego z powodu trudności materialnych geniusz często nie miał okazji publikować swoich arcydzieł.
• Po śmierci Schubert pozostawił wiele niepublikowanych dzieł (mas, symfonii, oper itp.). Wiele rękopisów od dawna było w rękach jego krewnych, przyjaciół i wydawców.
• Genialny kompozytor podczas swojego życia musiałby żyć w ograniczonych ilościach, chociaż od 13 roku życia napisał niesamowitą liczbę utworów muzycznych.
• Schubert miał interesujący zwyczaj podpisywania w notatkach daty rozpoczęcia pisania kompozycji i daty zakończenia pracy nad nią.
• Podczas swojego 32-letniego życia mężczyzna nigdy się nie ożenił. W 1814 roku zaproponował Teresie Thunder, która śpiewała w chórze kościelnym. Jednak matka dziewczynki była przeciwna biednemu panu młodemu i zaręczyny zostały złamane.
• Sława przyszła do Schuberta dopiero w 1821 roku. Następnie kompozytor był mile widzianym gościem na spotkaniach Biedermeier w Wiedniu, gdzie śpiewał i grał na fortepianie.
• W roku śmierci kompozytora przyjaciele mogli zorganizować dla niego jedyny solowy koncert za jego życia. Spektakl był wielkim sukcesem, a Franz był niesamowicie szczęśliwy.
• Muzyk miał niski wzrost i gęstą sylwetkę, cierpiał na krótkowzroczność. Jednocześnie był niesamowicie czarujący, nieśmiały i miły. Delikatna cera i faliste kasztanowe loki uczyniły mężczyznę szczególnie atrakcyjnym.
• Schubert był jednym z pierwszych, którzy korzystali z duetów fortepianowych i był w stanie wnieść do tego gatunku charakterystyczne elementy artystyczne.

Największe osiągnięcie kompozytora - ostatnie trzy sonaty

W ostatnich latach życia Schubert ciężko pracował nad trzema niesamowitymi sonatami, które są nawet łączone w trylogię. Pierwsze szkice zostały napisane przez kompozytora w połowie 1828 roku. Szkice składają się z różnych elementów, które są losowo rozrzucone na pojedynczym arkuszu. Sugeruje to, że dwa końcowe eseje zostały stworzone jednocześnie. Autorka zakończyła pożegnalną sonatę pod koniec września, za kilka dni wystąpiła na koncercie w Wiedniu.

W tym samym czasie Schubert napisał do wydawcy Probst list z prośbą o opublikowanie nowych dzieł. Jednak człowiek zignorował tę prośbę, a 19 listopada kompozytor umiera z powodu infekcji jelitowej, nie czekając na publikację sonat. Rok później brat geniusza sprzedaje rękopisy innemu wydawcy, ale zostaną one opublikowane dopiero dekadę później, w 1839 roku.

W uznaniu Schuberta marzył o poświęceniu swoich dzieł kompozytorowi i pianiście Johannowi Gummelowi (studentowi Mozarta), którego naprawdę podziwiał. Ale sonaty zostały wydane przez Antona Diabellego, gdy Hummel już nie żył, więc wydawca poświęcił sonaty Schumannowi, który wielokrotnie chwalił talent kompozytora. Co ciekawe, Schumann nie lubił sonat, uważał je za zbyt proste i absolutnie nieaktualne. Nie przeszkodziło mu to jednak podziwiać ich dźwięku, przekazując najlepsze uczucia. Brahms i Rubinstein byli również zafascynowani melodyjnością sonat.

W ostatnim dziele Schuberta - Sonata B-dur wyraźnie widoczne są trzy główne idee: modlitwa, śpiew i zabawa, które są charakterystyczne dla całej kompozycji fortepianowej kompozytora. Początkowe melodie sonaty są naprawdę niesamowite, absolutnie proste i łatwe do zapamiętania. Piosenka wydaje się żyć wewnątrz słuchacza, uświęcając jego duszę ciepłym światłem. Jest to podobne do modlitw, które są wypełnione wdzięcznością dla Pana, podczas gdy przez całą ich łaskę tragedią jest zerkanie, jak gdyby po drugiej stronie dobroci.

Główne partie wyrażają zupełnie inne emocje, autor jakby realizował skalę powszechnego żalu, który żyje w każdym człowieku. Większość krytyków uważa, że ​​w ten sposób Franz próbował wyrazić smutek swojej choroby, która niezachwianie doprowadziła go do innego świata.

Na samym końcu melodia brzmi tak jasno i oślepiająco, że można ją porównać do słońca, które pojawiło się zza chmur. Ta technika nazywa się słynną grą Schuberta, która polega na cudownym humorze i dziecinnej naiwności muzyki. Zaskakujące jest, że w temacie finału znaki muzyka są zaszyfrowane: S (es - e-flat), s - to, h - si (trzy pierwsze litery jego nazwiska). Monogram działa jak pieczęć markowa, którą kompozytor wyznacza swoją kreację.

Pracując nad ostatnimi sonatami, Schubert wiedział już, że wkrótce umrze. Straszne oczekiwania zostały spełnione - mężczyzna zmarł kilka miesięcy po ostatniej pracy. Dzięki swoim najnowszym najlepszym utworom Schubert stał się szanowanym przedstawicielem klasyków światowej muzyki, a także innych znakomitych kompozytorów.

Schubert stworzył fantastyczne cykle fortepianowe, które nie pozostawiają nikogo obojętnym słuchaczom. Jego sonaty są całkowicie odmienne od sonat Beethovena, w których dominuje napięcie między częściami. Prace Schuberta charakteryzują się ciągłym ruchem do przodu, cała uwaga kompozytora skupiona jest na poszczególnych elementach, a nie na solidnej formie architektonicznej.

Sonaty fortepianowe kompozytora wyróżniają się niesamowitym bogactwem obrazów. Każdy cykl jest inny i w każdym z nich są inspirujące epizody poetyckie. Kompozytor otworzył przed słuchaczem świat wspaniałych lirycznych motywów, które wypełniają duszę światłem i niesamowitymi emocjami.