Opera „Masked Ball”: treść, wideo, ciekawe fakty, historia

Opera D. Verdiego „Masked Ball”

Być może w historii opery nie ma innego arcydzieła, które ma dwa zestawy głównych bohaterów, a ponadto tak daleko od siebie: szwedzcy arystokraci w jednym przypadku i amerykańscy urzędnicy - w drugim. Jest to główna intryga stworzenia siódmej najpopularniejszej opery Giuseppe Verdiego ”Bal maskowy„, który jest nadal odtwarzany dzisiaj w obu wersjach fabularnych.

Podsumowanie opery Verdi „Masked Ball” i wiele ciekawych faktów na temat tej pracy, przeczytaj na naszej stronie.

Podsumowanie Balu Maskaradowego

Rano w królewskim pałacu w Sztokholmie, 1792, Gustav III przyjmuje gości. Jego sekretarka, hrabia Ankarström, ostrzega przed niebezpieczeństwem - wśród tłumu są hrabia Ribbing i hrabia Horn, którzy planują go zabić. Ale dla Gustava ważniejsze jest, aby Ankarström nie zdawał sobie sprawy z miłości, jaką ma dla żony sekretarza, Amelii - jej nazwisko na liście gości nadchodzącej maskarady podnieciło króla. Jednak po miłych wspomnieniach ukochanego Gustav zwraca uwagę na innego gościa - Mademoiselle Arvidson. Dowiedziawszy się, że jest to sławny wróżbita, król postanawia ją odwiedzić. Spiskowcy widzą szansę na realizację swoich planów.

W domu Mademoiselle Arvidson ściśle z napływu odwiedzających, spotykając się z nią szukając szlachetnej damy. Gustav, incognito wśród ludzi w garniturze rybackiej, dowiaduje się w tej pani Amelii - przyszła poprosić o pomoc w pozbyciu się zakazanej miłości. Wróżka poleca, aby zbierała zioła rosnące na polu w celu wykonania. Po odejściu Amelii Gustav prosi wróżkę, aby zgłosił swoją przyszłość. Przewiduje, że zabije przyjaciela, który pierwszy da mu rękę. Jak się okazuje Ankarstrom, wszyscy śmieją się z tak niesamowitej przepowiedni.

Amelia pod osłoną nocy przychodzi do opuszczonego miejsca na zioła. Gustav potajemnie podąża za nią, wyznaje swoją miłość i otrzymuje potwierdzenie wzajemności swego uczucia. Nagle pojawia się Ankarström, ostrzegając króla, że ​​został spisany przez spiskowców. Amelia rzuca welon. Gustav i Ankarstrom zmieniają płaszcze. Przed ukryciem monarcha zabiera głos swojej sekretarce, że trzyma kobietę, nie otwierając twarzy. Przeciwnicy otaczają parę, wierząc, że przed nimi jest Gustav. Amelia chroni swojego męża, ale w ten sposób podszywa się pod siebie. Ankarström staje się obiektem zemsty i ośmieszenia.

W domu Ankarstroma rozgrywa się dramatyczna scena - hrabia jest zdeterminowany zabić swoją żonę, ale zdaje sobie sprawę, że głównym winowajcą nie jest ona, ale Gustav. Przyjmuje spiskowców i sprawia, że ​​Amelia losuje - która z nich zabije króla. Ten los spada na niego. Gustav podpisuje dekret o przeniesieniu Ankarströma na służbę w Anglii. Amelia próbuje ostrzec kochanka o niebezpieczeństwie za pomocą anonimowego listu, ale król go ignoruje.

Maskarada wieczorowa. Ankarström wychodzi na Oscara pod jaką maską ukrywa się jego pan. Amelia próbuje przekonać Gustava, by opuścił piłkę, ale nie ma czasu - sekretarka uderza go nożem. Król zapewnia mordercę, że nie ma nic między nim a Amelią, wypowiada słowa przebaczenia i umiera.

Zdjęcie:

Ciekawe fakty

• W XX wieku nie ma ani jednej ważnej gwiazdy operowej, która nie uczestniczyłaby w produkcjach Balu Maskaradowego. L. Gavarotti, Y. Björling, D. Di Stefano, C. Bergonzi, P. Domingo, H. Carreras zabłysnęli w grze Gustava (Richarda), w grze Ankarström - E. Bastianin, R. Merrill, T. Gobbi, P. Kappuchchili, R. Bruzon, D. Hvorostovsky, w partii Amelia - M. Callas, C. Ricchiarelli, B. Nilsson, L. Price, R. Tebaldi, M. Caballe.
• Fakt historyczny, który posłużył za podstawę fabuły - atak na Gustawa III - miał miejsce na balu maskaradowym w szwedzkiej Operze Królewskiej 15 marca 1792 roku. Król został śmiertelnie ranny z pistoletu i zmarł dwa tygodnie później. Spisek nosił motywy czysto polityczne - grupę konserwatywnej szlachty, wśród której był J. Yu. Ankarström (z pewnością nie pełnił funkcji sekretarza królewskiego) i chciał pozbyć się władcy zgodnie z zasadami oświeconego absolutyzmu. Do czasu jego egzekucji Ankarstrom nie zdradził imion swoich współpracowników podczas śledztwa. Jednak wciąż stali się znani i karani. Jeśli chodzi o linię miłości, była to fikcja absolutna, począwszy od Amelii, która nigdy nie istniała. Według współczesnych Gustav III w ogóle nie interesował się kobietami.

• The Masked Ball to opera wypełniona złowieszczym śmiechem. Jest śmiejąca się aria, a nawet śmiejący się kwintet.
• W tej pracy Verdi użył nowego typu bohatera - strony Oscara. To jest męska rola kobiety. Taka postać jest typowa dla francuskiej tradycji operowej, z piosenkami dwuwierszowymi i mistrzowsko zdobioną koloraturą.
• Ulrika (Mademoiselle Arvidson) jest jedną z najwybitniejszych postaci Verdiego, napisaną na mezzosopran. Ta bohaterka jest porównywalna z Gypsy Azuchenoy z „Troubadour” i jest jednym ze sposobów, w jakie kompozytor określa fatalną naturę wydarzeń.
• Wykonawcy głównych ról męskich podczas premiery opery Gaetano Fraschini (Richard) i Leone Giraldoni (Renato) stali się pierwszymi interpretatorami bohaterów Verdiego. Thraschini zaśpiewał jeszcze 4 premiery - „Alziru”, „Corsair”, „Battle of Legnano” i „Stiffelio”. Jaraldoni zagrał tytułową rolę na premierzeSimone Boccanegra".

Najlepsze arie z opery „Masked Ball”

„La rivedra nell estasi” - aria Richarda (słuchaj)

„Eri tu che macchiavi quell'anima” - aria Renato (słuchaj)

„Re dell'abisso” - aria Ulriki (słuchaj)

„Volta la terrea” - aria Oscara (słuchaj)

Historia tworzenia i produkcji

Do dramaturga Antonio Somma Verdi zwrócił się o pracę nad librettem „Król Lear”, który pozostał niedokończony po śmierci jego długoletniego współpracownika Salvatore Cammarano. Tak więc w 1853 i 1855 r. Powstały dwie wersje libretta „Króla Leara”, które nie znalazły swojej formy muzycznej. Tymczasem Teatro San Carlo w Neapolu czekał na nowe dzieło mistrza. We wrześniu 1857 r Verdi zaprasza Sommę do napisania tekstu na fabule Gustava III E. Scribe lub Balu maskaradowego. Kompozytor został ujęty przez tę historię, która dwukrotnie stała się podstawą oper: w 1833 r. - Gustav III D. Aubera, w 1843 r. - Regent S. Mercadante.

Ale w procesie pracy pojawiły się trudności: cenzura Burbonów zakazała wystawiania libretta. Jej zdaniem, lepiej jest zastąpić króla księciem, akcja powinna zostać przeniesiona do epoki przedchrześcijańskiej, spiskowcy nie powinni mieć nienawiści do króla, ale powinni po prostu walczyć o władzę i - bez broni palnej na scenie! Autorzy poświęcili tydzień świąteczny 1857 na pracę nad edycją libretta. W rezultacie akcja miała miejsce na Pomorzu, król został księciem, a operę nazwano „Zemstą Domina”. Wydawałoby się, że znaleziono kompromis, a Verdi wrócił do Neapolu w styczniu 1858 r. Z partyturą zmodyfikowanej opery.

Próby miały się rozpocząć, ale 14 stycznia wydarzyła się nieudana próba życia cesarza Napoleona III, kilka dni później jego winowajca został złapany, okazało się, że jest Włochem, a opera ponownie poważnie zagrożona. Stwierdzono następujące wymogi cenzury: zastąpienie żony siostrą, usunięcie piłki, usunięcie odcinka z losowaniem, w ogóle nie pokazywanie morderstwa na scenie. Impresario Teatru San Carlo próbowało samodzielnie przerobić libretto, zmieniając czas i miejsce akcji, głównych bohaterów i fabułę - opera nosiłaby nazwę „Adelia z Adimari”, ale Verdi nie wyraził zgody i zainicjował rozwiązanie umowy. Teatr złożył przeciwko niemu pozew, który jednak wygrał mistrz.

Przy produkcji Verdiego zgodził się z rzymskim teatrem Apollo. Jego impresario był zachwycony operą, ale ostrzegł kompozytora, że ​​mogą wystąpić problemy z cenzorem. Verdi był zdumiony - dlaczego Skryba gra swobodnie na scenach rzymskich, ale opery na tej samej fabule nie można swobodnie wykonywać? Po pokonaniu wszystkiego, 17 lutego 1859 roku, zamaskowana piłka była jego pierwszym wielkim sukcesem. Ułatwiło to fabuła łącząca tragiczną i zabawną, wspaniałą muzykę i patriotyczną publiczność, która po premierze śpiewała melodie z opery na ulicach, a mury rzymskich domów zostały napisane frazą „VIVA VERDI”, w której nazwisko kompozytora miało akronim „Vittorio Emanuele Re d'Italia ”(Victor Emmanuel - Król Włoch). Główni soliści swojego pokolenia - Gaetano Fraschini (Richard), Leone Geraldoni (Renato), Eugenia Julien-Dejean (Amelia) wystąpili w głównych częściach. Ale czy sam mistrz był zadowolony z tej pracy? W końcu jego „Gustav III” nigdy nie został zrealizowany: operę nazwano „Masked Ball”, A. Somme, pomimo ukończenia dzieła, z powodu licznych zmian, odmówił umieszczenia swojego nazwiska pod librettem i nieznacznie później tekst został zredagowany przez stałego współautora kompozytora F. M. Piave. Akcja przeniosła się do USA, Gustav został Richardem, gubernatorem Bostonu, a inne postacie się zmieniły. Teatry we Włoszech przeniosły operę do repertuaru „Amelia”.

To zajmie tylko kilka lat, w 1861 Włochy zjednoczą się, a autor będzie mógł odtworzyć operę w jej oryginalnej formie. Ale Verdi nie skorzysta z tej szansy - albo dlatego, że nie chce wrócić do pracy, która odebrała tyle siły psychicznej, albo dlatego, że ma już dość opery - po 1862 r. Nie będzie miał premiera przez 5 lat. Dlatego, do 1935 r., „The Masked Ball” opowiadał historię o zagranicznej, a nie europejskiej tragedii.

W XX wieku podjęto próbę odtworzenia oryginalnej wersji opery, a następnie nadal nazywano ją „Gustav III”, zgodnie z zachowanymi szkicami Verdiego. To wydanie zostało dostarczone w Göteborgu w Szwecji w 2002 roku. W 2004 roku Gustav III wystąpił na scenie San Carlo - teatr widział tę operę 146 lat później.

W 1861 r. Włoska trupa po raz pierwszy przedstawiła zamaskowaną piłkę w Petersburgu. Ale rosyjskie produkcje opery, nawet w wersji „amerykańskiej”, zostały zakazane do 1880 roku. Od 2001 r. Opera znajduje się w repertuarze Teatru Maryjskiego, od 2010 r. - Teatru Michajłowskiego. Inscenizację 2017 w Nowosybirskim Teatrze Opery i Baletu nazwano „operą thrillera”. W 2018 r. Długo oczekiwana premiera Balu Maskaradowego odbędzie się w Teatrze Bolszoj.

Muzyka „Masquerade Ball” w filmie

Muzykę „Masked Ball” wykorzystano w filmach: „Księżyc” B. Bertolucciego, „Dziesięć przykazań” D. Wayne'a, zbiór krótkich filmów „Aria”.

Produkcje operowe były wielokrotnie pokazywane:

• 2012, Metropolitan Opera, reżyser G. Halvorson, w głównych rolach M. Alvarez, S. Radvanovsky, D. Hvorostovsky.
• 1991, Metropolitan Opera, reżyser B. Large, w głównych rolach L. Pavarotti, A. Millo, L. Nucci.
• 1986, Opera Wiedeńska, reżyser J. Kulka, w głównych częściach L. Pavarotti, G. Lechner, P. Kappuccilli.
• 1975, Covent Garden, reżyser D. Vernon, w głównych rolach P. Domingo, C. Ricchiarelli, P. Kappuchchilli.

„Masked Ball” stał się zapowiedzią nowego okresu w pracach D. Verdipo nim, przez 42 lata życia, maestro napisze tylko 5 oper, ale wśród nich będą takie niekwestionowane arcydzieła, jak „Aida„i”Othello".