Czym jest operetka, historia operetki

Czym jest operetka, historia operetki

Co może łączyć bajecznych piratów, dziewczęta kwiatowe, tancerzy w barze, aroganckich wykresów i urzędników, przedstawicieli społeczeństwa cyganerii, marzących o sławie i pozostających w ciągłych poszukiwaniach twórczych? Wszyscy są bohaterami popularnych operetek. Te wybitne występy od dawna stały się legendarne, a ich autorzy zapewnili sobie prawo do bycia nazywanymi ustawodawcami gatunku w sztuce.

Historia operetka i wiele ciekawych faktów przeczytanych na naszej stronie.

Czym jest operetka

W porównaniu z operą operetka jest bardziej „lekkim” gatunkiem. Fabuła często ma ironiczny charakter, romantyczną atmosferę, rzadziej odzwierciedla okrutną satyrę na istniejący system państwowy, porządek publiczny i dominujące poglądy na kwestie społeczne. Narracja prowadzona jest nie tylko poprzez występy wokalne z wstawkami recytatywnymi, ale także za pomocą tańców, a także pełnoprawnych dialogów między postaciami. Ważną różnicą jest fabuła. W operze często miał historyczne uzasadnienie, a operetki ukazywały się jako humorystyczne szkice ze zwykłego życia, których realia są współczesne w stosunku do rzeczywistej publiczności.

Samo słowo jest pochodzenia włoskiego i oznacza „małą operę”. Większość operetek jest skomponowana w tonach głównych, na afirmującej życie, pozytywnej nucie, niezależnie od tego, jakie zmienne losy i próby ludzkiego losu znalazły odzwierciedlenie w przebiegu akcji. Operetka jest krótsza, jeśli chodzi o pomiar czasu pełnej opery, postrzegana jest łatwiej, nie ma na celu przekazania realistycznej i wiarygodnej akcji. Tutaj jest miejsce zarówno na farsę, jak i na absurd oraz na pochłaniający liryzm. Dialogi w operetce są często prowadzone bez podkładu muzycznego, ale czasami mogą im towarzyszyć ciche partie orkiestrowe.

Główna różnica między operetką a musicali polega na tym, że ta ostatnia to teatralna muzyczna adaptacja spektaklu, wymagająca od artystów przede wszystkim wybitnych umiejętności aktorskich. Artyści operetkowi to głównie śpiewacy i śpiewacy specjalnie przeszkoleni w zakresie umiejętności operowych. Różnice te są warunkowe i odnoszą się do dzieł uosabiających kanony rodzajowe. Sztuka współczesna, jak wiemy, wyróżnia się awangardową tendencją do eklektyzmu.

Również w musicalach często obserwuje się ścisłe przestrzeganie źródła literackiego. Wymownym przykładem jest musical „My Fair Lady” na podstawie sztuki B. Shawa: prawie wszystkie dialogi zachowały się w spektaklu. Operetka, która zakłada zabawną akcję, zakłada swobodną interpretację, „kompresję” fabuły na rzecz dynamizmu i rozrywki.

Popularna operetka

Dzieła, które zasługują na miano klasyków gatunku, powstały w drugiej połowie XIX wieku. w latach 30. XX wieku. Są to obecnie „perły” repertuaru wielu europejskich teatrów, przyciągające uwagę awangardowych reżyserów, a także zwolenników klasycznej prezentacji.

„Wesoła wdowa”

Optymistyczny, potwierdzający życie spektakl o ponownym zawarciu małżeństwa niegdyś owdowiałej bogatej kobiety przenika dowcip i humor. Spektakl był skazany na sukces. S. Rachmaninow nazwał operetkę geniuszem, mimo że jej twórca nie był przedstawicielem „starej szkoły”, był współczesnym rosyjskim kompozytorem, a sam występ w momencie pisania recenzji zaczynał triumfalny marsz na scenie teatralnej. Franz Legar, ze swoją miłością do walców o nierównym rytmie, omdleniem, zdołał stworzyć utwór, który później nazwano „uroczą królową operetek”. Tuż przed premierą muzyka do spektaklu nieprzyjemnie wstrząsnęła przedsiębiorcami. Nazwali stworzenie Lehara krokiem w kierunku porażki, fiaska, bankructwa. Publiczność była jednak zachwycona, a sama operetka przetrwała wiele pomysłów.

„Fiolet z Montmartre”

Delikatna nazwa w pewnym stopniu odzwierciedla liryczny nastrój całej obsady. Kompozytor węgierski I. Kalman poświęcił ten szkic kobiecej bezinteresowności, poświęcenia i bezinteresownych uczuć swojej ukochanej żony. Bohaterowie działający są całkowicie kreatywnymi jednostkami, które marzą o uznaniu i sławie, ale są zmuszone stawić czoła przeszkodom życiowym nie do pokonania.

„Maritsa”

Operetka jest niezwykle kochana na Węgrzech, w miejscu narodzin kompozytora, który napisał dla niej muzykę. Rzeczywiście, historia miłosna rozgrywająca się między głównymi bohaterami płynie na tle tańców narodowych i cygańskich melodii, które są tak dobrze znane mieszkańcom równiny w pobliżu środkowego kanału Dniepru. Niesamowicie kolorowa operetka I. Kalman opiera się na działaniach typowych postaci, pomiędzy którymi rozgrywa się prawdziwy dramat. Spowodowane jest to nierównościami społecznymi i podstępnymi intrygami popełnianymi przez krytyków. W tym przypadku teksty są organicznie połączone z pogodnością i wiarą w najlepsze, co jest charakterystyczne dla zwykłych ludzi.

„Bat”

Zaledwie 40 dni zajęło I. Straussowi napisanie nieśmiertelnej muzyki do libretta R. Gene i K. Haffnera, którzy podbili go swoją „lekkością”, odwagą i dowcipem. Przedstawienia odbywały się nie tylko w krajach europejskich, ale także w Australii, a nawet w odległych Indiach. Premiera spektaklu nie była naznaczona triumfem, publiczność pozytywnie przyjęła operetkę, ale bez zbędnych emocjonalnych libacji, a tylko czas stał się miarą sukcesu tej pracy. Zmiany, które wyprzedziły go przez lata, z lekką ręką austriackiego kompozytora G. Mahlera, ujawniły cały potencjał muzyczny i fabularny oryginalnego pomysłu, wywołały ogromne zainteresowanie publiczności i krytyków.

„Cyrkowa księżniczka”

Było to wynikiem krótkotrwałego kryzysu twórczego, który ogarnął I. Kalmana po kilku produkcjach jego udanych operetek skomponowanych wcześniej. Zastanawiając się nad nową fabułą, kompozytor, w towarzystwie kolegów, librecistów, spacerował po mieście. Pomysł przyszedł jako wgląd i ... uderzył jego oczywistość i logika, ponieważ zanim myśli twórców były skoncentrowane wyłącznie na polu teatru. Arena cyrkowa została wybrana jako scena akcji, na której niesamowicie uduchowiona historia tajemniczego pana X.. Paradoksalna wizja kompozytora polegała na tym, że był w stanie dokładnie uchwycić zjawisko, które łączy cyrk i operetkę: w obu gatunkach można przekazać poważny przekaz poprzez wspólną frywolną, beztroską koncepcję „klauna”.

Historia operetki

Pierwotnie operetka powstała jako tańsza alternatywa dla opery. Głównym celem takich przedstawień, przeznaczonych dla szerokiej publiczności, było zabawianie widza, śmiech, rozbawienie. Tłumaczy to dużą liczbę numerów tanecznych, które zmieniają się tak często. Czasami wymiana uwag między postaciami stanowiła jedynie wprowadzenie do następnego numeru choreograficznego.

Operetka powstała na początku XVIII wieku. W tym okresie gatunek zaczął stopniowo nabierać kształtu na podstawie oper komicznych, włoskiej „komedii masek” oraz przedstawień wędrownych artystów (śpiewaków, akrobatów, aktorów). W XIX wieku widz, który nie miał finansowej zdolności zadowalania się poważnym przedstawieniem operowym, zyskał szansę uczestniczenia w teatrze, gdzie pokazywane były występy w nowym gatunku, co było symbiozą opery i humorystycznego przedstawienia.

Ostateczny projekt gatunkowy operetki jest ściśle związany z imieniem Jacquesa Offenbacha. Ten człowiek miał żydowskie pochodzenie i urodził się w Niemczech, ale udało mu się zdobyć sławę i popularność na terytorium Francji, gdzie jego komiczne „pocztówki” zasmakowały miejscowej wymagającej publiczności. Schyłek francuskiej operetki nastąpił pod koniec XX wieku, kiedy zainteresowanie społeczeństwa przesunęło się w kierunku dzieł wybitnych austriackich postaci muzycznych.

Operetka wiedeńska związana jest z nazwą I. Strauss. Kompozytor zdobył tytuł „króla walca”, ale jego twórczość została zauważona i utalentowana operetki, wśród których szczególne miejsce zajmuje „Die Fledermaus”. W fabule lekka ironia „niebezpiecznie” przypomina ten sarkazm, a akcja sceniczna przypomina czasem fantasmagorię.

Angielska operetka jako odrębny kierunek powstała z łatwej prezentacji aktywnego twórczego tandemu kompozytora A. Sullivana i pisarza Williama Gilberta. Ten związek „zrodził” co najmniej 14 komicznych operetek, pamiętnych ze względu na fabułę i muzykę, które wyróżniają się szybkim działaniem i bogatym, kolorowym akompaniamentem muzycznym. Największą popularność zyskała praca „Piraci z Penzance”, ukończona w 1879 roku. Fabuła jest oparta na historii młodego żeglarza, jego kochanka i gangu piratów. Historia zyskała wiele interpretacji i niejednokrotnie była opowiadana na nowe sposoby w teatrach na Broadwayu. W 1983 roku film o tym samym tytule został nakręcony pod kierunkiem Wilforda Leecha.

Wraz z początkiem ubiegłego wieku operetka zaczęła istnieć wraz z rozwijającym się kierunkiem teatru muzycznego - musical. Te dwa gatunki miały na siebie wzajemny wpływ.

Ciekawe fakty na temat operetki

• Pierwsza operetka uważana jest za dzieło J. Offenbacha „Orfeusz w piekle”, napisany w 1858 roku. Spektakl był rodzajem przemyślenia ponurej legendy Eurydyki i jej ukochanego, zstępującej do piekła. Najsłynniejszym tańcem z tej pracy okazał się „Infernal Gallop”, a teraz jest on wykonywany na scenie jako niezależny numer w ramach różnych tematycznych koncertów orkiestrowych.
• W fabule niemal każdej operetki, obecność kochającej się pary. Wiodące role, według kanonów, grają wykonawcy z sopranem i głosami tenorowymi. Pomimo tego, że gatunek nie wymaga tak wysokich wymagań co do wokalu, tak jak w operze, czołowi artyści wciąż muszą mieć nienaganne umiejętności w opanowaniu barwy.
• Pojawienie się w repertuarach operetek otworzyło teatrom drzwi dla biednych i niewykształconych ludzi, którzy nie byli obcy piękności w sztuce. Jeśli opera była pierwotnie skierowana do widza ze społeczeństwa wyższego i klasy uprzywilejowanej, operetka była dostępna do zrozumienia przez ludzi z prostych klas, co w znacznym stopniu przyczyniło się do rozpowszechnienia kultury i poszerzenia horyzontów masowych.
• Produkcja operetki to złożony proces, w który zaangażowani są wieloprofilowi ​​artyści. To, co dzieje się na scenie, wymaga od uczestników umiejętności tanecznych, aktorskich i wokalnych. Jednocześnie wszystkie wysiłki nie powinny być zauważalne dla widza, którego nic nie powinno odwracać uwagi od ekologicznie ucieleśnionej fabuły. Naturalność, łatwość, prostota, harmonia - charakterystyczne cechy operetek.
• Uważa się, że klasyczna tradycja operetki sama się wyczerpała. Rozwój USA jazz przyczynił się do odrodzenia występów muzycznych, które ostatecznie stworzyły gatunek musicali. Ciekawe, że najdłuższa operetka w swoim standardowym wcieleniu była poszukiwana w teatrach Związku Radzieckiego. Gatunek charakteryzujący się ciągłym optymizmem, nieco przesadzona idylla w związkach, odbicie bezkompromisowego zwycięstwa dobra nad złem, najściślej odpowiadał obowiązującej ideologii społecznej.
• Warto to zauważyć Imre Kalmanktórego nazwisko jest nierozerwalnie związane z operetką jako zjawiskiem w sztuce, przez długi czas nie odważył się pisać takiej muzyki. Uważał to za prymitywne i nieustannie próbował zaskakiwać i podbijać świat dźwiękiem swoich symfonii. Jednak utwory orkiestrowe były zawsze postrzegane chłodno, a taka obojętność popchnęła autora do „desperackiego kroku”, powiedział. W rezultacie kompozytor zasłynął jako twórca świątecznych, uduchowionych, „inteligentnych” operetek, które później stały się standardami, przykładami gatunku.

Brytyjczycy mówią, że publiczność, preferując operetkę, jest warunkowo podzielona na dwa typy. Pierwszą z nich są ci, którzy przez cały występ cieszą się umiejętnościami wokalnymi i choreograficznymi artystów, bez względu na rodzaj absurdu na scenie w stosunku do fabuły. Drugi typ składa się z tych, którzy przychodzą spojrzeć na te absurdy, incydenty, zabawne i zabawne sytuacje, których ucieleśnieniu towarzyszy śpiew i taniec. Bez względu na to, jak operetka była postrzegana przez współczesnych fanów teatru, gatunek ten pozostaje jednym z najbardziej atrakcyjnych, ciekawych i dostępnych dla masowej publiczności.