Opera „Uprowadzenie z Seralii”: treść, wideo, ciekawe fakty, historia

V.A. Opera Mozarta „Uprowadzenie z Seralii”

Wesoła, jasna opera zakochana Mozarta - wydawałoby się, co może być lepszego na przyjemny wieczór w teatrze? Łatwa praca komiczna ”Porwanie z seralii„Historia zna pierwszą operę w języku niemieckim, ucieleśnienie austriackiej kultury muzycznej.

Podsumowanie opery Mozart „Uprowadzenie z Seralii” i wiele ciekawych faktów na temat tej pracy, przeczytaj na naszej stronie.

Podsumowanie porwania seralnego

Turcja, XVI wiek, wiejska rezydencja Paszy Selima.

Panna młoda Belmonte Constanta, wraz ze swoją służącą Blondynką i jego sługą Pedrillo, została wzięta do niewoli przez pirata i została sprzedana Paszy Selimowi. Belmonte dostaje się do willi w nadziei znalezienia ukochanej. Ale Osmin, którego spotyka, odmawia pomocy. Na szczęście tutaj widzi Pedrillo - młodzi ludzie zgadzają się uratować swoje panny młode. Tymczasem Pasza próbuje zdobyć przychylność Constanzy. Pedrillo prowadzi Belmonte do pałacu pod pozorem architekta.

Pasha udziela Blondowi pomocy Osminie, której odrzucenie dziewczyna odrzuca i wyprowadza z pokoju. Pasha ponownie ściga Constanzę z tymi samymi intencjami, jej lojalność wobec pana młodego tylko rozpala jego pasję. Pedrillo mówi Blonde, że Belmonte jest tutaj i planuje ich uratować. Młody człowiek rozwiązuje Osmana i po tym, jak zasypia, obie pary się łączą.

Belmonte i Pedrillo wprowadzają schody do ogrodu, aby pomóc swoim kochankom uciec, ale Osmin je znajduje. Podnosi strażnika, spodziewając się zobaczyć zdrajców na szubienicy. Belmonte błaga Selima o litość, obiecując, że jego ojciec, gubernator Oran Lostados, zapłaci hojny okup. Ale okazuje się, że Lostados jest długoletnim wrogiem Paszy i jest zbyt zadowolony, że zdradza mękę swojego syna.

Selim pozwala Belmonte i Constance pożegnać się. Kiedy kochankowie już pogodzili się ze zbliżającą się śmiercią, mądry Pasha postanawia, że ​​jego miłosierdzie będzie najlepszą zemstą i pozwoli wszystkim kochankom udać się do widocznego niezadowolenia Osmina.

Zdjęcie

Ciekawe fakty

• The Abduction from the Serale to jedna z trzydziestu najpopularniejszych oper na świecie. To piąta najczęściej wykonywana opera. Mozart.
• Trzy tygodnie po premierze opery Mozart poślubił swoją ukochaną, Constance Weber, po ... porwaniu jej. Powodem tego nie był romantyczny turecki sułtan, ale postawa prozatorska rodziców dziewczynki przeciwko małżeństwu z kompozytorem.
• Constance jest najbardziej złożonym technicznie ze wszystkich części na sopran w operach Mozarta.
• W roli Pashy Selima producenci często zapraszają znanych aktorów dramatycznych.
• Dwa lata wcześniej, w 1779 roku, Mozart miał okazję zademonstrować swoje umiejętności w singspiel na temat turecki. I na rozkaz cesarza. Opera nazywała się „Zaide” i opowiadała o chrześcijańskiej dziewczynie, która z pomocą kochanka próbowała uciec z pałacu tureckiego sułtana. Oczywiście para została schwytana, śmierć wisiała nad nimi ... Ale Mozart został porwany „Idomeneo” i nie ukończył tej pracy, więc nie było nawet śladu, jak dokładnie ta historia mogła się skończyć. Jedno jest pewne - Stephanie zapoznała się z fragmentami partytury „Zaide”, dlatego zaprosił kompozytora do kontynuowania tureckich badań w „Uprowadzenie z seralu”.
• Oprócz opery „Uprowadzenie z Séral” Mozart wygłosił motyw orientalny w V Koncercie skrzypcowym, zwanym także „Koncertem tureckim” i „Rondo alla turca” z A Major Sonata.

• Początkowo opera powinna być zaplanowana tak, by zbiegła się z wizytą rosyjskiego następcy Paula Pietrowicza w Wiedniu.
• Pomimo tego, że nie było tak wielu udanych prac w gatunku singspiel, zawdzięczamy mu dużo wyglądu operetki i musicalu.
• Fabuła europejskiego piękna w niewoli wschodniego władcy znalazła swój rozwój w operze D. Rossini „Włoski w Algierii”.

Najlepsze liczby z opery „Uprowadzenie z Seralii”

„Martern aller Arten” - aria Constanta (posłuchaj)

„O Wie Ęngstlich ...” - aria Belmonte (słuchaj)

„Vivat, Bacchus” - duet Osmina i Pedrillo (posłuchaj)

Historia tworzenia i produkcji „porwania seral”

Cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego, Józef II, był poważnie zaniepokojony rozwojem niemieckiego narodowego gatunku muzycznego - Singspiel. Przydzielił odpowiednie zadanie szefowi wiedeńskiego dworu Burgtheater, Gottliebowi Stephanie. Ten ostatni zwrócił uwagę na młodego kompozytora, Wolfgang Amadeus Mozart, który niedawno przybył do Wiednia i zaproponował mu fabułę o modnym tureckim motywie w tamtym czasie. Stephanie napisała libretto, jednak fakt ten ma skandaliczny kolor: jako podstawę podjął dzieło Christophe'a Friedricha Bretznera „Belmont and Constanza” bez pytania autora, a także dokonał znaczących zmian, co uczyniło tego ostatniego bardzo złym.

W dniu 29 lipca 1781 r. Mozart otrzymał od Stephanie gotowy tekst, który jednak w trakcie komponowania muzyki został przez kompozytora znacznie zmieniony. Ambitny młody Mozart chętnie podbił Wiedeń. Daty opery ciągle się zmieniają. Początkowo kompozytorowi dano tylko dwa miesiące, a następnie odłożono je na listopad i później - i dopiero następnego lata. Rok później, 16 lipca 1782 roku, w Burgtheater odbyła się premiera Abduction from the Seral. Główne partie śpiewali Katharina Cavalieri (Constanza), Valentin Adamberger (Belmonte) - ulubieni śpiewacy cesarza Józefa. Sukces publiczności i kasy biletowej przekroczył wszelkie oczekiwania. Sam kompozytor w liście opisał reakcję publiczności jako „wariata” (według opery). Dzieło zostało wysoko ocenione przez jego wybitnych współczesnych - I. Goethe, K.V. Glitch i K.M. von Weber. Rok później opera została wystawiona w Pradze, gdzie stała się prawdziwie ludowa - melodie Mozarta były nawet śpiewane na ulicy.

W Rosji opera została przywieziona przez niemiecką grupę w 1802 r., 16 lat później zabrzmiała już w wykonaniu rosyjskich śpiewaków. Nowa lektura opery przyniosła erę secesji, która była bliska orientalnym i bajecznym motywom. Na początku XX wieku The Abduction from the Serral doświadczyło wielu produkcji w całej Europie.

Bohater opery, który nie śpiewa

Gatunek sinspiel sugeruje obfitość dialogów konwersacyjnych, niemniej jednak jest dość niezwykłe, że jeden z głównych bohaterów Uprowadzenia z Seral, Pasha Selim, w ogóle nie śpiewa. Była legenda, że ​​Mozart po prostu nie znalazł odpowiedniej podstawy melodycznej do wyrażenia tak kontrowersyjnej, mądrej, przebiegłej, dominującej, ale szlachetnej postaci. Oczywiście taka wersja jest mało pewna - autor Idomeneo wydawał się nie mieć więcej ograniczeń w wyrażaniu uczuć poprzez muzykę.

Więc dlaczego Pasha Selim nie śpiewa? Wyjaśnienie jest najprawdopodobniej prozaiczne. W oryginalnym libretcie Bretznera ta postać została wypowiedziana. Ponadto Mozart nie miał godnego kandydata do tej roli: zwycięska część tenorowa w operze należała już do Belmonte, aw części basowej Osmana - ulubieńca publicznego Ludwiga Fishera. Kto powinien być trzecim przywódcą płci męskiej, aby przynajmniej nie grać przeciwko nim? Ale głównym powodem było prawdopodobnie to, że w epoce oświeconej Józefa II słowo odgrywało najważniejszą rolę. A obraz Paszy był cesarzem, który był władcą nowej formacji w reprezentacji Mozarta i Stephanie.

Dusza Pashy Selima jest bardzo trudna do odkrycia - ponieważ nie śpiewa, nie może muzycznie wyrażać swoich emocji. Jest dydaktycznym przykładem szlachetnego władcy, ale jednocześnie - nieszczęśliwym człowiekiem: dojrzałym mężczyzną, płonącym z nieodwzajemnionej pasji dla młodej dziewczyny. Rywal jest młody, kochany, a tak nawet jest synem zaprzysiężonego wroga. Jego odwaga, bogactwo i cnoty nie wystarczają do osobistego szczęścia.

„Uprowadzenie z Seralii” na wideo

Możesz zapoznać się z operą poprzez nagrania wideo europejskich występów:

• Performance z Salzburg Festival, 2013, produkcja A. Martaler. W głównych partiach: D. Rankatore (Konstanz), T. Moretti (Pasha Selim), H. Camarena (Belmonte).
• Występ Opery w Zurychu, 2003, reż. H. Perlemuter. W głównych imprezach: M. Hartelius, KM Brandauer, P. Bechala.
• Wykonanie Bavarian State Opera, 1980, reż. K. Handorf. W głównych partiach: E. Gruberova, T. Holtzman, F. Araiz.

"Porwanie z seralii„stał się jedynym singspielem w historii. Niestety, nadzieje Józefa II na ten gatunek nie usprawiedliwiały się, wkrótce scena teatrów wiedeńskich została uchwycona przez włoską operę, a główny współautor Mozart stał się Lorenzo da Ponte. Jednak cztery lata później kompozytor nadal będzie pisał „The Director of the Theatre” ze Stephanie Singspiel, a ostatnim dziełem Mozarta na scenie muzycznej będzie „The Magic Flute”, również stworzony w gatunku Singspiel.