Imre Kalman: biografia, filmy, ciekawe fakty, kreatywność.

Imre Kalman

Nazywano go „królem operetki” i „cesarzem wiedeńskim”. Powiedzieli, że za jego życia należał do całego świata. D.D. Szostakowicz nazwał tego kompozytora geniuszem, a jego przyjaciele nazywali go „ponurym niedźwiedziem”. Melancholijny i pesymista, skromny człowiek, który nie mógł się dobrze bawić, ale stworzył prawie dwadzieścia prac wypełnionych radością, miłością i życzliwością, zanurzając się w świat świętowania i triumfu sprawiedliwości. Jego imię, Imre Kalman, jest mistrzem, jednym z najwybitniejszych przedstawicieli wiedeńskiej operetki, który przekształcił go z rozrywki w gatunek wypełniony realizmem i głębią psychologiczną.

Krótka biografia Imre Kalmana i wiele ciekawych faktów dotyczących kompozytora można znaleźć na naszej stronie.

Krótka biografia Kalmana

Emmerich - tak nazywał się chłopiec, który urodził się 24 października 1882 r. W rodzinie żydowskiego kupca Karla Koppsteina i jego żony Pauliego Singera, którzy mieszkają w małej miejscowości wypoczynkowej Siofok nad brzegiem słynnego Balatonu.

Emmerich już w młodym wieku zaczął wykazywać niezwykłe zdolności muzyczne, ale w tym czasie nie myślał w ogóle o swojej muzycznej karierze. W wieku czterech lat dzieciak marzył o zostaniu krawcem, a dwa lata później, kiedy nadszedł czas na naukę w gimnazjum, życzenia jego dzieci zwróciły się ku prawu. Rodzice, próbując urozmaicić syna, w ciągu ośmiu lat wysłał go, by natychmiast uczył się w dwóch szkołach: zwykłej i muzycznej. Chłopiec uczył się bardzo pilnie, ale z entuzjazmem zajmował się wszystkimi przedmiotami, nadal zwracał szczególną uwagę na muzykę i spędzał każdą wolną chwilę przy fortepianie, ucząc się dzieł wielkich klasyków. Nawet podczas wakacji jego matka z przekleństwem odciągnęła go od narzędzia, by usiąść przy stole i nakarmić go.

Według biografii Kalmana, w 1896 r. Rodzina Karla Koppsteina została zmuszona do przeniesienia się do Budapesztu z powodu poważnej sytuacji finansowej. Dla wszystkich rozpoczął się trudny okres, nawet młody Emmerich, który był wtedy w szkole piątej klasy, musiał pomagać swojej rodzinie, zarabiając pieniądze, ucząc się i pisząc listy biznesowe. Niemniej jednak chłopiec kontynuował ciężką naukę w dwóch szkołach, zachwycając rodziców sukcesami. Pierwszy publiczny występ młodego muzyka odbył się wiosną 1898 roku, publiczność na tym koncercie po raz pierwszy usłyszała występ Imre Kalmana. Ten węgierski chłopak wymyślił samego siebie, a cały świat rozpoznał go później pod tym pseudonimem. Chłopiec miał piętnaście lat, ale był tak mały i chudy, że następnego dnia dziennikarze z gazet metropolitalnych chwalili wspaniałe wyniki dwunastoletniego cudownego dziecka. Imre naprawdę cenił sobie marzenie o karierze pianisty w tamtych latach, ale, niestety, nie udało się jej zmaterializować. Po pierwsze, rodzice Imre'a powiązali przyszłość młodego mężczyzny z prawem, a po drugie, wkrótce z powodu postępującego zapalenia stawów musiał pożegnać się z instrumentem.

Po ukończeniu gimnazjum Kalman został zmuszony przez ojca do wstąpienia na uniwersytet na Wydziale Prawa, ale rok później, nie chcąc być oddzielonym od muzyki, potajemnie zdał egzaminy od rodziców i wstąpił do Akademii Muzycznej. Po studiach na uniwersytecie Imre nie został prawnikiem, postanowił połączyć swoje życie z muzyką. Ojciec kategorycznie sprzeciwiał się takiej decyzji syna, ale Imre stał na swoim miejscu. W rezultacie młody człowiek musiał opuścić rodzinę i zarabiać na życie. Próbował swoich sił jako krytyk muzyczny w jednej z metropolitalnych gazet, a ponadto skomponował muzykę do wesołych kupletów do kabaretu.

Rozpocznij karierę. Pierwszy sukces

W 2004 roku udany debiut Imre Kalmana jako kompozytora odbył się w węgierskim teatrze operowym. Na koncercie absolwentów Akademii Muzycznej po raz pierwszy wykonano jego wiersze „Saturnalia”, dzieło na orkiestrę symfoniczną. Po ukończeniu studiów Kalman kontynuował pracę jako krytyk muzyczny w redakcji gazety i poświęcił cały swój wolny czas na komponowanie i wkrótce otrzymał nagrodę Roberta Volkmanna, przyznawaną przez Budapeszteńską Akademię Muzyczną, za cykl kameralno-wokalny. Nagroda ta pozwoliła Imre spędzić kilka tygodni w Niemczech, gdzie korzystając z tak dobrej okazji zwrócił się do wszystkich znanych niemieckich wydawców muzycznych, oferując swoje kompozycje, ale niestety odmówiono mu wszędzie.

Sfrustrowany faktem, że nikt nie potrzebuje jego dzieł, Kalman wrócił do Budapesztu. Oburzenie młodego kompozytora nie było ograniczone: nikt nie potrzebuje jego poważnych dzieł, ale frywolna muzyka, którą skomponował dla restauracji, była popularna. Imre zaczął myśleć o kompozycji operetki z irytacji, ale zawsze w gniewie odrzucił tę myśl od siebie: jak on, godny student wybitnego Köslera, schodzi na taki frywolny gatunek. Być może właśnie w takich momentach narodziły się legendarne autorki operetek, zwłaszcza, że ​​trudne okoliczności życiowe były takie, że Kalman musiał podjąć ważną decyzję. W 1908 r. Nadal pisał swoją pierwszą operetkę „Manewry jesienne”. Sukces premiery był tak przytłaczający, że nazywano go świętem zwycięstwa, ale najbardziej pochlebne było to, że całe miasto śpiewa nowy spektakl następnego ranka. Po pokazie w Budapeszcie operetka spotkała się również z entuzjazmem w Wiedniu, Londynie, Berlinie, Hamburgu, Sztokholmie, dotarła do Rosji, a następnie triumfalnie przekroczyła ocean.

W zenicie sławy

Od 1909 roku życie Kalmana związane jest z Wiedniem. Początkowo często przychodził tutaj z powodu występów swoich występów, a następnie, spotykając tam swoją pierwszą miłość, Paulo Dvořák, osiadł w stolicy Austrii na wiele lat. Imre w tym czasie i ciężko pracował. Spektakularne komedie muzyczne, które tak triumfalnie krążyły po świecie, jeden po drugim wychodziły spod pióra, że ​​nawet I wojna światowa nie mogła im zapobiec. Melodie „Królowej Chardash” - operetki, która przyniosła autorowi prawdziwie światową sławę, śpiewały po obu stronach frontu.

Jednak w tym okresie życia los przygotował Kalmana na cios po uderzeniu: najpierw wiadomość o poważnej chorobie ojca, która nie pozostawiła najmniejszej szansy na wyzdrowienie, a następnie Imre był głęboko wstrząśnięty przedwczesną śmiercią ukochanego starszego brata, Bely. Kalman wpadł w depresję, z której jego ukochana Paula i oczywiście ciężka praca pomogły mu go znaleźć. Dopiero gdy kompozytor stworzył swoje podpalające melodie, zapomniał o wszystkich smutkach na świecie. W tym okresie Imre skomponował jedną pracę po drugiej, z której fragmenty stały się hitami i śpiewały w różnych częściach świata. Cała operetka kompozytora była przepełniona miłością, ale nawet on sam bardzo kochał swoich krewnych i przyjaciół, i odeszli jeden po drugim. W 1924 roku zmarł jego ojciec, aw lutym 1928 roku, po długiej i poważnej chorobie, Paula zmarła - jego miłość, żona i przyjaciel.

Jednak sześć miesięcy później inna kobieta, Vera Makinskaya, weszła w życie kompozytora, który w tym czasie był u szczytu swojej sławy. Emigracja rosyjska tak bardzo oczarowała Imre, że wkrótce, a mianowicie w 1930 r., Odbył się ich ślub. W tym okresie życia Kalman był niezwykle szczęśliwy: miał ukochaną żonę, która później przedstawiła kompozytorowi trójkę dzieci. Jednak na progu znowu pojawił się duży problem. Niebo Europy w połowie lat trzydziestych zaczęło zaciskać „ciemne chmury”, aw marcu 1938 r. Austria została przyłączona do Niemiec. Spokojne życie Imre skończyło się, po pięciu dniach został pilnie wezwany do Kancelarii Cesarskiej, gdzie upokarzająco przypomniał, że jego ojciec jest Żydem, ale odkąd Kanclerz Rzeszy docenia zasługę muzyczną Kalmana, pomimo jego pochodzenia, otrzymał status honorowy Aryan i pozwolono mu mieszkać w Austrii. Oburzony kompozytor, który uznał to za obrazę, przypomniał, że przede wszystkim był Węgrem i z dumą odmówił takiej „litości”.

Emigracja

Imre zrozumiał, że Niemcy nie wybaczą mu takiej arogancji, więc postanowił pilnie opuścić Wiedeń z rodziną. Początkowo pojechali do Zurychu w Szwajcarii, a następnie przenieśli się do Paryża. Ale nawet tam niebezpiecznie było pozostać, ponieważ Niemcy szybko zbliżali się do stolicy Francji, aw 1940 r. Kalmanowi nie pozostało nic, jak pospiesznie wyemigrować do Stanów Zjednoczonych. Takie zmiany w życiu stały się dla kompozytora surowym testem: musiał zacząć wszystko od początku, aż do nauki języka angielskiego. Z siedzibą w Ameryce, Imre miał nadzieję, że firma filmowa, która kupiła prawa do nakręcenia niektórych z jego operetek, będzie również składać zamówienia na muzykę filmową. Nadzieje kompozytora były jednak daremne: nikt nie zamierzał kręcić filmów opartych na jego pracach i nikt nie chciał muzyki Kalmana w Ameryce. Imre był rozczarowany, ale się nie poddawał. Z natury był dobrym biznesmenem i wiedział, jak inwestować pieniądze, a wkrótce zaproponowano mu trasę koncertową po całym kraju, a zapomniane melodie z operetek Kalmana znów zaczęły być modne. Ponadto po długiej przerwie twórczej, a mianowicie w 1945 roku, postanowił napisać nową komedię muzyczną „Marinka”.

Mieszkając w Ameryce, Imre stale obserwował wydarzenia w Europie, zwłaszcza na jego ukochanych Węgrzech. Kiedy dowiedział się o śmierci obojga swoich sióstr w obozie koncentracyjnym, doznał ataku serca, a zimą 1948 r. Kalman, po pewnym odejściu od choroby, postanowił wrócić do Europy. Za namową żony rodzina osiedliła się w Paryżu, gdzie mieszkała duża rosyjska diaspora. Po pierwsze, w 1949 r. Imre odwiedził Wiedeń, gdzie odwiedził grób F. Legarda, a po chwili, wracając do Paryża, doznał udaru, a następnie kolejnego zawału serca. Pomimo trudnego stanu zdrowia Kalman kontynuował pracę i napisał ostatnią notatkę w swojej ostatniej operetce, The Arizona Lady, napisanej na dzień przed śmiercią, 30 października 1953 roku.

Ciekawe fakty o Kalmanie

• Kalman nigdy nie tańczył, ale raz w piłkę, nie odważył się zaprzeczyć uroczej damie, która zaprosiła go na walca. W rezultacie kompozytor drogo zapłacił za ten „nieostrożny” czyn dla niego: wykonawszy kilka ruchów, pomylił się w pociągu partnera i upadł. Pod głośnym śmiechem obecnych Imre opuścił salę w hańbie, ale potem zdecydował, że wszyscy bohaterowie jego operetki, niezależnie od wieku, muszą koniecznie tańczyć. Od tego czasu, oprócz partii wokalnych, wykonawcy jego występów musieli także uczyć się numerów tanecznych.

• Imre Kalman miał bardzo ciekawy nawyk: jeśli premierowy występ poszedł dobrze, nie poszedł prosto do publiczności, aby się ukłonić, i skulony w artystycznej garderobie, napisał kolumny figur na mankiecie koszuli, licząc wpływy z występu.
• Kiedyś kompozytor, uczestnicząc w przedstawieniu cyrkowym, zobaczył jeden numer, był bardzo zaintrygowany. Akrobata działał na arenie z maską na twarzy. Kalman poszedł za kulisy, bo naprawdę chciał poznać tajemniczego artystę. Po rozmowie z artystą cyrkowym Imre dowiedział się, że jest potomkiem szlacheckiej rodziny z Rosji, która po rewolucji musiała wyemigrować do Wiednia iw ten sam sposób zarabiać na życie. Aby nie zostać rozpoznanym, arystokrata musiał ukryć twarz. Kompozytor, pod wrażeniem historii artysty, postanowił wykorzystać tę historię do fabuły swojej nowej operetki. W ten sposób pojawił się „Circus Princess”.
• Z biografii Kalmana dowiadujemy się, że kiedy Imre spotkał Paulę Dvorak, jamnik mieszkał w mieszkaniu ukochanej kobiety, której kochanka traktowała z wielką czułością. Od tego czasu, bez względu na to, gdzie mieszkał kompozytor, w jego domu zawsze były psy i zawsze tylko jedna rasa - jamnik. Kalman nie zawracał sobie głowy swoimi pseudonimami i zawsze nazywał swoje zwierzęta imionami głównych bohaterów ich operetek: Shari, Silva, Maritsa, Marinka.
• Imre Kalman jest traktowany z wielkim szacunkiem na całym świecie. Pomniki zostały zainstalowane w miejscu narodzin kompozytora w Siofok, a także w pobliżu Teatru Operetki w Budapeszcie. Oprócz tego w Bibliotece Narodowej Austrii otworzył się pokój pamięci I. Kalmana, a astrolodzy utrwalili jego imię w imię asteroidy.

• Imre Kalman był bardzo zabobonnym człowiekiem, który wierzył w wiele znaków. Uważał rok przestępny za szczęśliwy dla siebie, nie lubił trzynastego numeru, a czarne koty bały się odłożyć datę premiery, trzymały ołówki, z którymi pisał partytury.
• W 1934 roku Imre Kalman został odznaczony francuskim Orderem Legii Honorowej za znaczący wkład w sztukę muzyczną.
• Hitler naprawdę lubił muzykę Kalmana, ale po tym, jak kompozytor odważnie odmówił przyjęcia korzystnej oferty zostania prawdziwym Aryjczykiem, podpisał werdykt dla siebie. Wściekły Reichsführer zakazał produkcji operetek Kalmana we wszystkich teatrach znajdujących się na terytoriach kontrolowanych przez Niemcy.
• Według Kalmana jego ostatnie dzieło „The Arizona Lady” miało stać się pierwszą radiową operetką. Ponadto kompozytor mistrzowsko napisał nie tylko muzykę, ale także tekst, który sprawił, że przedstawienie było żywe i interesujące.
• Po śmierci kompozytora na jego cześć, jego żona Vera założyła Fundację Kalmana, której głównym zadaniem było zapewnienie materialnego wsparcia młodym utalentowanym muzykom na całym świecie.
• Kalman bardzo lubił Wiedeń i zapisał się w tym konkretnym mieście. Jego grób znajduje się w pobliżu grobów wielkich kompozytorów: L.V. Beethoven, I. Brahms i I. Strauss.

• Imre Kalman miał troje dzieci: syna Charliego, a także dwie córki Lily i Ivonkę. Charlie odziedziczył zdolności muzyczne swojego ojca, a także został kompozytorem. Pracował w różnych gatunkach, począwszy od poważnych dzieł symfonicznych, a skończywszy na piosenkach pop. Córka Kalmana, Lily, była również bardzo utalentowaną osobą, a nawet pomogła swojemu bratu w tworzeniu musicali, które następnie z powodzeniem wystawiano w Europie. Następnie zafascynowana malarstwem została artystką - ilustratorką.

Kreatywność Imre Kalman

Imre Kalman pozostawił bogate dziedzictwo artystyczne swoim potomkom, co jest obecnie bardzo popularne. Można to wyjaśnić przede wszystkim ogólnie uznanymi zaletami jego muzyki: jasną melodią i genialną orkiestracją. Według samego kompozytora przez całe życie studiował sztukę z dzieł P.I. Czajkowski, który był uważany za swojego głównego idola. Imre Kalman stworzył pierwsze dzieła muzyczne w latach studenckich i pomimo tego, że cały świat później rozpoznał go jako niezrównanego mistrza operetki, kompozytor wypróbował się w różnych gatunkach muzycznych na początku swojej twórczej kariery. Były to dzieła muzyki symfonicznej, fortepianowej i wokalnej. Wśród pism kompozytora tamtego okresu warto zwrócić uwagę na cykl wokalny do wierszy Ludwiga Jakubowskiego, scherzo na orkiestrę smyczkową, wiersze na dużą orkiestrę symfoniczną „Saturnalia”, a także „Endre i Johann”. Następnie napisał kilka numerów muzycznych do patriotycznej gry „Legacy of the Crossing”.

A potem zdarzyło się, że sam Kalman nie rozumiał, w jaki sposób został wciągnięty w gatunek, z którym traktował go z pogardą. Wszystko zaczęło się od nieoczekiwanego zamówienia od jednego wydawcy, który zaproponował napisanie śmiesznej piosenki dla nowo otwartego kabaretu na dobrą nagrodę. Początkowo Imre był nawet urażony - jest autorem poważnych dzieł i nagle pewnego rodzaju przebojem, ale mimo to szybko napisał piosenkę i zaniósł ją do edytora. Otworzył się kabaret, piosenka została wykonana i o cudu, została następnie śpiewana wszędzie, a autor bezimiennej melodii stał się bardzo popularnym kompozytorem w stolicy Węgier. Kalman był zaskoczony, a nawet żałował, że ukrył swoje autorstwo, jednak wkrótce skomponował inną podobną kompozycję, wydając ją pod własnym nazwiskiem i nie pomylił się: drugie uderzenie przewyższyło pierwsze. Imre przyłapał się na tym, że komponowanie tak wesołych melodii jest przyjemnością. Zachęcony taką łatwością zaczął pisać swoją pierwszą operetkę „Inwazja tatarska”, którą później zmieniono na „Manewry jesienne”. Po triumfalnej premierze „Inwazji” w Budapeszcie spektakl został wystawiony w stolicy Austrii, co oznaczało, że Imre Kalman został uznany za mistrza w tym gatunku.

Ewolucja kreatywności Kalmana można podzielić na trzy okresy. Pierwszy etap, który charakteryzuje się ukształtowaniem oryginalnego stylu kompozytora, obejmuje takie utwory jak „Żołnierz na wakacjach”, „Mały król” i „Cygan - Premier”. Drugi etap, naznaczony rozkwitem twórczości Kalmana, rozpoczyna się od „Silvy, napisanej w 1915 r. I ukończonej w 1936 r.„ Cesarzową Josefiną ”. W tym okresie Imre stworzył swoje najlepsze arcydzieła:„ Hollanda ”,„ Bayadere ”,„ Maritza ”,„ Cyrkowa księżniczka ” ", "Герцогиня из Чикаго", "Фиалка Монмартра". Критики в то время отмечали, что оперетты Кальмана - это настоящие симфонические картины. Последний, завершающий этап творчества композитора проходил в эмиграции. Тяжелая разлука с родиной, чужая культура незнакомой страны - всё это не вдохновляло Имре на созда ие новых произведений.Zaledwie dziewięć lat później napisał swoją przedostatnią operetkę „Marinka”, a osiem lat później położył kres swojej pracy, skomponowanej „Dama Arizony” - dzieło, jak powiedział, będące hołdem dla kontynentu, który chronił rodzinę w trudnych czasach.

Trzy historie miłosne Imre Kalmana

Trzy kobiety odegrały ważną rolę w życiu i pracy Imre Kalmana. Pierwszą jest Paula Dvorak, aktorka z Salzburga. Była o dziesięć lat starsza od Imre i poświęciła pozostałe osiemnaście lat swojego życia kompozytorowi, tworząc dla niego domową pociechę i wpajając mu samodzielność. Imre nigdy nie doświadczył takiej intymności, jak w przypadku Pauli Imre: była jego aniołem stróżem i przyjacielem, który chronił talent kompozytora. Początkowo sama zajmowała się nim Paula: gotowała jedzenie, myła, sprzątała mieszkanie i opłacała wszystkie rachunki, a później zatrudniła wszystkich służących. Kalman uporczywie namawiał swoją ukochaną kobietę do zarejestrowania związku, ale Paula odmówiła mu, ponieważ nie mogła dać dzieciom kompozytora w wyniku jej choroby. Kompozytor był ze swoją ukochaną aż do ostatniego westchnienia. Kiedy zapytano Imre, czy często pamięta Paulo, kompozytor odpowiedział, że nigdy jej nie zapomina.

Drugą miłością Kalmana była cicha aktorka Agnes Esterhazy - przedstawicielka genialnej arystokratycznej rodziny. Relacje między kompozytorem a aktorką były dość złożone. Imre, który dorastał w patriarchalnej rodzinie, naprawdę chciał dzieci, a Agnes była całkiem zadowolona z roli kochanki słynnego kompozytora. Ponadto kariera aktorki była w doskonałej formie i nie chciała się od niej oderwać. Agnes była muzą Kalmana: to ona była prototypem bohaterek wszystkich jego arcydzieł: Silvy, Theodory i Maritz. Po zerwaniu z Agnes, której Kalman nie mógł wybaczyć cudzołóstwu, kompozytor nie pisał już niczego specjalnego poza „Violet of Montmartre”.

Biografia Kalmana mówi, że Vera Makinskaya, emigrantka z Rosji, stała się trzecią i ostatnią miłością Imre'a. Spotkali się przypadkowo w małej kawiarni w 1928 roku, a rok później, gdy Vera skończyła 17 lat, ożenił się. Wkrótce spełniło się marzenie kompozytora i stał się ojcem trójki dzieci: syna i dwóch córek. W życiu rodzinnym Very i Kalmana, nie wszystko było gładkie, trzydziestoletnia różnica wieku między mężem a żoną miała wpływ: Imre szukał spokoju, a Vera lubiła się bawić. Doszło nawet do rozwodu, którego przyczyną był młody i bogaty Francuz. Jednak Vera nadal nie mogła porzucić Kalmana i jej dzieci, aż do końca swoich dni pozostała żoną wielkiego kompozytora.

Muzyka Imre Kalmana w ZSRR

W Związku Radzieckim muzyka Kalmana była szczególnie popularna. Moralnie wspierała ludzi w trudnych czasach Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Ludzie w oblężonym Leningradzie, którzy stracili swoich bliskich i zostali spuchnięci z głodu, udali się do teatru, aby posłuchać operetki wielkiego węgierskiego kompozytora. A aktorzy, którzy grali w przedstawieniach, osiągając swój osobisty wyczyn, dali ludziom bajkę, w której królowała muzyka, zabawa i na pewno miała szczęśliwe zakończenie. W czasie wojny zadaniem radzieckiego kina było produkowanie filmów, które wspierały morale nie tylko obrońców Ojczyzny, ale także tych, którzy pomagali im z tyłu w ich heroicznej pracy, jednym z takich filmów był Silva, nakręcony w 1944 roku. Następnie, w czasie pokoju, „Mr. X” (1958), „Under the Roofs of Montmartre” (1975), ponownie usunięto „Silva” (1981), „Circus Princess” (1982) i „Maritza” (1985). Oprócz operetek I. Kalmana, radzieccy widzowie telewizyjni cieszyli się wielkim sukcesem filmu „Zagadka Kalmana”, który został nakręcony przez węgierskich filmowców w scenariuszu radzieckiego pisarza Y. Nagibina o życiu i twórczości wielkiego węgierskiego kompozytora.

Imre Kalman to wybitny kompozytor, który swoją twórczością wniósł znaczący wkład w rozwój światowej kultury muzycznej. Spektakularne niezapomniane melodie, które stanowią podstawę jego operetek, są obecnie bardzo popularne. Ciągle słyszy się je na scenach sal koncertowych i ekranów telewizyjnych w wykonaniu znanych śpiewaków operowych. Dzieła Kalmana są z pewnością włączone do repertuaru wszystkich teatrów muzycznych, ale oprócz tego, bezpośredni potomek operetki, musicalu, zyskuje coraz większe uznanie.