Balakirev jest jednym z przedstawicieli „Mighty Handful”, muzycznej społeczności, która zjednoczyła najbardziej utalentowanych i postępowych ludzi tamtych czasów. Wkład Balakireva i jego towarzyszy w rozwój rosyjskiej muzyki jest niezaprzeczalny, wiele tradycji i technik kompozycji i performansu kontynuowało udoskonalanie w pracach galaktyki kompozytorów pod koniec XIX wieku.
Fortepian - wierny sojusznik
Mily Alekseevich Balakirev - rosyjski kompozytor i pianista
Mily Balakirev pod wieloma względami stał się kontynuacją tradycji Liszta w sztuce fortepianowej. Współcześni zauważyli jego niezwykły styl gry na fortepianie i nienaganną pianistykę, która obejmowała wirtuozerską technikę i głęboki wgląd w znaczenie granego i stylu. Pomimo faktu, że wiele jego późniejszych utworów fortepianowych zaginęło w prochu wieków, to właśnie ten instrument pozwolił mu zadeklarować się na samym początku swojej twórczej kariery.
Dla kompozytora i wykonawcy na wczesnym etapie bardzo ważne jest, aby mieć możliwość pokazania swojego talentu, znalezienia słuchacza. W przypadku Balakireva pierwszym krokiem było wykonanie koncertu fortepianowego fis-moll na scenie uniwersyteckiej w Petersburgu. To doświadczenie pozwoliło mu uczestniczyć w wieczory twórcze i otworzył drogę do świeckiego społeczeństwa.
Przegląd dziedzictwa fortepianowego
Dzieło fortepianowe Balakireva można podzielić na dwie sfery - są to fragmenty planu wirtuozersko-koncertowego i miniatury salonu. Mistrzowskie sztuki Balakirewa są przede wszystkim przetwarzaniem tematów z dzieł kompozytorów rosyjskich i zagranicznych lub rozwojem tematów ludowych. Jest autorem obróbki „Aragon Jota” Glinki, „Marszu Czernomorego”, Cavatiny z kwartetu Beethovena, znanej „Pieśni skowronka” Glinki. Sztuki te otrzymały powołanie publiczności, w pełni wykorzystały bogactwo palety fortepianowej, były wypełnione złożonymi technikami, które dodawały do występu jasności i poczucia podniecenia.
Słynny „Skowronek” Glinki-Balakirewa ...
Zainteresowania mają także aranżacje koncertowe na fortepian 4 ręce: „Prince Kholmsky”, „Camarinsky”, „Aragon Jota”, „Night in Madrid” Glinki, 30 rosyjskich pieśni ludowych, Suita w 3 częściach, gra „On the Volga”.
Charakterystyczne cechy kreatywności
Być może podstawową cechą twórczości Balakirewa można uznać za zainteresowanie tematami ludowymi, motywami narodowymi. Kompozytor nie tylko dokładnie zapoznał się z rosyjskimi pieśniami i tańcami, potem wplótł ich motywy w swoją twórczość, przywiózł z podróży i tematów innych narodów. Szczególnie podobała mu się melodia ludu czerkieskiego, tatarskiego, gruzińskiego, orientalny smak. Tej tendencji nie oszczędzały utwory fortepianowe Balakirewa.
„Islamey”
Najbardziej znanym i wciąż wykonywanym dziełem Balakireva na fortepian jest fantasy Islamey. Został napisany w 1869 roku, wykonany w tym samym czasie przez autora. Ta gra okazała się sukcesem nie tylko w kraju, ale także za granicą. Została wysoko oceniona przez Franza Liszta, występującego na koncertach i przedstawiającego ją swoim licznym studentom.
Islamey - Oriental Fantasy for Piano ...
„Islamey” to jasny, wirtuozowski utwór oparty na dwóch kontrastujących tematach. Praca rozpoczyna się linią monofoniczną, z tematem tańca kabardiańskiego. Jej energetyczny rytm daje elastyczność i poczucie ciągłego rozwoju materiału muzycznego. Stopniowo tekstura jest skomplikowana, wzbogacona o podwójne nuty, akordy, techniki martellate.
Po osiągnięciu kulminacji, po przejściu modulacji poetyckiej, kompozytor nadaje spokojny motyw orientalny, który usłyszał od przedstawiciela narodu tatarskiego. Wiatry melodyczne, wzbogacone ornamentem i zmienną harmonią.
Stopniowo docierając na szczyt, liryczne uczucie odrywa wymuszony ruch pierwotnego tematu. Muzyka porusza się wraz ze wzrostem dynamiki i złożoności tekstury, osiągając apoteozę na końcu gry.
Mniej znane prace
Wśród dziedzictwa fortepianowego kompozytora warto zwrócić uwagę na jego sonatę fortepianową b-moll, napisaną w 1905 roku. Składa się z 4 części, charakterystyczne dla Balakireva są tu rytmy mazurkowe w 2 częściach, obecność kadencji wirtuozowskich i taneczny charakter finału.
Mniej istotnymi częściami jego fortepianowego dziedzictwa są osobne kawałki salonu z późnego okresu, w tym walce, mazurki, polki, utwory liryczne („Dumka”, „Pieśń Gondoliera”, „W ogrodzie”). Nie powiedzieli nowego słowa w sztuce, tylko poprzez powtórzenie ulubionych technik kompozytorskich autora - teorii wariacji, melodii tematów i zwrotów harmonicznych używanych wielokrotnie.
Dzieło fortepianowe Balakireva zasługuje na szczególną uwagę muzykologów, ponieważ nosi ślad epoki. Artyści mogą odkrywać strony wirtuozowskiej muzyki, które pomogą opanować sztukę technologii na fortepianie.
Zostaw Swój Komentarz