Periodyzacja kultury muzycznej

Periodyzacja kultury muzycznej to złożony problem, który można oglądać z różnych pozycji w zależności od wybranych kryteriów. Ale najważniejszymi czynnikami w transformacji muzyki są formy i warunki, w których ona funkcjonuje.

Z tego punktu widzenia periodyzacja kultury muzycznej jest następująca:

• Ciesząc się naturalnymi dźwiękami (muzyka w naturze). Na tym etapie nadal nie ma sztuki, ale estetyczna percepcja jest już obecna. Dźwięki natury jako takie nie są muzyką, ale postrzegane przez człowieka stają się nią. Na tym etapie osoba odkryła zdolność cieszenia się tymi dźwiękami.
• Muzyka stosowana. To towarzyszyło pracy, było jej elementem, zwłaszcza jeśli chodzi o pracę zbiorową. Muzyka staje się częścią codziennego życia.
• Obrzęd przejścia. Muzyka staje się towarzyszeniem nie tylko pracy, ale każdego ważnego rytuału.
• Izolacja elementu artystycznego od rytuału i kompleksu religijnego oraz nabycie niezależnej wartości estetycznej.
• Oddzielenie od kompleksu artystycznego poszczególnych części, w tym muzyki.

Etapy formowania muzyki

Ta periodyzacja kultury muzycznej pozwala nam wyróżnić trzy etapy formacji muzycznej:

1. Włączenie muzykalności w działalność człowieka, pierwsze przejawy muzykalności;
2. Wczesne formy muzyki towarzyszą grom, rytuałom i pracy, a także śpiewom, tańcom i przedstawieniom teatralnym. Muzyka jest nierozerwalnie związana ze słowem i ruchem.
3. Tworzenie muzyki instrumentalnej jako niezależnej formy sztuki.

Zatwierdzenie autonomicznej muzyki instrumentalnej

Periodyzacja kultury muzycznej nie kończy się na tworzeniu autonomicznej muzyki instrumentalnej. Proces ten zakończył się w wiekach XVI-XVII. Pozwoliło to na dalszy rozwój języka muzycznego i logiki. Bach i jego dzieła - jeden z kamieni milowych w rozwoju sztuki muzycznej. Tutaj po raz pierwszy w pełni ujawniła się niezależna logika muzyki i jej zdolność do interakcji z innymi rodzajami sztuki. Jednak przed XVIII w. Formy muzyki interpretowano z perspektywy retoryki muzycznej, która w dużej mierze zależała od standardów literackich.

Kolejnym etapem rozwoju muzyki jest okres wiedeński klasycyzm. W tym czasie rozkwit sztuki symfonicznej. Dzieła Beethovena pokazały, jak muzyka przekazuje złożone życie duchowe człowieka.

W tym okresie romantyzm W muzyce były różne trendy. W tym samym czasie sztuka muzyczna rozwija się jako autonomiczna forma i pojawiają się instrumentalne miniatury, które charakteryzują życie emocjonalne XIX wieku. Dzięki temu opracowano nowe formy, które mogą elastycznie odzwierciedlać indywidualne doświadczenia. Jednocześnie obrazy muzyczne stają się jaśniejsze i bardziej specyficzne, ponieważ nowa burżuazyjna publiczność domagała się jasności i żywotności treści, a zaktualizowany język muzyczny starał się być jak najbardziej zawarty w formach artystycznych. Przykładem tego są opery Wagnera, dzieła Schuberta i Schumanna.

W XX wieku muzyka nadal ewoluuje w dwóch kierunkach, które wydają się być przeciwne. Z jednej strony jest to opanowanie nowych specyficznych środków muzycznych, abstrakcja muzyki z treści życia. Z drugiej strony rozwój form sztuki za pomocą muzyki, w której powstają nowe połączenia i obrazy muzyki, a jej język staje się bardziej szczegółowy.

Na drodze współpracy i rywalizacji wszystkich dziedzin sztuki muzycznej są dalsze odkrycia człowieka w tej dziedzinie.